Σα ζώο μυθικό

Λίγα λόγια για την αποκατάσταση του Άλεξ

Το κείμενο αυτό συζητήθηκε και γράφτηκε από μια ετερόμορφη ομάδα ατόμων με αφορμή  την οργή, τον εκνευρισμό, τη θλίψη και το αίσθημα αδικίας και προσβολής που μας γέννησε ένα άθλιο κείμενο που διαβάσαμε για το Άλεξ που έφυγε (spoiler: μόνο για το Άλεξ δε μιλάει το εν λόγω κείμενο), λίγες μέρες μετά το θάνατό του κι ενώ τα κοντινά του προσπαθούσαν ακόμη να συνειδητοποιήσουν την απώλεια. Μιλάμε για το κείμενο των antifa negative (συντμ. ngt) που δημοσιεύτηκε και από τη συντακτική ομάδα του περιοδικού 0151, “για έναν θάνατο εκτός στατιστικής” , μια παρωδία επικηδείου που εργαλειοποιεί και προσβάλλει τη ζωή και τον θάνατο του Άλεξ, και σίγουρα επιβεβαιώνει όλες τις στατιστικές περί νηφαλιοκρατίας και πολιτικαντισμού στο χώρο.

 Κάποια από εμάς είναι κοντινά και συντρόφια του Άλεξ, κάποια άλλα είναι πρώην μέλη του ngt, κάποια και τα δύο, και κάποια τίποτα από τα δύο. Αυτή η διαδικασία σκέψης και συγγραφής είναι για κάποιες από εμάς μια θεραπευτική διαδικασία επεξεργασίας του πένθους, απόδοσης τιμής στην ύπαρξη του Άλεξ (γιατί ήταν τιμή και χαρά μας που συνυπήρξαμε) και αποκατάστασης της αλήθειας (μας). Είναι ένα κράξιμο στις νηφαλιοκρατικές, πρεζοφοβικές μαλακίες που εκφράζονται όχι μόνο προς το πρόσωπο του Άλεξ, αλλά προς όλα τα πρεζάκια, όλες τις μη νηφάλιες. Είναι μια έκφραση αηδίας προς την πρακτική του ngt που συκοφαντεί μέλη που αποχώρησαν και μειώνει το βίωμα τους ως μετανάστ(ρι)ες, τρελά ή χρήστ(ρι)ες, κρύβει κάτω από το χαλί τις παθογένειες της ομάδας και διακηρύττει την ορθόδοξη αντιφασιστική παιδεία σε υποψήφιους στρατολογούμενους. Είναι και άλλα, και γι’αυτό μάλλον οι επόμενες παράγραφοι θα είναι ένα χαοτικό μιξάρισμα συναισθημάτων και επιχειρημάτων, όχι και πολύ “νηφάλιες” δηλαδή.

Το κείμενο τους, γράφτηκε με αφορμή το σύντροφο Άλεξ που πέθανε στις 13/11/20 έχοντας υπάρξει για ένα διάστημα μέλος της συνέλευσης antifa ngt. Στην ουσία αποτελεί ένα σεντόνι που αναφέρει το Άλεξ σε τρεις μόλις σειρές. Κατά τ’ άλλα, πρόκειται για μια οπορτουνιστική πολιτική δήλωση/διαφήμιση που ξεχειλίζει από αυτοεπιβεβαιούμενη αναφορικότητα αλλά και κράξιμο, μεταξύ άλλων, του ίδιου του Άλεξ. 

Η προσβολή της μνήμης ενός αγαπημένου εκλιπόντος κρύβει κάτι ιδιαίτερα οδυνηρό και βέβηλο. Δεν είναι μόνο πως βάλλεται κάποιο που αγαπάς και θεωρείς σύντροφό σου, είναι που οι νεκροί δεν μπορούν πλέον να αμυνθούν απέναντι σε αυτήν την επίθεση χαρακτήρα και να υπερασπιστούν την τιμή τους (η στην περίπτωση του Άλεξ την περήφανη απουσία της). Σε αυτές τις περιπτώσεις, η προσβολή κινδυνεύει να διατηρηθεί αναπάντητη στο διηνεκές και να παγιωθεί post mortem ως στοιχείο της ταυτότητας του εκλιπόντος  αγαπημένου. Ακόμη περισσότερο, η σύληση της μνήμης μιας συντρόφου καταναγκάζει τους οικείους της να αποκαταστήσουν την αδικία στην πιο ακατάλληλη στιγμή. Σε κλίμα θλίψης, πένθους και περισυλλογής, δηλαδή, καλείσαι να επιλέξεις τις λέξεις που πιστεύεις πως θα επέλεγε, να δώσεις έμφαση στα θέματα που θα θεωρούσε σημαντικά, να προσδιορίσεις εκ νέου αλλά και καταληκτικά πολιτικές και προσωπικές θέσεις και σχέσεις (μεταξύ των οποίων και την δική σου με το πρόσωπο που χάθηκε, αλλά και με τον κόσμο ολόκληρο). Πρόκειται, λοιπόν, για μια διαδικασία δύσκολη και επώδυνη που γίνεται εξοργιστική καθώς διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις ένα κείμενο ξεκάθαρα εχθρικό. Διότι αυτό ακριβώς είναι το “για έναν θάνατο εκτός στατιστικής”: Ένα κείμενο υποτιμητικό της ζωής και των επιλογών του Άλεξ και προσβλητικό στο πρόσωπο και την μνήμη του. Ακόμα χειρότερα, ο συντάκτης του χρησιμοποιεί το θάνατο του Άλεξ καταχρηστικά (κοινώς χέστηκε) ως μια αφορμή συκοφαντίας των πρώην μελών καθώς και ως μια ευκαιρία οριζόντιας αλληλοεπιτήρησης των εν ενεργεία μελών.  

Γράφουν λες και  το θεωρούσαν νεκρό από τον καιρό που έφυγε από την ομάδα τους. Μάλιστα, αφήνουν να εννοηθεί στο κείμενο ότι από την αποχώρηση του το πήρε η κατρακύλα. Το Άλεξ παρουσιάζεται με μια κνίτικη ρητορική ως αποπροσανατολισμένο λούμπεν στοιχείο που η μόνη περίοδος που φωτίστηκε στη ζωή του ήταν όταν μπήκε στην ομάδα τους, η απομάκρυνση από την οποία ταυτίζεται με την πτώση στην αποπολιτικοποίηση, τα ναρκωτικά που γίνονται αντιληπτά μόνο μέσω υποτίμησης-ενώ για το Άλεξ και πολλά από εμάς ήταν και μέσο ανατίμησης- και τελικά το θάνατο-που σε ένα τοξικοφοβικό σύστημα σκέψης ταυτίζεται με τις ουσίες. Για το λόγο του ngt οι χρηστ(ρι)ες που επιθυμούν τις ουσίες απανθρωποποιούνται, δεν έχουν καμία προοπτική για συλλογικοποίηση, άρθρωση πολιτικού λόγου, ενώ κάθε τέτοια απόπειρα ακυρώνεται και συκοφαντείται ως “ρομαντικοποίηση της εξάθλιωσης” και “επιτάχυνση της αυτοκαταστροφής”. Η μόνη διέξοδος που τους δίνει είναι να τις αποκηρύξουν και να βρουν τη σωτηρία τους στην οργάνωση τους. 

Την συμμετοχή του Άλεξ στην ομάδα την περιγράφουν σαν χάρη, σαν ένα δείγμα της δικής τους αγίας υπομονής, ανοχής και επιμονής να του εμφυσήσουν τις αξίες της “νηφαλιότητας, λειτουργικότητας, σοβαρότητας, δηλαδή λογικής, μνήμης και σταθερές δόσεις αποφασιστικότητας”. Στοιχεία, δηλαδή, που ποτέ δεν θα μπορούσαν να χαρακτηρίζουν ένα πρεζάκι, έτσι δεν είναι; Όσα γνωρίζουν το Άλεξ, ωστόσο, ξέρουν καλά πως όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τα διέθετε σε αφθονία σε προσωπικοπολιτικό επίπεδο. Θα μπορούσε, δηλαδή, να υποθέσει καμία πως τα ngt έγραψαν συκοφαντικά για έναν άνθρωπο που δεν γνώριζαν. Αυτή, ωστόσο, θα ήταν μια μάλλον αφελής ερμηνεία των λόγων της περιθωριοποίησης και της post mortem προσβολής του. Άλλωστε, ως αιτία της αποχώρησής του προβάλλεται η αυτοκαταστροφική επιμονή του στην ματαίωση (από το περίφημο δίπολο “οργάνωση στο ngt – ματαίωση”). Έτσι, λοιπόν, κάποια στιγμή το ποτήρι ξεχείλισε και ακόμα και αυτοί που δεν συμμετείχαν στα ναρκοκυνήγια των εξαρχείων  βρέθηκαν στη δύσκολη θέση να το απομονώσουν για το καλό της ομάδας κάτι που φαίνεται και από τη σημειολογία με την οποία αναφέρονται σε αυτό στο κείμενο. Εδώ αξίζει να σημειωθεί το εξής: Προφανώς όλη αυτή η αφήγηση είναι μια ανοησία, το Άλεξ φεύγοντας από την ομάδα δεν πήρε καμία κατρακύλα ούτε κι έγινε απολιτίκ όπως θέλουν να το παρουσιάσουν. Η σχέση του με τα ντράγκς και την χρήση τους, με το φάσμα της σεξουαλικότητας και την καύλα, ο πανκ τρόπος ζωής του, ο αγώνας του για ορατότητα μέσα σε αυτά τα πλαίσια είναι σε κάθε περίπτωση πιο σύνθετος και πολύπλοκος από το απλοποιητικό δίπολο που περιγράφουν. 

Ο άξονας του κειμένου είναι το δίπολο «πολιτική, αντιφά οργάνωση ή θάνατος από πρέζα». Μαρτυρά μια κανονιστική τοξικοφοβική αντίληψη γύρω από το τι σημαίνει συνεπές πολιτικό υποκείμενο, και εξετάζει το Άλεξ μέσα από το πρίσμα της ως σύντροφο, ως πολιτική ύπαρξη και ως άνθρωπο γενικά. Καταλήγει να προσβάλει τον πυρήνα των πολιτικών αξιών και την συνολική στάση ζωής του Άλεξ για τα οποία αγωνιζόταν στην πράξη. 

Η νηφαλιοκρατία δίνει ξεκάθαρα και ρητά τον τόνο στο κείμενο. Επομένως, στο πρόσωπο του Άλεξ στοχοποιείται και αποκλείεται κάθε χρήστρια που δεν συμμορφώνεται με τα νηφαλιοκρατικά κριτήρια του ngt. Η εμπρόθετη δράση του, οι απόψεις του και ο λόγος του ως υποκείμενο απορρίπτονται και τελικά αποστερείται την ίδια την ανθρώπινη του αξία. 

Εδώ να σημειώσουμε ότι κεντρικό αίτημα δεν είναι τόσο η αποχή από τα ναρκωτικά, αλλά περισσότερο η εξασφάλιση της λειτουργικότητας και της κινηματικής παραγωγικότητας. Αυτό τονίζεται κιόλας με την επιθετική χρήση των όρων λειτουργικότητα και νηφαλιότητα. Λέξεις καθόλου τυχαίες. Από την εμπειρία κάποιων από εμάς ως νευρο/ψυχοδιαφορετικά άτομα γνωρίζουμε ότι η λειτουργικότητα ως κριτήριο βρίσκεται στον αντίποδα των συλλογικών και ατομικών επινοήσεων που δίνουν τη δυνατότητα στα υποκείμενα να ζουν και να απολαμβάνουν βελτιώνοντας τις συνθήκες ύπαρξης τους, αντίθετα, ταυτίζεται με την ακύρωση των εμπειριών τους και την πειθάρχηση στα κυρίαρχα μοντέλα απόδοσης και παραγωγικότητας γύρω από τα οποία οργανώνεται το έθνος, η οικογένεια, η εργασία.

Είναι τραγική ειρωνεία ότι ένας απ’ τους λόγους που το Άλεξ συμμετείχε στην εν λόγω ομάδα ήταν ακριβώς γιατί θεωρούσε ότι είναι η μόνη που δεν ήταν πρεζοφοβική και όχι μόνο αποδεχόταν αλλά και σεβόταν  την επιθυμία του για χρήση και του άφηνε χώρο να είναι το εαυτό του. Αυτό το κείμενο λοιπόν ανάμεσα στα άλλα είναι και αυτοαναίρεση του – όχι μοναδικού προφανώς αλλά σε κεντρική θέση – λόγου της παραμονής του στο antifa ngt. Είναι σαν κακή φάρσα το ότι αυτή η ομάδα έβγαλε για πρώτη φορά – δημόσια τουλάχιστον – πρεζοφοβικό λόγο στον «επικήδειο» του Άλεξ.

 Έχει ενδιαφέρον το ότι ενώ κάνει σαφές ότι θέλει να διαφυλάξει τα πρεζάκια από τα ναρκοκυνήγια, τελικά αναπαράγει φουλ στοιχεία των κυρίαρχων αφηγήσεων και αναπαραστάσεων που οδηγούν στα ναρκοκυνήγια σε βαθμό που αναρωτιόμαστε αν είναι κείμενο του ngt ή της συνέλευσης για την επανοικειοποίηση των εξαρχείων. Οι αντίπαλοι της ομάδας μπορούν να εφησυχαστούν, ειναι και αυτή πλέον αναπόσπαστο μέρος μέρος της νόρμας τους.

Η ρητορική του κειμένου όχι απλά είναι χρησιμοποιήσιμη αλλά διαχρονικά έχει χρησιμοποιηθεί και εξοπλίσει τα ναρκοκυνήγια. Αυτή η μορφή λόγου που χρησιμοποιεί το ngt, πέρα από τις επιδιώξεις και τους σκοπούς του, αντί να ενδυναμώνει τη θέση του υποκειμένου που επικαλείται και στο οποίο απευθύνεται, για να το διαφυλάξει υποτίθεται από τα κυρίαρχα καθεστώτα λόγου που το περιβάλλουν, καταλήγει να έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα: συλλέγει και αναμειγνύει κομμάτια τοξικοφοβικών discourses και παιδαγωγικού αντιφασισμού, καθώς οι φορείς του έχουν κατακτήσει την θέση της ωριμότητας απέναντι στην απουσία ελέγχου που χαρακτηρίζει τα πρεζάκια. Σε αυτή την οπτική θυματοποίησης, τα χρήστα παράγονται ως σώματα παρασυρμένα, τοποθετημένα στην νηπιακή ηλικία, που χρειάζονται έναν μπούσουλα και γι’ αυτό η αποδοχή των συμβουλών ενός σωστά οργανωμένου υποκειμένου, συνεπώς, ρητά ή άρρητα, ανώτερα πολιτικοποιημένου υποκειμένου, ικανού να διαμορφώσει την πραγματικότητα με βάση τη δική του βούληση, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Σε αυτή τη μορφή λόγου δεν υπάρχει ίχνος λύπης, υπάρχει μόνο θρηνολογική σάλτσα για να καταλήξει στην αυτοεπιβεβαίωση και την υποτίμηση των επιλογών του Άλεξ. Αυτός ο λόγος καταλήγει αντί να πενθήσει, να προσβάλει τη μνήμη του νεκρού μέσα από την εργαλειακή λογική, καθώς ο θάνατος παρουσιάζεται ως φυσικό παρεπόμενο της απομάκρυνσης από τον μοναδικό κινηματικό στίβο όπου δίνεται η υγιής, και γι’ αυτό πραγματική μάχη με την Εξουσία.

Άλλωστε, ως άλλοθι για την όψιμη νηφαλιοκρατική της προσέγγιση στον “επικήδειο” του Άλεξ, η ομάδα προβάλλει την εναντίωσή της στα προ δεκαετίας σχεδόν ναρκοκυνήγια που έλαβαν χώρα (και συνεχίζουν να γίνονται κατά διαστήματα τα τελευταία χρόνια) στα Εξάρχεια. Και είναι αλήθεια. Στο συγκεκριμένο επίδικο λένε ότι τάχθηκαν με το “σωστό στρατόπεδο” όμως το πρώτο τους δημόσιο κείμενο για αυτό το θέμα είναι τίγκα στην τοξικοφοβία. Το αν αυτό είναι αρκετό ή το minimum μιας πολιτικής τοποθέτησης είναι δευτερεύον ζήτημα που δεν αφορά το συγκεκριμένο κείμενο αποκατάστασης της μνήμης του Άλεξ. Κάνουμε αναφορά μόνο και μόνο διότι οι ίδιες έκαναν αναφορά. Αλλά ας πούμε κι εμείς ένα ρητό: “Τα στερνά τιμούν τα πρώτα”. Με άλλα λόγια, χρεώνουν στο Άλεξ πως μετά από μια περίοδο αμφιταλάντευσης μεταξύ ολέθρου και οργανωτικής συνέπειας, διάλεξε το πρώτο και γι’ αυτό απομακρύνθηκε από την ομάδα των ngt. Λόγω ασυνέπειας. Μπορεί, όμως, κανένα να εξετάσει το ζήτημα από διαφορετική οπτική γωνία. Καθόλου δεν μετατοπίστηκε το Άλεξ ως προς τις λειτουργικές παραμέτρους της συμμετοχής του, αλλά αντίθετα η ομάδα μετατοπίστηκε και άλλαξε γύρω του ιδεολογικά και αξιακά σε επίπεδο πολιτικών προτεραιοτήτων. Αυτός ο προσβλητικός επικήδειος είναι η υπογραφή σε ένα καταστατικό που μεταβάλλεται εδώ και χρόνια. Δεν ήταν το Άλεξ που άλλαξε, εκείνο έμεινε συνεπές μέχρι τέλους. Ήταν η ομάδα που άλλαξε. Πάντα ήταν μια ολιγομελής αντιφασιστική ομάδα κι αυτό πάντα ήταν οκ. Πάντα ήταν ολιγομελής αλλά τελικά έγινε λίγη.

Με την αναφορά σε μια προ δεκαετίας κατάσταση, σε ένα κείμενο που δεν ήταν καν του ngt αλλά άλλης ομάδας, με τελείως άλλη σύσταση, της οποίας μόνο ένα μέλος του τωρινού ngt υπήρξε μέλος, το ngt εμφανίζεται να καπηλεύεται μια ιστορία που όχι μόνο δεν του ανήκει αλλά πλέον είναι και στο απέναντι στρατόπεδο. Αρκεί να πούμε και κάτι ακόμα, απευθυνόμενα στα μέλη που συνυπέγραψαν ή ενέκριναν το κείμενο. Είστε όλα ανεξαιρέτως θύτ(ρι)ες, είτε γνωρίζετε το Άλεξ, είτε όχι, για δολοφονία της μνήμης του, είστε μέρος της νηφαλιοκρατικής/τοξικοφοβικής/νευροτυπικής βίας της ελληνικής κοινωνίας. Και επειδή όσο υπάρχει αυτό το κείμενο στα σάιτ σας είναι μια διαρκής επίθεση στο νεκρό μας συντρόφι, η ελάχιστη απαίτηση μας είναι να σταματήσει τώρα, κατεβάζοντας το και αποσύροντας το έντυπο που το αναπαράγει. 

Το Άλεξ πέθανε υπό καθεστώς βίας. Ίσως όχι από το γόνατο κάποιου μπάτσου στο σβέρκο, ίσως όχι από το μαχαίρι κάποιου σκατοφασίστα στην καρδιά, αλλά σίγουρα έφυγε βίαια. Όσο βίαια βίωνε και τα τελευταία χρόνια του. Και στην τελική, η εξίσωση ή η αξιολόγηση του εκάστοτε βίου και της βίαιης διακοπής του όχι μόνο είναι περιττή αλλά αναπαράγει και μοτίβα θανατοπολιτικής που δεν γουστάρουμε και δεν μας αναλογούν. Εξάλλου, δεν είναι δα και κανένα μυστικό πως η εξουσία και η βία με την οποία αυτή επιβάλλεται παίρνει πολλά πρόσωπα κι εκφράζεται σε πολλά επίπεδα. Αυτό, ωστόσο, που επιμελώς αγνοεί το κείμενο των ngt (αν και το ακροθίγει στην περίπτωση των εξαρχειώτικων ναρκο-κυνηγιών, άρα το αναγνωρίζει ως όπλο καταστροφικό) αναφέρεται σε ένα καθεστώς στιγματισμού (στο οποίο τοποθετούν κι αυτά ρητά το “ταξικό πάτο”) που επιβάλλουν οι ψίθυροι, οι νηφαλιοκρατικές συκοφαντίες και η αποξένωση. Με τα δικά τους λόγια τελικά δεν κατάφεραν να “αντιμετωπίσουν τα σκοτάδια τους βάσει κοινών εμπειριών”. Ίσως τα σκοτάδια του Άλεξ να μην μπορούσαν να τα σηκώσουν, να τα διαχειριστούν. Κι αυτό είναι θεμιτό. Η έκδοση, όμως, αυτού του κειμένου, στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία και για λόγους οργανωτικής αυτοσυντήρησης, είναι ξεκάθαρα μια επιλογή εχθρική. Αυτό το κείμενο αποτελεί το επιστέγασμα της κατασκευής της φιγούρας του Άλεξ ως Άλλου, μια εξουσιαστική καταπίεση την οποία το Άλεξ, παρά τις αντιστάσεις του, τελικά εσωτερίκευσε και μέχρι τέλους πολεμούσε.

Αν μάλιστα μπει στην εξίσωση και η συγκυρία της πανδημίας, τότε πραγματικά μιλάμε για δύσκολους και πονηρούς καιρούς! Ο υγιεινισμός και η νηφαλιοκρατία μπορεί να σου προκύψουν από εκεί που δεν το περιμένεις. Κάθε ασθένεια πλέον, στα πλαίσια του υγειινισμού, αντιμετωπίζεται ως αποκλειστική ευθύνη του ασθενούς υποκειμένου, που ενοχοποιείται για αυτό και καταγγέλλεται ως αποτυχημένο χωρίς κανένα μέτρο συλλογικής φροντίδας που να ακούει τις επιθυμίες και τη φωνή του. Εξάλλου, μπορεί καμία να πάρει μαθήματα από την αφήγηση των κρατών για ατομική ευθύνη, απομόνωση και προστασία από τους ασθενείς ως μολυσματικούς άλλους. Απ’ ό,τι φαίνεται, τα ντραγκς, η πρέζα και η χρήση τους είναι μάλλον μεταδοτική και ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις ποιό άλλο μέλος μπορεί να νοσήσει και να προκαλέσει μια καταστροφική πανώλη με ολέθρια συμπτώματα του τύπου “χάνω την πίστη μου σε συλλογικές δομές”. Πέρα από την πλάκα όμως (που δεν είναι καθόλου πλάκα) η συμμετοχή του Άλεξ στις ngt σκιαγραφείται ως μη βιώσιμη ακριβώς λόγω της χρήσης πρέζας και ιδιαίτερα (ναι! είναι διαφορετικό) της ιδιότητάς του ως χρήστριας. Η αποτελεσματικότητα και η απόδοσή του στην ομάδα μπαίνουν σε μια ζυγαριά που έχει ως αντίβαρο αυτήν ακριβώς την ιδιότητα της χρήστριας. Αυτή είναι η ισορροπία στην οποία το Άλεξ σκοινοβατούσε μεταξύ “οργάνωσης και ματαίωσης”. Το λες και οδηγία πολιτικής προστασίας από κυβερνητική υπηρεσία…

Το κείμενο του ngt ξεκινά με μια εξιδανικευμένη εικόνα των antifa ομάδων, στις οποίες προσπαθεί να σε δελεάσει ώστε να ενταχθείς σε αυτές. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να υπονοήσει ότι αν αποχωρήσεις από μια τέτοια ομάδα, όπως έκανε και το Άλεξ, ότι μάλλον εσύ, ώς άτομο, έχεις κάποιο πρόβλημα, ενώ αποκλείεται το ενδεχόμενο να υπάρχει κάποιο εγγενές πρόβλημα στην ομάδα. Περιλαμβάνει έμμεσες επιθέσεις (πάντα αόριστα και αφ’ υψηλού) σε άλλα μέλη που έχουν αποχωρήσει τσουβαλιάζοντας και ακυρώνοντας όλες αυτές τις περιπτώσεις ως αποτέλεσμα προσωπικού καπρίτσιου ή ιδιώτευσης.

Παράλληλα, απουσιάζει συνειδητά η άλλη όψη του νομίσματος, αυτή δηλαδή που πολλά από εμάς αργά ή γρήγορα μας οδήγησε στην απομάκρυνση. Επειδή πρόκειται για έναν χώρο που θα μπορούσε πράγματι να χαρακτηριστεί ως «ανθός αυτής της κοινωνίας» και αυτό είναι ακριβώς το πρόβλημα. Μπορεί εξίσου να ειπωθεί ότι δεν απαρτίζεται μόνο από άτομα που «έχουν ζήσει από κοντά και από μικρά την πίεση αυτής της κοινωνίας», αλλά και από εκείνα που ασκούν πίεση, προσβάλλουν, μειώνουν, έχουν απειλήσει, χειραγωγούν διαδικασίες ή/και αξιοποιούν τα προνόμια που τους παρέχει η κοινωνική τους θέση εις βάρος συντρόφων/σσών. Σαφώς, υπάρχουν τα άτομα που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, έστω σε μικροκλίμακα, αλλά υπάρχουν κι εκείνα που με τον τρόπο τους τον συντηρούν. Είναι όλα αυτά που ενίοτε μετέτρεψαν τους τόπους της κοινής μας συνάντησης σε πλυντήριο κακοποιητικών συμπεριφορών και νομιμοποίησης μικροηγεμονιστικών αυθαιρεσιών. Όλα αυτά που προσδίδουν σε αυτούς τους χώρους τον χαρακτήρα της χειριστικής καθοδήγησης.

Η ποιότητα μιας ομάδας αντανακλάται στο πώς αντιμετωπίζει τις (όχι μόνο εθνοτικές) μειονότητές της. Είναι ενδεικτικό ότι η ομάδα της οποίας ο κορμός ήταν μεταναστευτικός, σήμερα δεν έχει μετανάστρια ούτε για δείγμα. Εξάλλου, δεν ξεχνάμε ότι δύο μεταναστ(ρι)ες, κατά την απομάκρυνσή τους έχουν στείλει κείμενο εσωτερικής καταγγελίας εδώ και 6 μήνες και ακόμα δεν έχουν λάβει απάντηση! Το ngt είναι τόσο πολυάσχολο ή οι φωνές τους είναι τόσο άνευ σημασίας για το ngt;

Η ίδια η θεωρία και πρακτική των ομάδων που προβάλλεται στο κείμενο και ειδικότερα του ngt, συνεισφέρει σε αυτό το αποτέλεσμα ως μια μορφή μικρογραφειοκρατικοποίησης στην οποία το κριτήριο της αξίας ενός λόγου είναι η ενδοομαδική του προέλευση και η συμμόρφωση με την κοινωνιόλεκτο της ομάδας ή ενός συνόλου ομάδων συγκεκριμένου τύπου. Ένα οιωνεί πολιτικό κόμμα γίνεται λοιπόν μηχανισμός συμμόρφωσης των μελών του στην κυρίαρχη κοινωνική νόρμα.

Οπότε, αποκλείουν και απορρίπτουν αυτόματα κάθε διαδρομή ενδυνάμωσης, πολιτικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης μειονοτικών και καταπιεσμένων υποκειμένων που είναι εξωομαδική και δε θέλει ούτε μπορεί να συμμορφωθεί με τους κώδικες της ομάδας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τελικά, αυτές οι ομάδες, ακόμα και αν βγάζουν κάποια ενδιαφέροντα ριζοσπαστικά κείμενα, να τείνουν συχνά να καταλήγουν μέρος της κυρίαρχης κανονικοποιητικής βίας, της πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας και των αξιών της, καθώς τελικά κυρίως φορείς αυτών μπορούν να επιβιώσουν και να σταθεροποιηθούν στους κόλπους τους και είναι κάτι που αποτυπώνεται και στο κείμενο με τη διαγραφή κάθε πολιτικής ατομικής και συλλογικής δράση τoυ Άλεξ μετά τη συμμετοχή του στο ngt και τη συκοφαντική αναπαράστασή της ως περίοδο αποπολιτικοποίησης που μόνο τέτοια δεν ήταν, αντίθετα ήταν περίοδος σημαντικών δράσεων, συλλογικοποιήσεων και ενδυνάμωσης για αυτό.

Το Άλεξ, λοιπόν, μετά την αποχώρησή του από το ngt, συμμετείχε με συνέπεια, δημιουργικότητα και πάθος σε άλλες τρεις ομάδες (spank, solar anus, τραβελόγατες*). 

Συμμετείχε στη Βίλα Ζωγράφου προσπαθώντας να υπερασπιστεί τα αντισεξιστικά της χαρακτηριστικά και την ίδια την ύπαρξή της κατά την περίοδο της εκκένωσης, παίρνοντας μάλιστα με πείσμα χώρο (αν και φοβόταν, ποτέ δε ντρεπόταν να πει ότι φοβάται αλλά ούτε έκανε και πίσω γι’ αυτό το λόγο) σε διαδικασίες με ομάδες και άτομα που στο παρελθόν είχαν απειλήσει τη σωματική του ακεραιότητα και δε χαίρονταν καθόλου με την παρουσία του εκεί.

Ταξίδεψε στη Στοκχόλμη, στο Anarchist Bookfair και παρουσίασε ένα δυνατό και καυλιάρικο βιωματικό κείμενο στο οποίο συμπύκνωνε, απελευθερωτικά και προκλητικά, ανάμεσα στα άλλα, και βιώματα της ομοφυλόφιλης παιδικής του σεξουαλικότητας, βιώματα πολύ αμφιλεγόμενα και για τον εδώ και για τον εκεί χώρο.

 “Έχω την εμπειρία σεξουαλικών συναναστροφών με τον κατά 6 χρόνια μεγαλύτερο ξάδερφό μου από πολύ μικρή ηλικία, πιο συγκεκριμένα, από όταν ήμουν 7.[…] Ήμουν πολύ οκ με όλα αυτά, δε θέλουν τα παιδιά να παίζουν με την ευχαρίστηση ως το μόνο σκοπό? Το απολάμβανα, τη φυσική ευχαρίστηση, περισσότερο απ’ ό,τι τα “παιχνίδια της ηλικίας μου”, χωρίς παρόλα αυτά να έχω ερωτικά συναισθήματα για τον ξαδερφό μου σαν σύνολο, παρά μόνο για τον σκληρό του πούτσο, τις βρώμικες ματιές του στον κώλο μου και γενικά τα σέσσιον που κάναμε μαζί.[…] Το συμπέρασμα μου είναι ότι η κίνκυ και σαδομαζοχιστική επιθυμία μου είναι σε μεγάλο βαθμό η αντιστάθμιση της σεξουαλικοποιημένης μη συναινετικής βίας που δεχόμουν στο σχολείο. […] Χρόνια μετά, εμπλέχτηκα με τον antifa και τον αντιεξουσιαστικό χώρο, ξεκίνησα να προβληματίζομαι με την ομοφοβία και κάθε είδους ρατσισμό, με αποτέλεσμα οι ενοχές και η ντροπή μου να μετατραπούν σε faggot pride.[…] Θεωρώ τον εαυτό μου switch, καθώς εναλλάσσω ρόλους όπως anal bottom, slave, pet, με ρόλους όπως dom, pet owner, μπάσταρδος και αλήτης, ανάλογα με την αλληλεπίδραση της επιθυμίας και της βιοχημείας της στιγμής, καθώς επίσης είμαι toxic, δηλαδή χρήστης ψυχοδραστικών ουσιών”

Ό,τι και αν πιστεύει οποιοδήποτε άτομο για τη χρήση ή τη δική του σχέση με αυτήν, δεν έχει και τόση σημασία, το Άλεξ υπερασπιζόταν με κάθε κόστος και πολιτικά το ότι/ό,τι έπινε. Το toxic ταυτοτικό χαρακτηριστικό και η διασύνδεση του με τους πολύμορφους αγώνες ήταν πάντα στην αιχμή του λόγου και της πράξης του και κυρίως της καταπίεσης του. 

*”Νηφαλιοκρατία: Αντίληψη που στιγματίζει και παρανομοποιεί τη χρήση ψυχοδραστικών ουσιών. Η βιοχημεία του ανθρώπινου νευρικού συστήματος είναι μια έκρηξη νευροδιαβιβαστών, χημικών ουσιών που επιδρούν καταλυτικά σε αυτό που αναγνωρίζουμε ως διάθεση μας. Κάθε νέα χημική ουσία με την οποία αλληλεπιδρούμε-οι τροφές, το νερό, το οξυγόνο, η πρέζα, το mdma κλπ- ανάλογα με τον τρόπο και τη συχνότητα με την οποίο ερχόμαστε σε επαφή μαζί της και τη λειτουργία της επιδρά περισσότερο ή λιγότερο έντονα στη διάθεση μας, που πάντα διαμορφώνεται μέσα από τραύματα, απωθήσεις, απαρνήσεις, διακλέίσεις, ασυνείδητες ενορμήσεις, επιθυμητικές ροές κλπ. Η νηφαλιότητα δεν υπάρχει ως κατηγορία. Δεν έχει κατασκευαστεί παρά μόνο για να ενισχύσει τη δαιμονοποίηση και την παθoλογικοποίηση ορισμένων ψυχοδραστικών ουσιών,εντελώς ετερόκλιτων μεταξύ τους, καθώς άλλες απ’ αυτές αυξάνουν τη διαύγεια, άλλες τη μειώνουν, άλλες τη μετατοπίζουν σε άλλα πεδία. Έτσι ο νηφαλιοκρατικός λόγος φαντασιώνεται ένα ιδεατό συμπαγές σώμα καθαρό από τη διαμεσολάβηση βιοχημικών επιδράσεων, μόνο και μόνο για να κατασκευάσει ως ετερότητες τς χρηστς κάποιων ουσιών, να ποινικοποίησει την ύπαρξη τους, να εξασφαλίσει συγκεκριμένες ροές για τη συσσώρευση του παράνομου κεφαλαίου, να ορίσει με αυθαίρετα κριτήρια ποιες ουσίες είναι νόμιμες και κατάλληλες και ποιες όχι. Ταυτόχρονα υπάρχει συχνή προβολή των προβλημάτων που απορρέουν από συγκεκριμένες σχέσεις εξουσίας και ιεραρχήσεις αυτής της κοινωνίας, σε συγκεκριμένες ψυχοδραστικές ουσίες, δαιμονοποιόντας τους χρηστς τους με δεξιά, αριστερή ή επαναστατική επιχειρηματολογία. Για μας κάθε τρόπος με τον οποίο ένα σώμα αυτοδιατίθεται και μετασχηματίζει τη διάθεση του ή τη σταθεροποιεί είναι θεμιτός”.

από το μανιφέστο των τραβελόγατων

Αλλά και την περίοδο μετά τη δολοφονία της Zackie Ο είχε αρθρώσει λόγο για αυτά. Συγκεκριμένα, σε μια κουβέντα απ’ τις πρώτες  για το ζήτημα έπινε shisha μέσα στο Γκίνη την ώρα που τοποθετούνταν ασκώντας κριτική στην κυρίαρχη πρεζοφοβία αυτής της συνέλευσης.

Στις πιάτσες, πόλους έλξης ετερόκλητων κοινωνικών υποκειμένων, μιλούσε με τα άλλα χρήστα προσπαθώντας να μην αφήνεται χώρος σε ρατσιστικό και φασιστικό λόγο και τα προέτρεπε να γράψουν για το βίωμά τους, τις αυθαιρεσίες που είχαν βιώσει από μπάτσους και προγράμματα και να οργανωθούν. 

Έκανε παρέμβαση στην τελετή βράβευσης του καλύτερου προγράμματος απεξάρτησης παίρνοντας το μικρόφωνο και εκθέτοντας τις πρακτικές των προγραμμάτων απεξάρτησης και ξεφτιλίζοντας τον καλεσμένο μπάτσο Λώλη. Είχε γράψει κείμενο καταγγελίας για τη συμπεριφορά των προγραμμάτων στους χρήστες.

«…To πόσο τραγικό είναι ότι είναι τόσο βαθιά ριζωμένη η αντίληψη ότι το “πρεζάκι” δε συμμορφώνεται στους κανόνες της κοινωνίας, κατ’ επέκταση πίνει για να αποδράσει από τους κανόνες  ή και από την “πραγματικότητα”, οπότε κομβικό σημείο της θεραπείας είναι η προσπάθεια του θεραπευτικού προσωπικού να συμμορφώσει το πρεζάκι με τους κανόνες, γιατί φαντασιώνεται ότι το ζήτημα η πραγματική ασθένεια δεν είναι άλλη παρά η “άρνηση συμμόρφωσης στους κοινωνικούς κανόνες” και “η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας”, με αποτέλεσμα να μην μπορεί καν να αντιληφθεί το “νηφάλιο” προσωπικό το μέγεθος της βαρβαρότητας που εμπεριέχει η απόφαση να απομακρύνει έναν/μία ασθενή από το φάρμακο του σε βαθμό που υποστηρίζει ότι δεν είναι καν τιμωρία! Το ονομάζει θεραπεία!! Συγχωρέσετε με αλλά γελάει όλη η Ευρώπη. Καθώς σε αυτό το ρατσιστικό βούρκο που λέγεται Ελλάδα, δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά μια μολυσματική ετερότητα που ή θα συμμορφωθεί και θα ακολουθεί τη νόρμα (normativity) ή δεν αξίζει φάρμακα, δεν αξίζει υποστήριξη, δεν αξίζει ελευθερία (άλλωστε τα μισά άτομα της μειονότητας των χρηστ(ρι)ων ψ.χ.δ. ουσιών βρίσκονται σε κάποιο κελί σε κάποια φυλακή”. Με λίγα λόγια είναι ζωές που δεν αξίζουν να βιωθούν…»

απόσπασμα από το κείμενο που έχει δημοσιευτεί εδώ

Δεν ξέρουμε και πολύ κόσμο που θα έτρεχε καταγγελία σε πρόγραμμα με ρίσκο το να το διώξουν και να το αφήσουν να υποφέρει από τα στερητικά της βουπρενορφίνης. Ήθελε μάλιστα να κάνει έρευνα για τα συμφέροντα πίσω από την υποχρεωτική χορήγηση της συγκεκριμένης πολύ εξαρτησιογόνας ουσίας στις χρήστριες από τα προγράμματα σε τετραπλάσια δόση απ’ αυτή που ήταν απαραίτητη για την ανακούφιση των στερητικών. 

Υπερασπιζόταν την queer βία ενάντια στο κράτος και ενάντια στην κυρίαρχη ματσίλα των εξαρχειώτικων συγκρούσεων και στην πράξη, όπως εκείνο το Δεκέμβρη που πέταγε μπουκάλια στους μπάτσους από τις ταράτσες των Εξαρχείων.

Από τη Σαμοθράκη, που ενώ είχε φτάσει Αλεξανδρούπολη γύρισε πίσω για να μην αφήσει τη συντρόφισσα που δέχτηκε σεξουαλικοποιημένη βία ούτε μέρα μόνη της (συμμετείχε μάλιστα θεωρητικά και σωματικά σε όλες τις διαδικασίες απάντησης στο περιστατικό, συνέβαλε στη συνδιαρμόφωση της μπροσούρας γαιδουράγκαθα , δράση που έχει αναφερθεί και στο κείμενο μνήμης της ομάδας atropa belladona εδώ) μέχρι τη Γαύδο, που έπρεπε να υπερασπιστεί το εαυτό του όταν λόγω τοξικοφοβίας έφαγε κρατικά σκατά και εγκλεισμό με πρόσχημα τον covid, το πάλευε μέχρι τέλους, πάντα γενναιόδωρο με την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα του σε όποιο καταπιεζόταν μαζί του ή γύρω του. 

Ας μη μπερδεύουμε λοιπόν τη συνέπεια, τη δημιουργικότητα, την κριτική ικανότητα ενάντια στο υπάρχον, τη μνήμη, την αλληλεγγύη και γενικότερα την ικανότητα οργάνωσης με τη νηφαλιότητα, τη νευροτυπικότητα και την μεθοδολογική ορθοδοξία.

Η συνέπεια μπορεί να μην  αφορά μονο κάποιου είδους τελετουργικό παρουσίας και επιτελεστικότητας του επιπέδου του υπερεγώ, αλλά να έχει να κάνει και με μια ψυχική εγρήγορση και πηγαιότητα του Αυτό. Το Άλεξ ήταν κάθε στιγμή έτοιμο να πάρει θέση και να δράσει, σε ό,τι κατάσταση και να βρισκόταν και αυτό δεν είχε να κάνει με μια τυπική δέσμευση. Σε αντίθεση με άτομα που τα προνόμια της νευροτυπικότητας και της ταξικής τους θέσης τους επέτρεπαν να είναι “πρώτα στα μαθήματα πρώτα στους αγώνες” με λιγότερο κόστος και μεγαλύτερες “απολαβές”.

Για το Άλεξ η οργάνωση προυπέθετε ψυχική εγγύτητα και σχέσεις αποδοχής, εμπιστοσύνης και αμοιβαίου μοιράσματος. Για εκείνο, μια επιτυχημένη διαδικασία δεν ήταν μόνο αυτή που θα πετύχαινε τον οργανωτικό/παραγωγικό σκοπό της, αλλά και αυτή που θα κατόρθωνε να αναλύσει και ίσως να συμβιβάσει την ασυμφωνία των συμπτωμάτων των υποκειμένων που την μπλόκαραν.

Όλα έχουμε τους κύκλους, τους χρόνους, και τα συμπτώματά μας, passing ή και όχι καθώς και τα καψίματά μας. Ελάχιστες ομάδες κατορθώνουν να τα συμπεριλαμβάνουν και να τα αναλύουν χωρίς να αυτοδιαλύονται και ελάχιστα άτομα όπως το Άλεξ να μιλάνε ανοιχτά για αυτά χωρίς ταυτόχρονα να απέχουν και να κλείνονται στην ασφαλή τους γυάλα. Το Άλεξ επέλεξε συνειδητά να μην έχει κάποια γυάλα κανονικότητας να κρύβεται. Δε σπατάλησε λεπτό απ’ τη ζωή του στην καπιταλιστική παραγωγή. Αλλά είχε πάντα χρόνο για τις φίλες, τα πολιτικά ή ερωτικά συντρόφια του και για πολιτικές διαδικασίες που άφηναν χώρο στο προσωπικό και στο βίωμα. Δεν πλήρωνε νοίκι σε κανένα ιδιοκτήτη, έμενε σε κατάληψη, στην οποία μάλιστα έδωσε μέσα στα χρόνια αγώνες υπερασπιζόμενο τόσο το εαυτό του όσο και γείτονές του από εκδίωξη και λιντσάρισμα, τόσο απέναντι στους μπάτσους όσο και απέναντι στους μάτσο νηφαλιοκράτες εκεί. Έκανε ζογκλερικά στο δρόμο για να τη βγάζει, και μάλιστα έπαιζε πολύ καλά και το απολάμβανε και θα το απολάμβανε περισσότερο αν δεν το πίεζε η επιβίωση. Ήταν πάντα εκεί, στα Εξάρχεια, στην ΑΣΟΕΕ, στο Πολυτεχνείο, στην Πατησίων, οργανικό κομμάτι του κέντρου και των καθημερινών ιλλιγκαλισμών και αντιστάσεων που του έδιναν οξυγόνο. Και όχι, δε θέλουμε να κάνουμε ποίηση τις εξωτερικές και εσωτερικές κολάσεις που βίωνε, το έκανε από μόνο του, γράφοντας, ουρλιάζοντας, χορεύοντας, τραγουδώντας πανκ, ξερνώντας ειρωνεία και γελώντας εν τω μέσω τους με μία δύναμη που κάποια από εμάς που επιστρέφαμε στις ασφαλείς μας γυάλες και στο self care μας όταν ξεσπάγανε οι δικές μας κολάσεις δεν μπορούσαμε να τη διανοηθούμε, παρά μόνο να τη σεβαστούμε.

Εξωσυναφικά για τη συλλογική μνήμη

Φίλα και συντρόφια του Άλεξ

Πρώην μέλη ngt

Αλβανοί, πρεζάκια και τρελές

Ο ανθελληνικός πάτος

Το πρωτότυπο λινκ βρίσκεται εδω

The experience of A.

This is the essay from our beloved comrade that was read at the anarchist bookfair at stockholm. we will miss you.

Hello, my name is A. and I ’m gonna speak about my experience, of how some of my identity characteristics, as kink, homoerotism and bisexuality were formulated, interacted with each other and connected. I choose the term identity characteristics over identities because identity as a term is something concrete and entails a normativity element, while the term identity characteristic expresses better the fluidity characterisng, for me at least, my sex or its lack, and my sexuality.

I have the experience of sexual encounters with my 6 year older cousin from a very young age, more specifically, from when I was 7. There is a repression in my memory of what occurred during this first time, I don ’ t remember what we did. We were in my aunt ’s bedroom. It was basically for me like playing a totally new game, I kind of hazily remember that I liked it. But the game stopped and was replaced by the phrase “Don ’t tell mom, nor aunt not anybody” I remember this phrase accompanied by a very ugly feeling, a mix of fear, insecurity, shame, loneliness and self negation. I feel that sexual games among us continued between 7 and 9 years but I have no recall from this period. I definitely didn’t feel pain, neither the first time, nor in general. My body was responding positively

Since I went to first grade of primary school, I discovered that I liked girls. More specifically, I was in love with two girls from my class who were the most femme and nearest to the dominant notion of beauty in my class. In the third and fourth grade, in another school, while my interest was still monopolized by a classmate of mine, I was having homoerotic encounters with my cousin. When we stayed alone in the house we were playing sexual games. During that period, our encounters had role playing as a basic characteristic. For example, we were playing cinema. We used to put an animation movie, close the jalousie very well, place two chars next to each other and depict that we were in a cinema hall. While pretending to watch the movie he was slowly applying his hand on me and looking at my ass, while I was bending over as much as I could, for him to grab it better and couldn’t wait and bending even more in order to put one of his fingers in my butt.

At other times, we used to play doctor. He was taking the style of the expert and pretended to be the doctor while I was obeying to his orders, like to lie down facing down in order to examine me, firstly by putting a finger inside me for the diagnosis and following many fingers inside me since it was the only way for the therapy to be achieved.

I was feeling really ok with all these. Don ’t kids want to play with joy as the only purpose? I was enjoying more than the “games of my age” and the physical pleasure without however feeling erotic attraction for my cousin as a whole, but only for his hard dick, his dirty looks on my ass and in general for the sessions we were doing together.

We were spending endless hours together. His mother, having schizophrenia was vanished in that period so my cousin was staying a lot over. My mother was in her own universe, she was taking care of us, my father was working until late. It ’ usual for parents and the wider family to strictly guard a kid ’ s sexuality and sex expression aiming for the kid not to deviate from the cis hetero normality, in regardless of how he/she feels.

This phenomena didn’t exist in our house, since everybody was usually away , or busy. And that was actually really convenient since their presence entailed repressive care, when they remembered and a lot of shouting . But when we were gathering together around television watching tv shows, I could hear my mother, her friends, my godmother, my aunts, my cousins ( I was raised up mainly with females treating me as a boy) laughing at every expression of femininity from persons classified as males, I was hearing extreme homophobic comments and so I was getting in the procedure of not allowing myself act as I wanted e.g. they were all painting their nails, but they were happy if I debased that as girl nonsense. While, I wasn’t seeing it as nonsense at all and I would have liked to take part equally in what was taking place in the house. In a few words, women of my life wad put it as a goal to make a man out of me. This first “don ’t say” that my cousin had told me, that once costed me my internal peace, I was slowly starting to understand it as self evident. The only way to protect myself in a society that even your parents hate you for your desires. This secrecy became my fetish, I was breaking their rules in secret, and getting extra pleasure from the breaking as such, beyond sexual practices.

Since the fifth grade, my cousin had started taking me with him in a variety of places, squats, metalheads’ spots in Exarcheia, football teams’ leagues etc. Of course, I was adopting the identities since they were giving me a sense of freedom against the family normative activities and duties and we were operating as a team. He was of course the leader. When we were home alone, I enjoyed bringing him objects that I had chosen to put them in my butt. He was often asking me to stand well on four and he liked to caress me and put objects inside me while I was standing completely still. I think that he had tried once or twice to penetrate in me with his dick but had not made it. This period I was getting pleasure by the idea of exhibition and I was inviting him to play in front of the window, which frightened him and obviously was never actualized. But for some reason, the idea of humiliation got me really erected. I was imagining that me and him were being laughed at while we were playing, being spitted and having objects such as eggs, tomatoes etc thrown at us and this thought made the hard on even bigger. I had discovered the distinction between normal and perverted since I was very young without though having experienced the consequences of being considered as perverted by the others, society. And I enjoyed this secrecy.

When I was on sixth grade, I had discovered at home a bag with pornographic material and dildos in the upper part of my parents’ wardrobe. For a period I had kept it secret and when I had the chance I was taking down the magazines, with witch I was astonished. It was my first experience with pornography

And they were actually all hardcore. What made me special impression were the faces of women full of sperm and that it could bee considered as humiliating. Some time later, I showed them also to my cousin. We were getting really horny to play with each other. We were picking which picture to depict but first we had to choose who was going to play the woman. My cousin considered this role as pejorative so we were tossing coins. It was very fun because every time the coin put him as woman we came down and found an excuse to toss the coins again until I had to be the woman. I never felt a desire to have the top role. I had learned that the word homosexuality was a threat but I was anyway identifying with women so I was protecting me somehow from my phobia, since I was feeling sure that my secret was not gonna leak out from my cousin. To him it caused panic. He was saying homophobic and misogynistic stuff which made me feel embarrassed since I really wanted to bend down, I really wanted to eat dick! So, I had a voice internalized in me, a voice stared speaking in my head saying “you ’re a pervert’ “faggot” “embrassment of the family etc. But as long as nobody else knew about it I was feeling hurt but safe

When I started middle school, it was the period when my parents broke up. I was living with my mother and my six years younger sister. At the first grade I was depressed since my mother, who already was not in good terms with her own nervous system, let off her steam on me for her breaking up with my father, presenting me as a monster, putting guilt on me, hitting me and turning also my father against me. I don ’t want to stay here on my relation with my parents or how they treated me but on the fact that my house was not a safe space for me. Soon enough, both school and the street became unsafe as well.

After the first year, my mother had me to change school because she thought that the teachers had created a bad opinion on me. My new school was full of bullies and I, because I had a very extreme external appearance, was drowing their attention. But there was a quality difference among us, although teachers classified us in the same context. As trumps.

I was hanging out with an immigrant from Albania, a year younger than me, who was also not safe in his house. During breaks or gaps we were hanging out smoking in the toilets and I think we had started developing a relationship similar to the one that I had with my cousin, just this time I was the more experienced one. I was then thinking sex with women all the time, something that I had not done yet. One day, my friend and I were jerking each other off while at the same time I was narrating a pornographic story that I was making up. The bullies heard us and soon enough they leaked it out and we were immediately targeted as faggots, dick suckers etc and we were everyday receiving physical or verbal violence for all the rest of the school year. A top point of this violence was an afternoon when I was found on a pedestal street near my house and got circled by fifteen persons kicking me, spitting me, blackguarding me and generally sexistic attacking me. I characteristically remember that they forced me to open my mouth and searching with a torch for sperm. In all this, I clearly found something sexual and hedonistic, regardless of the fact that my dominant emotions were fear and shame. Beyond the fifteen boys who actively participated in my abuse, they were at least as many persons, boys and girls watching and laughing at the spectacle.

The sexual scenarios and fantasies created at this time, all included humiliation, submission and domination, I was fantasizing being humiliated, gangbanged, being an object and of course, bukkake on the face, in the mouth and generally everywhere. Which I was trying to depict by myself, with self made sex toys and just before ejaculation I was taking such position, so that my sperm would spill on my face. I was imagining the girls that I liked making me licking their feet etc. Other times, I was imagining that we had all been kidnapped together and we were tied up, blackmailed and that they came on her face and I had to lick the sperm from her lips, her cheeks etc

My outcome is that my kinky and sadomasochistic desire, are, in a great degree the counterbalance to the sexualized non consensual violence I was receiving at school

The situation was totally out of control. Violence at home, violence at school. I left Athens next year and went to stay with my father at Lamia

After I left things got normalized. I went somewhere that they didn ’t know me, I made new friends and the situation at home was calm. I was performing the male role, to be fit in normativity, although I knew that it was a stupid rule, the breaking of which though, carried heavy consequences in order not to get targeted as well as in order to be desired from the subjects I was interested in, namely, girls. However, although I was “passing” , my secret was there and I was terrified with the idea that it could become known.

Returning to Athens after four years, I had learned very well to protect myself from stigma, I was in a relationship with a girl, slowly slowly, the greek homophobia stopped coming after me, at least not as intensively as it used to do. I continued to have homoerotic fantasies but at the same time I was not attracted to men. I was experiencing homosexuality in a fetishist way and only on a fantasy level.

Years later, Ι got involved with antifa and antiauthoritarian scene, I started troubling with homophobia and any kind of racism with the result my guilt and embarrassment to get transformed into faggot pride. I was fucking with men but I liked what a man could do to me and not the fact that he was a man, so I started to take bottom roles with women, with whom until now I was only top, appearing with feminine clothes, expressing my feelings, not being ashamed of looking weak, since I was than clearly viewing male strength as a systemic power I refused to reproduce

The last time that I saw my cousin I told him that I had enjoyed everything we did and that there was nothing problematic about it and he told me that homosexuality is a perversity and that we simply didn’t have any other choice. After that conversation, I never had a fantasy including him again, because I found and I find homophobia extremely unattractive.

Since the period I am experiencing sex only as a social construct, I have also expressed myself through the feminity spectrum, I have experienced myself as both a woman and a non binary person and I have generally experimented on sexes. This specific period, I m mainly expressing myself through the masculinity spectrum but I don’t care to include me in the male sex. I had passed a period during which I considered every masculinity as acid. The last two years, I have rethought masculinity and perform again my own masculinity without guilt. I still experience homoerotism as connected with fetishism, however my fetishism has also become self reliant. As far as kink is concerned, I consider myself as a swich, since I swich roles such as anal bottom, slave, pet, with roles such as dom, pet owner, bastard and trump, depending on the interaction of desire and biochemistry of the moment, since I am toxic as well, namely I ’m a user of psychodrastic substances.

Εκ-φυλες Πολιτικές της βίας

Στο κείμενο θα προσπαθήσω να πω βιωματικά και θεωρητικά για τη βία ως απόλαυση στα πλαίσια του σαδομαζοχισμού, του κίνκι σεξ, των πολεμικών τεχνών, τη βία στο δρόμο, στις διαδηλώσεις. Τη βία που λαμβάνουμε και ασκούμε συναινετικά, τη βία που επιβάλλουμε μη-συναινετικά, τη βία που δεχόμαστε μη συναινετικά.

.

Αρκετές τάσεις των φεμινιστικών και κουίρ κινημάτων έχουν μια ουσιοκρατική τοποθέτηση απέναντι στη βία. Η βία σε πολλά κείμενα χρησιμοποιείται ως ταυτόσημη έννοια με την κακοποίηση, την παραβιαστικότητα και την αίσθηση ιδιοποίηση των προνομιούχων ταυτοτήτων πάνω στα σώματα των υπεξούσιων. Πολλές φορές, η αντίσταση στην εξουσία ταυτίζεται απόλυτα και ιδεολογικά με όλη τη φαλλογοκεντρική φόρτιση του όρου με τη μη-βία, ή η βία εμφανίζεται απλώς νομιμοποιημένη σαν αναγκαίο κακό σαν άμυνα με τα μέσα του εχθρού. Σε κάθε περίπτωση είναι ένας τόπος ξένος από εμάς, τ@ς φεμινιστ@ς, τ@ς queers. Eίναι ο τόπος του αφέντη και της άσκησης της αυθαίρετης εξουσίας του.

Ήδη όμως έχουμε οριστικά νομίζω ξεπεράσει μετά τον πρώτο τόμο της ιστορίας της σεξουαλικότητας του μισέλ φουκό μια αναλυτική της εξουσίας που να βασίζεται στην απλουστευμένη ανάγνωση του ρουσσό, το όριο του φιλελεύθερου και διαλεκτικού ανθρωπισμού, που βλέπει μια διάφανη και όμορφη κοινωνία και φύση να διαστρέφεται απ’ την εξουσία σα μια κακή εξωτερική δύναμη, απ’ την οποία θα πρέπει να χειραφετηθεί, τη φαντασίωση μια κοινωνίας ελεύθερων ανθρώπων καθαρών απ’ την εξουσία. Δεν ξεχνάμε άλλωστε ότι η ίδια η έννοια άνθρωπος έχει δομηθεί κοινωνικο-ιστορικά πάνω στα μέτρα του str8, cis, λευκού, αρτιμελή, χριστιανού άντρα, οι υπόλοιπες ταυτότητες έχουν διεκδικήσει με αντιαποικιοκρατικούς, έμφυλους και ταξικούς αγώνες τη συμπερίληψη τους σε αυτή την ταυτότητα, και υφίστανται διαρκώς το κίνδυνο της απανθρωποποίησης, να βρεθούν πάλι στην κατάσταση εξαίρεσης.

Η εξουσία όμως είναι κάτι που υπάρχει σε κάθε σχέση δύναμης, σε κάθε τι που μας υποκειμενοποιεί, που μας μετασχηματίζει, που μας συγκροτεί ως συνείδηση, την ασκούμε κάθε φορά που επιδράμε σε ένα άλλο σώμα που το μεταβάλλουμε με τη δράση και την παρουσία μας… Η εξουσία είναι διάχυτη ως δυνατότητα χωρίς να μπορεί ένα κέντρο να καναλιζάρει και να ελέγξει το σύνολο των εκφράσεων και την πολλαπλότητα της. Το παραδοσιακό μοραλιστικό σχήμα χειραφέτησης που τη βλέπει σαν τον τόπο του κακού απ’ το οποίο πρέπει να απαγκιστρωθούμε, σα να είναι μια υπερβατική εξωτερικότητα, δεν οδηγεί τις περισσότερες φορές παρά στην απώθηση και φυσικοποίηση αρκετών λειτουργιών της που ενισχύουν προνόμια και αποκλεισμούς. Η αντιεξιουσιαστική στρατηγική που αντιλαμβάνεται την εξουσία σαν εγγενή λειτουργία της σωματικότητας μας, ενδιαφέρεται να την ασκήσει με ποιοτικό τρόπο που να μην αποκλείει και να περιορίζει αλλά να ενισχύει τον αυτοκαθορισμό κάθε σώματος και όντος μέσα σε ένα πλέγμα διατομικών σχέσεων.

Μπορούμε να κάνουμε μια ανάλογη αναλυτική της βίας? Αντί να την απωθούμε εστιάζοντας μόνο σε συγκεκριμένες εκφορές της που προβληματικοποιούνται περισσότερο, να δούμε ότι υπάρχει σε κάθε διαδικασία πίεσης κι εξαναγκασμού των σωμάτων μας. Το νόημα δεν είναι να αποκηρύξουμε τη βία ως κάτι ξένο κάτι αποκρουστικό αλλά να στρατηγικοποιήσουμε τη χρήση της, να μιλήσουμε για το πως βιώνουμε την απόλαυση που μπορεί να μας χαρίζει ή την αποστροφή που μπορεί να μας φέρει. μπορούμε λοιπόν να μιλήσουμε για μια καταφατική ηθική πάνω στη βία που μπορεί να είναι φεμινιστική, queer, αντιεξουσιαστική.

Η βία ήταν πολύ συνδεδεμένη πάντα με τη σεξουαλικότητα μου. Στο δημοτικό θυμάμαι να ερεθίζομαι με τα αγόρια που με χτυπούσαν. Καθώς ήμουν εύκολος στόχος bullying κυρίως όχι λόγο έκφρασης φύλου αλλά λόγω νευροατυπικότητας και ελλειματκής προσοχής που οδηγούσε σε έλλειψη ικανότητα στα αντανακλαστικά έτρωγα συχνά ξύλο από παρέες αγοριών-νταήδων. Συχνά, αφού έτρωγα ξύλο, σκεφτόμουν όλες αυτές τις σωματικές στάσεις, την επαφή που υπήρχε μεταξύ μας τα μπούτια που μπλέκονταν, τα χέρια που έσφιγγαν τα αρχίδια, τα ανακυλίσματα με αγκαλιασμένα κορμιά που πάλευαν και ερεθιζόμουν σεξουαλικά και η απόλαυση που έπαιρνα απ’ αυτό τον ερεθισμό ήταν το αντιστάθμισμα στην κακοποίηση που δεχόμουν σε αυτά τα ξύλα που ήμουν μοναχό μου συνήθως και οι άλλοι περισσότεροι- βέβαια ήταν κάποιες φορές που έριξα κι εγώ τότε λόγο ή πολύ ξύλο αλλά ήταν σίγουρα πολύ λιγότερες οι φορές, λόγω ασυμμετρίας δυνάμεων. Τα σεξουαλικά σενάρια και οι φαντασιώσεις που είχα τότε, περιείχαν ρόλους, δεσίματα, κυριαρχία, υποταγή, εναλλαγή ρόλων μέσα σε αυτές και αρκετά στοιχεία της ήδη κίνκυ σεξουαλικότητας μου. H συναινετική ανταλλαγή βίας μέσα απ’ το bdsm, ήταν ο τρόπος με τον οποίο ενδυναμώθηκα απέναντι στο τραύμα της μη-συναινετικής βία που δεχόμουν απ’ τα δυνατά αγόρια…

Βέβαια, εκτός από κάποια κίνκυ παιχνίδια, πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να κάνω τις σαδομαζοχιστικές φαντασιώσεις μου πράξη καθώς με έφαγε η vanilla νορματίβιτι που καθόρισε τα πρώτα χρόνια της σεξουαλικής μου ζωής… το έναυσμα για τη να περάσω στη bdsm πρακτική ήταν οι πολεμικές τέχνες και διάφορες εμπειρίες από ξύλο δρόμου κυρίως αντιφασιστικού περιεχομένου. Κάνοντας τέχνες που περιλάμβαναν πάλη στο έδαφος, έβρισκα πολύ αισθησιακές τις διάφορες λαβές ακινητοποίησης, τα κλειδώματα, τις τεχνικές απεμπλοκής, τη συνειδητή εναλλαγή ρόλων, τους κανόνες ασφαλείας, τη φροντίδα μετά, ένιωθα μια όμορφη και ηδονιστική οικειότητα με τ@ς πάρτνερ μου μετά την έντονη ανταλλαγή χτυπημάτων, αγγιγμάτων, βλεμμάτων, συμβουλών και σκεφτόμουν ότι ήθελα να το μεταφέρω αυτό το βίωμα σε ένα καθαρά σεξουαλικό επίπεδο, και έτσι έκανα τις πρώτες μου καθαρά s/m σχέσεις, άλλοτε ως το dom άλλοτε ως sub, με άλλα άτομα ήθελα να έχω ένα συγκεκριμένο ρόλο με άλλα ήθελα να τον εναλλάσσω… το bdsm ήταν το πεδίο στο οποίο μπορούσα να εκφράσω για πρώτη φορά τη φυλορευστότητα μου, μέσα από εναλλαγές ρούχων και επιτελέσεων γινόμουν πχ άλλοτε κυριαρχική πριγκίπισσα κι άλλοτε υποτακτικός φασίστας, μέσα απ’ την ποικιλία εκφράσεων ανακάλυπτα τα φύλα μου και μέσα απ’ αυτό εύρισκα μια διέξοδο απέναντι στην έλλειψη άνεσης με την ανδρική ταυτότητα.

Ταυτόχρονα, λόγω της κινηματικής μου δραστηριότητας, οι εμπειρίες σωματικής βίας μετά άλλαξαν περιεχόμενο, καθώς ήταν συνδεδεμένες με δράσεις του αντι-εξουσιαστικού χώρου, με συμμετοχές σε μπάχαλα, με προετοιμασία και πέταγμα πετρών και μολότοφ, με πεσίματα για ξύλο σε μπάτσους. φασίστες, κομματικούς. Βέβαια, ο αντιεξουσιαστικός χώρος ήταν πάντα υπερβολικά αντρικός. Προσωπικά, αν και μπορούσα σε πολλές περιπτώσεις λόγω μεγαλόσωμου αντρικά παρουσιαζόμενου σώματος να κάνω pass εύκολα σε αυτό το χώρο, αυτή την αρρενωπότητα πάντα τη βίωνα σαν ένα είδος drag, σα μια υπερταύτιση και, παρότι, συμμετείχα ως ένα βαθμό σε αυτή την έμφυλη κανονιστικότητα, ταυτόχρονα διατηρούσα μια συνειδητή camp ειρωνεία απέναντι της… Όχι αυτόματα βέβαια, μετά από μια περίοδο αποδοχής αυτών των αξιωμάτων, έγινε η αποδόμηση, ωστόσο, πάντα υπήρχε μια αμηχανία στη συσχέτιση λόγω της έλλειψης άνεσης που είχα με ένα μεγάλο μέρος της αρρενωπής κοινωνικοποίησης, μια αποτυχία που έπρεπε κάπως να την ξεπεράσω με ένα νέο συμβολικό- queer the art of failure.

Τη συμμετοχή μου σε αυτό που αποκαλείται πολιτική βία(αν και δεν αντιλαμβάνομαι διαχωρισμό πολιτικού-προσωπικού, η διαχείριση σχέσεων είναι κατ’ εξοχήν πολιτική, ένα bdsm session ή το sex είναι ήδη πολιτική πράξη είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι) θα τη διαπραγματευτώ με όρους σωματικότητας, κατ’αρχήν. Τι κοινό και τι διαφορά έχει η απόλαυση και, αν μιλήσουμε με όρους τους συρμού της pop βιοχημείας, η έκρηξη και η πτώση ντοπαμίνης, σεροτονίνης κι ενδορφινών ανάμεσα σε ένα ξύλο με ένα φασίστα, και αυτή που νιώθω όταν συμμετέχω σε μια άσκηση paintaining, εμπλοκής/απεμπλοκής ή σπαρινγκ σε μια πολεμική τέχνη και αυτή που δέχομαι ή ασκώ ανάλογα με το ρόλο μου σε ένα bdsm session? Σαφέστατα στις 2 πρώτες δεν υπάρχει το στοιχείο της καθαρής σεξουαλικής ηδονής και του συναισθηματικού δεσίματος με ένα partner μέσα απ’ την εμπειρία της συνεδρίας. Στην περίπτωση της πολεμικής τέχνης βιώνω, βέβαια, ένα συνήθως μη ρητό αισθησιασμό που μετατοπίζεται αλλά με εμπνέει σεξουαλικά, επίσης όπως είπα και πιο πάνω βιώνω μια ξεκάθαρη συμπάθεια για το άτομο με το οποίο αθλούμαι μαζί, ένα ενδιαφέρον για την αμοιβαία βελτίωση, που προκύπτει στο δικό μου βίωμα απ’ την ίδια την εμπειρία της ψυχοσωματικής εγγύτητας που παράγεται την ώρα της άσκησης. Στην περίπτωση, τέλος, που έρχομαι σε σωματική αντιπαράθεση με έναν εχθρό, εκεί υπάρχει ξεκάθαρο μίσος και ψυχρότητα, η απόλαυση πηγάζει απ’ την παραβίαση του σώματος του άλλου και της ακεραιότητας του. Είναι κάτι που θα έλεγα ότι είναι διαφορετικό απ’ τη σαδιστική απόλαυση όπως τη νοηματοδοτεί η bdsm κοινότητα αλλά και όπως την έχω βιώσει στη πρακτική μου. Εκεί η απόλαυση προκύπτει απ’ την κυριαρχία του άλλου μέσω της πρόκλησης ενός πόνου απ’ τον οποίον ξέρω ότι το άλλο υποκείμενο αντλεί ευχαρίστηση, ότι δένεται μαζί μου εκείνη την ώρα, μέσα απ’ αυτό εκτονώνεται κι εναλλάσσονται διάφορα συναισθήματα αλλά το στοιχείο που ενώνει το σαδιστικό με το μαζοχιστικό υποκείμενο είναι οι αμοιβαία επιθυμία να φτάσουν σε μια ηδονική κορύφωση μέσα σε μια συναινετική βία που σε καθαρές d/s (dom/sub) σχέσεις είναι μονόπλευρες απ’ τ@ dom στ@ sub σε διάφορα αλλά s/m πσιχνίδια που δεν υπάρχει καθαρή πόλωση, αμφίπλευρη. Γι’ αυτό, όταν κάποι@ αποκαλούν τη μη-συναινετική βία που απολαμβάνουν να ασκούν σαδισμό, νιώθω ότι αναπαράγουν ένα στιγματιστικό λόγο απέναντι στην kinky community που συσχετίζει το σαδομαζοχισμό με την κακοποίηση και την παραβίαση αν όχι εντελώς τουλάχιστον περισσότερο απ’ ότι το vanilla sex… To ίδιο να με προσβάλλουν νιώθω όταν αποκαλούν ένα βασανιστή μπάτσο ή ρατσιστή σαδιστή για την απόλαυση της βίας απέναντι στο θύμα του, που στην ουσία είναι μέρος ενός σεξιστικού παθολογικοποιητικού λόγου, που στοχεύει μια μειονοτική σεξουαλική επιθυμία, συγκρίνοντας 2 διαφορετικές σωματικότητες.

Κάποι@, βέβαια, λένε το επιχείρημα ότι το bdsm δεν είναι καν βία γιατί περιέχει συναίνεση. Η θέση αυτή οφείλεται στην υπερβατολογική θεώρηση της βίας που θίξαμε πιο πάνω, που αρνείται την πολλαπλότητα της και νομίζει ότι μπορεί να ξεφύγει εντελώς απ’ αυτή αντί να αναλάβει την ευθύνη της διαχείρισης της. Στην πραγματικότητα, η θέση ότι δεν υπάρχει υποκειμενοποίηση χωρίς βία, σημαίνει ότι όσο συνειδητός και αναγνωρισμένος είναι ένας αναγκαίος περιορισμός για την πραγμάτωση μιας επιθυμίας, η δράση του βιώνεται σα μια εξωτερικότητα που προκαλεί ένα πόνο και μια τραυματική οριοθέτηση. Η κούραση που νιώθω όταν μαθαίνω κάτι, τα πόδια που πονάνε όταν μαθαίνω μια χορευτική φιγούρα, είναι πράγματα που τα μαθαίνω βίαια, είναι η αναγκαία υποταγή μου σε κάποιους κανόνες για να αλληλεπιδράσω με άλλα σώματα. Αντίστοιχα, όταν αυτοπεριορίζομαι στους συλλογικούς κανόνες που αποφασίζουμε σε μια συνέλευση, παρότι το νιώθω ως συνειδητή επιλογή μου, η πειθαρχία σε αυτή βιώνεται ταυτόχρονα στο σώμα μου ως βία, και όχι μόνο όταν συμβιβάζομαι με κάτι που διαφωνώ. πχ είναι ξεκάθαρη επιθυμία μου να γράψω αυτό το κείμενο, ωστόσο, η πίεση που ασκώ στο/η εαυτό/η μου αυτή τη στιγμή να μείνω ξύπνια/ος ενώ νυστάζω, η πίεση να μείνω συγκεντρωμένη/ος σε αυτό που γράφω ή πίεση στο χέρι μου να κάνει τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις στο πληκτρολόγιο είναι βία που ασκεί ένα μέρος του σώματος μου στο υπόλοιπο σώμα. Με το να μην το αναγνωρίζω ως βία αυτό, στο όνομα μιας ουσιοκρατικής αιτιολόγησής της, οδηγεί στο να παραγνωρίζεται ότι η ύπαρξη σε ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο έχει κάποιους αναγκαστικούς περιορισμούς στα πλαίσια των οποίων προάγομαι ως ένα υποκείμενο που αλληλεπιδρά με άλλα σώματα με συγκεκριμένα όρια, κάποια απ’ τα οποία μπορούν να μετασχηματιστούν με μη προβλέψιμο και προκαθορισμένο τρόπο.

Οπότε, ναι, αντί να αποκηρύσσω τη βία, το ζήτημα μου είναι μια ηθική γύρω απ’ την παραγωγή της. Αντί να λέω ότι δεν είναι βίαιο πχ το να αναλύω τις θέσεις μου και να επηρεάζω, καλύτερα να αναγνωρίσω τη βία και την εξουσία που ασκείται στο σώμα του άλλου, όταν έρχεται σε επαφή με μια νέα σκέψη και προβληματίζεται, επηρεάζεται η συνείδηση του, την υλική επίδραση στο νευρικό του σύστημα, που πιθανόν να μην είναι έτοιμο να την αντιμετωπίσει και αντιδρά πολλές φορές με απρόσμενο τρόπο, όπως αντίστοιχα όταν ακούω κάποι@ αλλ@ αφήνομαι να πάρει χώρο σε κάτι που έχει να κάνει εντελώς με το σώμα μου, και μετασχηματίζει τη συνείδηση μου, αναγνωρίζοντας με αυτό το τρόπο τη σοβαρότητα και την αξία κάθε αλληλεπίδρασης που ενίοτε φυσικοποιείται με έναν εθιμικό τρόπο, ακριβώς για να ενισχύσω την αξία της συναίνεσης σε όλες αυτές τις αλληλεπιδράσεις. Γιατί ακριβώς, όσο πιο συναινετική και σε σύμπτωση με κοινές προοπτικές είναι η βία που ασκούμε η μία στην άλλη και συνδέεται με μια εμμενή ηθική δέσμευση ενίσχυσης του αυτοκαθορισμού και της πολλαπλότητας των δυνατοτήτων μας, τόσο πιο χειραφετητική είναι και τόσο πιο ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση τ@ άλλ@ και συμπερίληψης τ@ στ@ μέσα στ@ εαυτ@ αποκτούμε, είτε πρόκειται για ένα bdsm session, είτε για ένα ομαδικό μαγείρεμα…

Ωστόσο όταν μιλάμε για τη μη-συναινετική βία, αυτή είναι κάτι ομοιογενές? Είναι το ίδιο πχ το μαχαίρι που ξεκοιλιάζει ένα βιαστή με την πράξη του βιασμού? Είναι το ίδιο ένα προληπτικό ξύλο σε ένα φασίστα με μια ρατσιστική επίθεση σε έν@ μετανάστ@? Είναι απλώς το ίδιο μέσο, που χρησιμοποιείται άλλοτε για καλό και άλλοτε για κακό σκοπό? Αυτό δεν είναι μια προβληματική ουσιοκρατική κι εργαλειακά ορθολογική τοποθέτηση που βασίζεται σε ένα διαχωρισμό μέσων-σκοπού? Στην πραγματικότητα, ακόμα και όταν η μορφή ή τεχνική της κλωτσιάς είναι ίδια η υλικότητα της σχέσης που δημιουργείται σε μια ρατσιστική επίθεση και ο αποκλεισμός που διαιωνίζει, την καθιστούν μια εντελώς διαφορετική διαδικασία απ’ την κλωτσιά σε έναν τύπο που έκανε σεξιστικό σχόλιο απ’ αυτ@ που το δέχτηκε, στην ουσία παρά την ομοιότητα στη μορφή είναι μια διαφορετική πράξη που αντιστοιχεί σε διαφορετικές υποκειμενοποιήσεις…. Στην πραγματικότητα, επίσης, για να μην εμμένουμε σε μία μορφή, πιο αποτελεσματική αντιρατσιστική βία, από την κλωτσιά μπορεί να ναι ένα καλό ανθελληνικό ανέκδοτο ή μια ατάκα κλπ…

Η αφήγηση που ταυτίζει τη μη-συναινετική βία με την άσκηση προνομίου και την ενίσχυση των διακρίσεων δεν είναι παρά μια αηδιαστική σχετικοποίηση που αποσιωπεί τις ασυμμετρίες ανάμεσα στη θέση, στην πρόθεση των υποκειμένων που την ασκούν , ανάμεσα στα διάφορα πλαίσια στα οποία εκφέρεται, την ίδια τη δυναμική εξουσίας και αντι-εξουσίας ως υλική σχέση σε μια κοινωνία.

Αν προχωρήσουμε στην αναγνώριση της βίας που ασκούμε και δεχόμαστε καθημερινά, μπορούμε να την τροποποιήσουμε με τρόπο που να λειτουργεί ανατρεπτικά και όχι επιβεβαιωτικά προς τις έμφυλες, ταξικές και φυλετικές ιεραρχίες και κανονιστικότητες, αναγνωρίζοντας τη θέση μας στους αποκλεισμούς και το προνόμια που βιώνουμε, και μετασχηματίζοντας στο βαθμό που μπορούμε τις σχέσεις γύρω μας. Η ίδια η αρρενωπότητα, στις κυρίαρχες καταπιεστικές εκδοχές της, είναι μια ποιοτική και ποσοτική οριοθέτηση στις γλώσσες βίας. Το να πρέπει να καταστέλλω τις θηλυκές μου εκφράσεις και την εν μέρει γυναικεία υποκειμενικότητα τις στιγμές που ασκούσα βία, μέσα στη φυλορευστότητά μου, αλλά και στην ίδια τη cis-sexist κανονιστικότητα που με ταξινομούσε αυθαίρετα ως αγόρι και που είχα εσωτερικεύσει με αποτέλεσμα να μην έχω διέξοδο να εκφράσω την ασυμφωνία της ύπαρξης μου με αυτή την ταυτότητα φύλου, ήταν αφόρητο για μένα. Δεν είναι παρά μέρος της ευρύτερης νόρμας, όπου η αρρενωπότητα και η ανδρική ταυτότητα είναι προϋπόθεση για να διεκδικείς χώρο σε αυτή την κοινωνία

Για μένα, η εκδήλωση μιας femme κινηματικής/εξεγερσιακή βίας ως ψυχολογική κι επιτελεστική συνθήκη, ήταν πάντα μια χειραφετητική εμπειρία. Αυτό, όταν πραγματώνεται σε ένα επίπεδο, σημαίνει απεδαφικοποίηση απ’ την περίφραξη, τόσο της ηρωικής αρρενωπότητας, όσο και της εργαλειακής ορθολογικότητας, και στην απώθηση του αισθήματος και της σωματικότητας, του πόνου , του φόβου, της ταχυπαλμίας, της συναισθηματικής εναλλαγής. Σημαίνει επίσης υπονόμευση των κωδίκων της πατριαρχίας, του κώδικα πούτσα και ξύλο, του αντρίκιου ένας με έναν, της υπεροχής του συμβολικού της μυικής δύναμης, των θεσμών, των άτυπων και τυπικών ιεραρχιών αυτής της κοινωνίας. Η αντρική βία θέλει να επιβεβαιώσει πάντα ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ των αντρών, που βασίζεται στην κυριαρχία πάνω στα θηλυκά σώματα και στην κατανομή του χώρου μεταξύ τους. Η θηλυκή και πούστικη βία, θέλει ως δυνατότητα μια κραυγή, να αισθανθεί , να δώσει φωνή στα σώματα που αποσιωπούνται και προκαλεί αμηχανία στο κυρίαρχο όταν εισβάλλει στο προσκήνιο. Δεν υπακούει σε καμιά αρσενική διαλεκτική, που ενδιαφέρεται να αναδειχθεί ως ηρωική να καμαρώσει τον εαυτό της, επιδιώκει να καταστρέψει την ίδια τη σημασιοδοτική οικονομία που νομιμοποιεί και αναπαράγει αυτό τον κώδικα αντιπαράθεσης, ακυρώνοντας τις ίδιες της αξίες στις οποίες βασίζεται. Είναι άνανδρη, εξιλεωτική, θανάσιμη και παιγνιώδης. Ταραχές με pink blocks,με glitter και κραγιόν, θηλυκότητες σε ορατότητα, εκ-φυλα ντυσίματα κι επιτελέσεις, έξυπνα όπλα που να παρακάμπτουν τα προνόμια της μυικης δύναμης, κραγμένα κουήρ συνθήματα. Aπέναντι σε σφικτά σώματα που φοβούνται να εκφραστούν, σώματα που : « Γιατί αγαπουλίνια μου αν μια εξέγερση δεν είναι ροζ, τότε δεν είναι εξέγερση και η αντιεξέγερση κυριαρχεί ήδη στον εσωτερικό της…»

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Essays from the anarchist bookfair in Stockholm

During June, two members of Spank Collective were invited to talk in Stockhom’s anarchist bookfair. Here are the essays:

Spank Collective: Presentation of the collective and introduction to bdsm,politics and identity

Introduction:

• Spank Collective was initially created in 2015 with the publication of some texts clarifying the framework of a queer and anti sexist approach to kink and BDSM. The idea evoluted to the creation of a collective and the publication of a zine on the topic.
• As far as our way of operation is concerned, we are experimenting from the start with a model of edgy aformalism. This means that we don ’t meet on a standard basis, we have never really followed our deadlines and that any result that has come out has been produced on the basis of an inspirational synchronicity. Given that almost all of the current or ex members are neurodiverse or toxic, the priority has consciously been given to the relation and respect between our symptoms, the trust among us and taking care of each other, which we consider political and indispensable in order to feel honest with the political components and not just write vain theories. And this is exactly what we mean by the term “collective”, a dynamic procedure to create these political and personal bonds with each other in order to be in position to open up about our experiences or to fight together in our common struggles. We are open in discussing our disagreements and we don’t necessarily have the same political position in all fields, but we always try to approach each aspect multi aspectively.
• So what do we mean by a queer approach to BDSM? How do we bridge these phenomenal different worlds? On one hand, and despite the fact that the origins of BDSM culture are on the gay culture, more specifically on the leather movement, there has been a sex negative tendency in feminism, considering violence as inherently male and patriarchal which may also reject anti state violence for the same reasons. On the other hand, a large portion of the anarchist scene in Greece is also kink phobic and considers BDSM as the Trojan horse of authority inside antiauthority. And then we have the mainstream BDSM community in Greece which still carries heavy stereotypes of male dominants and female submissives with standard clothes, equipment and practices like a holy tradition, and of course hierarchy based on social relations, male privilege, class privilege, mainstream events with expensive entrance etc. Our member M., who has been in the greek BDSM community for years has ran a lot of struggles for example for the exclusion of male doms who used this status in order to abuse or blackmale their female subs and tried to get away with it because they were event coordinators or really old in the scene. He has even been threatened for this. Also, as spank collective we have been targetted and threatened by a supposedly anarchist misogynistic dom who had abused more than one female comrades in the newly born anarchist BDSM community, which was were some of us actually met each other. I actually have a more anti community approach, I ’m more on the DIY, maybe that ‘s not irrelevant with the fact that when I discovered the community some years ago as a young female swich I got really disgust by the dominant notion that I had to become the sub of an old one in order to learn, and of course that I was a sub and I didn ’t know it. Or for example, because I loved shibari, there was this dominant who is top in shibari in Greece and we started negotiations where I clearly stated that all I wanted was to be tied up and learn to tie up as well and he pretended to agree while he was strategically trying to manipulate me to have a session with him, which in the end I forced him to make it clear and then we had no deal of course. So for me the distinction between ars erotica and holy tradition which is hierarchically transmitted has to be clear.
• So, by trying to make radical kink politics, we firstly challenge any essentialistic view of violence. Violence can also be female and we consider anyway that any act of resistance against power exercises power.
• Secondly, we challenge any stereotypical confusion between BDSM and abuse. The line is definitely drawn by the existence of consent covering each and every action taking place in a BDSM session. What ’s more, BDSM culture entails a number of elements, focusing exactly in the preservation of joy and safety for both parts. Either in the ssn (safe sane and consensual), or in the rac (risk aware consensual) it is usual that the preferences, the desires, the fantasies, the roles, the softer or harder limits are discussed in advantage. This is called a BDSM agreement. Also, during the session, the existence of a safe word or nod is necessary to preserve that the consent is present. But also, regardless of the safe word, the top person needs to be aware of the body language of the bottom for any sign of distress and pause the session if necessary. What ’s more, there is the concept of after care, namely after the session, the top person needs to take care of the bottom. This may include the caressing of any physical damage, and tender caressing in general, to counterbalance any emotional tension and any positive action that makes the bottom person feel safety, since breaking one ’s limits always includes the experience of strong emotions. That ’s why BDSM is not exclusive of persons with neurodiversities or persons who have experiences sexual traumas as long as the other person keeps constantly in mind their singularities and takes care of them. It can actually get an excellent therapeutic tool exactly because of this culture.
• As far as the kink identity, or the kink identity characteristic is concerned, it is not something single dimentional, since we consider every sexuality as inherently bastard, nor something elitistic relating to an alien desire but exists when one ’s sexuality in a given point in time, is so strongly seized by kinky desire that self realization is impossible without the performance of roles and practices considered as antisocial, namely their visibility entails a social stigma. So when one can perform and socialize its sexuality without getting a social stigma is in a privileged position, and this is called a vanilla privilege. Of course, the kink identity, or identity characteristic may co exist with other identities connected with privilages or oppressions, and how privileged one is must always be seen under a multi aspect spectrum.

 

I.THEORY AND ACTION : A PERPETUAL DIALECTIC

BDSM as a way of realization and liberation of desire can become politically sharp and threatening for what exists.

Ok, personal is political but what do we exactly mean by that? But, of course, that in a way all of our relations and actions are political. For me, the political dimension of personal experience is exactly the meeting point between theory and action. When they crash each other, actually, very often, one of the two will change or a contradiction will become conscious. So, on one hand, the realization and verification of a theory can only be achieved through experience, on the other hand, this process can lead to a revision or evolution of the theory. Finally, it ’s usually an experience which, at the start, leads us to formulate a theory.

For example, the experience of a monogamous relationship can lead one to start thinking about polyamory. However, when the time to put it in practice comes, one can find itself coming up against with all of its insecurities, indeed socially constructed, existing, therefore. And, somewhere at this point, one can consider that poliamory can’t work in general, deducting its experiential conclusions into general laws of the human nature etc, or consider that it can’ t work for it, being, maybe more honest, but, still characterizing itself too soon, for me. One can also force itself to verify the theory by ignoring its internal barriers and not really passing through them, risking a trauma which could evolve into a stronger internal barrier in the future. Finally, one can realize this internal contradiction as such and consider, on one hand, which desire(s) of it poliamory satisfies and, on the other hand, which desires of it are satisfied through the existence of the internal barriers such as jealousy and possessiveness and hierarch these desire(s). What would also be helpful would be looking into and realizing not only why but how these internal barriers were constructed in the first place in order to deconstruct them. What I basically want to stress here, is that we should not be afraid to realize and recognize our internal contradictions while trying to transmute theory into action, neither stay stagnant in the realization of a theory because of them, nor pass into action without getting pleasure out of it, forcing ourselves and just hiding them.

Here to, I think that pleasure is another key notion. When speaking about priorization of desire(s), the only experiential honest criteria is pleasure. Of course, this is not less chaotic, since, anyway, our self realization can simultaneously pass through conflicting actions, sometimes even through self destruction or oppression or through the cancellation of a more “creative” self realization. So, yes, in a way our complexes, our urge to oppress and our self destructive mechanisms include a kind of self realization and that’s why we experience them, me, at least with guilt. However, and, although, I don’t want to say here that there is “right” and “wrong” self realization, I will accept that there is one that leads towards an overall liberation and one that leads to stagnation. So, the priorization of desire and self realization doesn’t just have to do with some measurement of pleasure but goes, for me, with a conscious choice. And this is exactly a realized view of freedom, the choice of one to priorize liberating self realization, even when it ’s harder, and to deconstruct one ’s internal barriers, even when they ‘re concrete.

So, between theory and action there ‘s a sea of internal contradictions. In some levels, this sea is so deep than we can only speak of veneer of identities. We are veneer of anarchists just by consuming inside capitalism, I ’m a veneer of an antispeciest just by teaching my non human roommate to obey me when I ask him to come towards me. But in some levels the sea is swimmable. We can be in a constant battle with the cop inside of us all, we can abstain from using our privileges in order to exercise power to non privileged ones, I can stop drinking milk and you can stop using a leash when taking out your non human roommate.

Our bodies, our desires, our pleasures, are as political as anything else. As a field so close to the Freudian “Id”, to our most unprocessed urges is, therefore, one of THE battlefields between theory and action. It ’s actually difficult to decrystalize one ’s sexual experience in order to formulate theory. So is pleasure, sexual or not, an action inherently incompatible with theory? The formulation of sexual theories comes with a risk of exclusion. Let ’s see it in relation to its purpose. Can sex have any purpose other than pleasure? Well, pleasure, sexual or not is a purpose by itself but sex can also be a means, a conscious or unconscious tool, as well. Usually, if you ask me it ’ s a combination of both but I can only speak for myself. For example, for me, sexual pleasure and kinky pleasure more specifically, is a tool of liberation and enhancement of my rage and desire through pleasure, as well as a psychedelic therapy. Kinky pleasure and, more specifically pleasure through BDSM practices, the pleasure of domination and submission, the pleasure of violence, is a battlefield inside the battlefield. Since occurring by playing on the edge of one ’ s urges, it ’s a field where we can clearer process the only theoretical limit that can be formulated about sexual pleasure as a purpose and as a tool of anything : CONSENT.

BDSM, as a tool of realization of desire, reverts the essentialist validation of violence produced by state ’s monopolies in its use, mocking it and, thus, fleetingly, abolishing it.

The invisible violence, the economical, the statutory, the coldly calculated and keenly executed is the most establishing tool of the dominant power systems. The violence of the wage slavery, soaking every second of our stolen time. The political and penal prisoners rotting in the democracy cells, the trafficking victims being raped by family guys in their own cells inside metropolis. Some kilometers out of the big European capitals, the migrants are being piled up in the detention and punishment centres. At the same time, there is the naturalized violence. The violence against the bodies of the non privileged ones or the “Others”. The cop bullets penetrating in the non white bodies, the male violence acting on the female bodies, the everyday murders of trans women, the corpses of the non human animals hanged out of the butcher shops.. Finally, there ’s the violence occurring “elsewhere”. The war violence, the bloodsheds of the executive organs of the authorities, when they can ’t stay invisible nor naturalized through power knowledge systems, then they become spectacular tragedies. The empathy of the masses towards them, is decompressing inside the spectacle and the violence occurring “elsewhere” is finally naturalized as well in an another level.

At the same time, their rage, all of this desire flow is being engaged and directed through complicated power knowledge systems. Like was put by Deleuze and Guattari : “The true history is the history of desire. The fact that the persons in a society desire oppression for the others as well as for themselves, that there are always persons that want to break the ribcage of others and they have the chance, the “right” to do so, is what brings up the problem of a deep link between libidic desire and the social sphere. An altruistic love for the oppression machine.”

If we accept every insurrection or revolution as a desire explosion, it ’s then impossible to ignore the intense sexual complexion tone that transpires them. The Freudian theory that supports that without the transmutation of the sexual libido into mature non sexual libido there would be no accomlishments in civilization nor art, involves a suspicious neoteric separation. From the other side, Leninism rejects sexual liberation as bourgois degeneration. (Let ’s not forget that Raich was deleted from the communist party when he proposed the creation of spaces for the workers to have sex in.) It was only in the barriers and the speech of May of ’68 that desire was recognized as constituent element of the insurrection and the subject emerged as undivided sexual and political being, not just without these two being in contrast with each other but, understood as undivided.

The system of sexuality is indispensable for the existence of the other power knowledge systems, exactly because it manages to detach sexual desire from the rest of desire. Stripping it from the rage of desire for a total liberation, it makes it politically harmless. As far as sexual consensual violence or violence as pleasure, since pleasure in BDSM practices is not necessarily sexual, if we accept this division for analytic reasons, it was exiled in the psychoanalytic divan, at least for the urbans who had the privilege of the access to this divan. Today, evoluting together with the social conditions the system of sexuality is trying to absorb it in the spectacle and sterilize it by distorting it in the mainstream culture.

But why is BDSM so politically sharp? But exactly because it expropriates violence as well as pleasure from the dominant power knowledge systems controlling them. By implementing violence and power dynamics in a game level towards pleasure as purpose it derails them from any convenience and utility they would have for authorities and reverses their meaning. The act of consent as a conscious choice, which applies for both parts as a political act of self determination of one ’s body, opens a rapture in power lines, an escape line. The thing is that these escape lines need to get crafted together in a revolutionary level. Because political, may start from personal but the subversivity of desire has a lot to do with its communization. And maybe this exactly where Wilhelm Reich failed. After all, the tumbling of violence and pain and familiarization with them can get a lethal weapon in every crash with authority. As my first Master once told me, after a lot of violence, we beat up pain, now it ’s time to beat up fear.

Anyway, my relation with pain is a complicated story. I m not a masochist, namely, I don’ t take pleasure from pain as such. Pain is part of the procedure. As a brat, pain is the cost I pay for breaking the rule and mocking the law. And I take pleasure in feeling strong enough to do so. As a submissive, pain is part of the submission. The mightiest of beating can only have a symbolic value in my twisted sapiosexual mind. A double symbol since two jouissances cross each other and finally meet and this is violent by itself. It comes with a BOOM or, more specifically, a SPANK. The real symbolic stake in submission is trust. Trust of the Other, trust of my self, trust of the Other ’s trust on me. So, when I met my father, after some days of dark psychedelic exploration of each other ’s everything he told me “You ’re crazy, you need to get tied up. Shall I tie you up?” We stood in silence for an hour. I was aware of the heavy symbolism his words carried. All kinds of thoughts crossed my mind. I could feel his desire, strong enough to break my legs. I could also feel my desire, challenging him to do so. I was afraid. But I wanted it, fuck! I wanted so much to trust him! I stood up. “You ’re invited…” I said. And so he did, he tied me up. And I became his little girl. And up to this day he still marks me with his affection.

 

II: The experience of A.

Hello, my name is A. and I ’m gonna speak about my experience, of how some of my identity characteristics, as kink, homoerotism and bisexuality were formulated, interacted with each other and connected. I choose the term identity characteristics over identities because identity as a term is something concrete and entails a normativity element, while the term identity characteristic expresses better the fluidity characterisng, for me at least, my sex or its lack, and my sexuality.

I have the experience of sexual encounters with my 6 year older cousin from a very young age, more specifically, from when I was 7. There is a repression in my memory of what occurred during this first time, I don ’ t remember what we did. We were in my aunt ’s bedroom. It was basically for me like playing a totally new game, I kind of hazily remember that I liked it. But the game stopped and was replaced by the phrase “Don ’t tell mom, nor aunt not anybody” I remember this phrase accompanied by a very ugly feeling, a mix of fear, insecurity, shame, loneliness and self negation. I feel that sexual games among us continued between 7 and 9 years but I have no recall from this period. I definitely didn’t feel pain, neither the first time, nor in general. My body was responding positively

Since I went to first grade of primary school, I discovered that I liked girls. More specifically, I was in love with two girls from my class who were the most femme and nearest to the dominant notion of beauty in my class. In the third and fourth grade, in another school, while my interest was still monopolized by a classmate of mine, I was having homoerotic encounters with my cousin. When we stayed alone in the house we were playing sexual games. During that period, our encounters had role playing as a basic characteristic. For example, we were playing cinema. We used to put an animation movie, close the jalousie very well, place two chars next to each other and depict that we were in a cinema hall. While pretending to watch the movie he was slowly applying his hand on me and looking at my ass, while I was bending over as much as I could, for him to grab it better and couldn’t wait and bending even more in order to put one of his fingers in my butt.

At other times, we used to play doctor. He was taking the style of the expert and pretended to be the doctor while I was obeying to his orders, like to lie down facing down in order to examine me, firstly by putting a finger inside me for the diagnosis and following many fingers inside me since it was the only way for the therapy to be achieved.

I was feeling really ok with all these. Don ’t kids want to play with joy as the only purpose? I was enjoying more than the “games of my age” and the physical pleasure without however feeling erotic attraction for my cousin as a whole, but only for his hard dick, his dirty looks on my ass and in general for the sessions we were doing together.

We were spending endless hours together. His mother, having schizophrenia was vanished in that period so my cousin was staying a lot over. My mother was in her own universe, she was taking care of us, my father was working until late. It ’ usual for parents and the wider family to strictly guard a kid ’ s sexuality and sex expression aiming for the kid not to deviate from the cis hetero normality, in regardless of how he/she feels.

This phenomena didn’t exist in our house, since everybody was usually away , or busy. And that was actually really convenient since their presence entailed repressive care, when they remembered and a lot of shouting . But when we were gathering together around television watching tv shows, I could hear my mother, her friends, my godmother, my aunts, my cousins ( I was raised up mainly with females treating me as a boy) laughing at every expression of femininity from persons classified as males, I was hearing extreme homophobic comments and so I was getting in the procedure of not allowing myself act as I wanted e.g. they were all painting their nails, but they were happy if I debased that as girl nonsense. While, I wasn’t seeing it as nonsense at all and I would have liked to take part equally in what was taking place in the house. In a few words, women of my life wad put it as a goal to make a man out of me. This first “don ’t say” that my cousin had told me, that once costed me my internal peace, I was slowly starting to understand it as self evident. The only way to protect myself in a society that even your parents hate you for your desires. This secrecy became my fetish, I was breaking their rules in secret, and getting extra pleasure from the breaking as such, beyond sexual practices.

Since the fifth grade, my cousin had started taking me with him in a variety of places, squats, metalheads’ spots in Exarcheia, football teams’ leagues etc. Of course, I was adopting the identities since they were giving me a sense of freedom against the family normative activities and duties and we were operating as a team. He was of course the leader. When we were home alone, I enjoyed bringing him objects that I had chosen to put them in my butt. He was often asking me to stand well on four and he liked to caress me and put objects inside me while I was standing completely still. I think that he had tried once or twice to penetrate in me with his dick but had not made it. This period I was getting pleasure by the idea of exhibition and I was inviting him to play in front of the window, which frightened him and obviously was never actualized. But for some reason, the idea of humiliation got me really erected. I was imagining that me and him were being laughed at while we were playing, being spitted and having objects such as eggs, tomatoes etc thrown at us and this thought made the hard on even bigger. I had discovered the distinction between normal and perverted since I was very young without though having experienced the consequences of being considered as perverted by the others, society. And I enjoyed this secrecy.

When I was on sixth grade, I had discovered at home a bag with pornographic material and dildos in the upper part of my parents’ wardrobe. For a period I had kept it secret and when I had the chance I was taking down the magazines, with witch I was astonished. It was my first experience with pornography

And they were actually all hardcore. What made me special impression were the faces of women full of sperm and that it could bee considered as humiliating. Some time later, I showed them also to my cousin. We were getting really horny to play with each other. We were picking which picture to depict but first we had to choose who was going to play the woman. My cousin considered this role as pejorative so we were tossing coins. It was very fun because every time the coin put him as woman we came down and found an excuse to toss the coins again until I had to be the woman. I never felt a desire to have the top role. I had learned that the word homosexuality was a threat but I was anyway identifying with women so I was protecting me somehow from my phobia, since I was feeling sure that my secret was not gonna leak out from my cousin. To him it caused panic. He was saying homophobic and misogynistic stuff which made me feel embarrassed since I really wanted to bend down, I really wanted to eat dick! So, I had a voice internalized in me, a voice stared speaking in my head saying “you ’re a pervert’ “faggot” “embrassment of the family etc. But as long as nobody else knew about it I was feeling hurt but safe

When I started middle school, it was the period when my parents broke up. I was living with my mother and my six years younger sister. At the first grade I was depressed since my mother, who already was not in good terms with her own nervous system, let off her steam on me for her breaking up with my father, presenting me as a monster, putting guilt on me, hitting me and turning also my father against me. I don ’t want to stay here on my relation with my parents or how they treated me but on the fact that my house was not a safe space for me. Soon enough, both school and the street became unsafe as well.

After the first year, my mother had me to change school because she thought that the teachers had created a bad opinion on me. My new school was full of bullies and I, because I had a very extreme external appearance, was drowing their attention. But there was a quality difference among us, although teachers classified us in the same context. As trumps.

I was hanging out with an immigrant from Albania, a year younger than me, who was also not safe in his house. During breaks or gaps we were hanging out smoking in the toilets and I think we had started developing a relationship similar to the one that I had with my cousin, just this time I was the more experienced one. I was then thinking sex with women all the time, something that I had not done yet. One day, my friend and I were jerking each other off while at the same time I was narrating a pornographic story that I was making up. The bullies heard us and soon enough they leaked it out and we were immediately targeted as faggots, dick suckers etc and we were everyday receiving physical or verbal violence for all the rest of the school year. A top point of this violence was an afternoon when I was found on a pedestal street near my house and got circled by fifteen persons kicking me, spitting me, blackguarding me and generally sexistic attacking me. I characteristically remember that they forced me to open my mouth and searching with a torch for sperm. In all this, I clearly found something sexual and hedonistic, regardless of the fact that my dominant emotions were fear and shame. Beyond the fifteen boys who actively participated in my abuse, they were at least as many persons, boys and girls watching and laughing at the spectacle.

The sexual scenarios and fantasies created at this time, all included humiliation, submission and domination, I was fantasizing being humiliated, gangbanged, being an object and of course, bukkake on the face, in the mouth and generally everywhere. Which I was trying to depict by myself, with self made sex toys and just before ejaculation I was taking such position, so that my sperm would spill on my face. I was imagining the girls that I liked making me licking their feet etc. Other times, I was imagining that we had all been kidnapped together and we were tied up, blackmailed and that they came on her face and I had to lick the sperm from her lips, her cheeks etc

My outcome is that my kinky and sadomasochistic desire, are, in a great degree the counterbalance to the sexualized non consensual violence I was receiving at school

The situation was totally out of control. Violence at home, violence at school. I left Athens next year and went to stay with my father at Lamia

After I left things got normalized. I went somewhere that they didn ’t know me, I made new friends and the situation at home was calm. I was performing the male role, to be fit in normativity, although I knew that it was a stupid rule, the breaking of which though, carried heavy consequences in order not to get targeted as well as in order to be desired from the subjects I was interested in, namely, girls. However, although I was “passing” , my secret was there and I was terrified with the idea that it could become known.

Returning to Athens after four years, I had learned very well to protect myself from stigma, I was in a relationship with a girl, slowly slowly, the greek homophobia stopped coming after me, at least not as intensively as it used to do. I continued to have homoerotic fantasies but at the same time I was not attracted to men. I was experiencing homosexuality in a fetishist way and only on a fantasy level.

Years later, Ι got involved with antifa and antiauthoritarian scene, I started troubling with homophobia and any kind of racism with the result my guilt and embarrassment to get transformed into faggot pride. I was fucking with men but I liked what a man could do to me and not the fact that he was a man, so I started to take bottom roles with women, with whom until now I was only top, appearing with feminine clothes, expressing my feelings, not being ashamed of looking weak, since I was than clearly viewing male strength as a systemic power I refused to reproduce

The last time that I saw my cousin I told him that I had enjoyed everything we did and that there was nothing problematic about it and he told me that homosexuality is a perversity and that we simply didn’t have any other choice. After that conversation, I never had a fantasy including him again, because I found and I find homophobia extremely unattractive.

Since the period I am experiencing sex only as a social construct, I have also expressed myself through the feminity spectrum, I have experienced myself as both a woman and a non binary person and I have generally experimented on sexes. This specific period, I m mainly expressing myself through the masculinity spectrum but I don’t care to include me in the male sex. I had passed a period during which I considered every masculinity as acid. The last two years, I have rethought masculinity and perform again my own masculinity without guilt. I still experience homoerotism as connected with fetishism, however my fetishism has also become self reliant. As far as kink is concerned, I consider myself as a swich, since I swich roles such as anal bottom, slave, pet, with roles such as dom, pet owner, bastard and trump, depending on the interaction of desire and biochemistry of the moment, since I am toxic as well, namely I ’m a user of psychodrastic substances.

Το βανίλα προνόμιο

Tags

προνόμιο, βανίλια, vanilla priviledge

Όσα εμπλεκόμαστε σε ριζοσπαστικούς πολιτικούς χώρους και το kink αποτελεί σημαντικό τμήμα της ζωή μας σίγουρα θα έχουμε ακούσει ατάκες ακύρωσης του βιώματός μας πολλές φορές συνοδευόμενες απο ειρωνίες ή γέλια.“Όλοι θέλουν δικαιώματα θέλουν και οι ανώμαλοι” “Σιγά την καταπίεση που υφίστανται τα άτομα του bdsm” “Πολυ ευαίσθητ# και υπερβολικ# δεν είστε;” “έχουμε πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθούμε απο την κάβλα σας” Τα άτομα που δεν ορίζονται ως kinkster και δεν υφίστανται διακρίσεις και αποκλεισμούς λόγως της kink σεξουαλικότητάς τους θεωρούμε ότι μιλάνε απο την θέση του βανίλα προνομίου. Προφανώς και το βανίλα προνόμιο δεν είναι κάτι που υφίσταται κοινωνικά μόνο του. Ακολουθώντας μια διαθεματική προσέγγιση το βανίλα προνόμιο, μια χαρά μπορεί να συνδυαστεί με αντρικό, ταξικό,λευκό,ελληνικό cis προνόμιο,κλπ ή επίσης ένα kink υποκείμενο δεν σημαίνει ότι δεν απολαμβάνει κοινωνικά προνόμια σε άλλες ταυτότητες τις οποίες ενσωματώνει. Ένα προνόμιο έχει ρευστό χαρακτήρα καθώς η δυναμική του μπορεί να μεταβληθεί ανάλογα με το κοινωνικό πλαίσιο.

Με λίγα λόγια κάποια προνόμια μπορούν να έλθουν και να παρέλθουν. Οι καταπιέσεις αλληλοδιαπλέκονται και είμαστε υπερ του πολέμου απέναντι σε όλες τις καταπιέσεις. Κάποιες κοινωνικές διαστάσεις ενός προνομίου μπορεί εν μέρει να διατηρούνται (π.χ. Στα άτομα που ειναι passing- αλλά πολλές φορές όχι χωρίς ψυχικό κόστος). Οι ψυχικές διαστάσεις ενός προνομίου όμως, ειναι αναποφευκτες και πονάνε σε πιο βαθειά σημεία τα μη προνομιούχα σε σχέση με αυτό άτομα. Η μη δυνατότητα κοινωνικοποίησης του φύλου, της σεξουαλικότητας ή της νευροδιαφορετικότητας- αναπόσπαστων μερών της προσωπικότητας τους- τα αναγκάζει να παίζουν με την ίδια τους τη συνείδηση, την αυτοπραγμάτωση και τη σχέση με το “Άλλο” σε ένα πολύ πιο δύσκολο level. Παράλληλα τα άτομα που επιλέγουν ή δεν έχουν καν την επιλογή να αποφύγουν την ορατότητα μετατρέποντας θέλοντας ή μη το σώμα τους σε πεδίο μάχης είναι αναγκασμένα να διοχετεύουν συνεχώς τεράστιες ποσότητες ψυχικής δύναμης απλά για να υπάρχουν.

Τι ειναι κινκ; Τι είναι βανίλα; Ως προς τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ βανίλα και κινκ, ας πούμε κατ΄αρχήν ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τη σεξουαλικότητά ως κάτι καθαρό ή μονοδιάστατο αλλά ως κάτι εξ’ αρχής μπάσταρδο. Συνεπώς, κίνκυ στοιχεία μπορούν να υπάρχουν σε κάθε σεξουαλικότητα. Κινκ ειναι η σεξουλικοτητα που υπονομεύει την πεποιθηση οτι η σεξουαλικη απολαυση προερχεται αποκλειστικα απο τον φαλλικό ή κλειτοριδικό/κολπικό οργασμό. Η κίνκυ διάσταση μπορεί να υπαρχει ακόμα και σε επίπεδο φαντασιώσεων. Η κινκ ταυτότητα λοιπόν – στο βαθμό που δεχόμαστε την έννοια της ταυτότητας για λόγους πολιτικής- δεν είναι μια ελιτιστική ταυτότητα σχετιζόμενη με κάποια εξωγήινη επιθυμία (εκτος αν είμαστε υπερ του πο-σαδισμού), αλλά έγκειται στο ότι η σεξουαλικότητα ενός ατόμου σε μια δεδομένη στιγμή καταλαμβάνεται τόσο κυρίαρχα από την κίνκυ επιθυμία, σε σημείο που δεν νοείται η αυτοπραγμάτωσή του ατόμου χωρίς την επιτέλεση σεξουαλικών πρακτικών-ρόλων που θεωρούνται αντικοινωνικές (δηλαδή ότι η ορατότητα τους συνεπάγει κοινωνικό στίγμα).

Η φεμινίστρια Gayle Rubin στο σημαντικό έργο της “thinking sex” (1984) αναφέρεται στο πως οι σεξουαλικές πρακτικές ειδωμένες από ένα βλέμμα “κανονικότητας” ιεραρχούνται και το πως επηρεάζουν την ύπαρξη του ατόμου εντός κοινωνίας. Σύμφωνα με την Rubin πιο ψηλά στην ιεραρχία βρίσκονται τα παντρεμένα και μη, ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που επιδίδονται σε αναπαραγωγικό σεξ, ακολουθούν τα μη μονογαμικά και ύστερα τα μη- ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Όσο κατεβαίνουμε στην ιεραρχία συναντάμε τα άτομα που ανήκουν στις queer/trans ταυτότητες, σεξεργάτες/τριες και άτομα που ανήκουν στο bdsm.

Ο Foucault στο έργο του “history of sexuality” αναφέρει ότι η “ανώμαλη” σεξουαλικότητα έχει δομηθεί κοινωνικά και αποτελεί δημιουργία της κυρίαρχης “μη ανώμαλης” κουλτούρας αναφορικά με την άσκηση εξουσίας και τον ελέγχο του πληθυσμού. Ισχυρίζεται ότι η σεξουαλικότητα λειτουργούσε κρυφά και έπαψε να είναι στο επίκεντρο κυρίως στον 19ο αιώνα, όπου επιβλήθηκαν πιο σκληροί ηθικοί κανόνες και επικράτησε το “η ησυχία ως κανόνας” (silence became the rule). Σύμφωνα με τον Fouccault η καταδίκη της μη-σεξουαλικότητας στην ανυπαρξία μπορεί να αντιμετωπιστεί με το να γίνει ρήξη με την κυρίαρχη κουλτούρα τοποθετώντας τον εαυτό εκτός του εύρους της δύναμης (placing [oneself] outside the reach of power) και να γίνει ανοιχτός λόγος για την σεξουαλικότητα. Με αυτόν τον τρόπο το στίγμα απέναντι στην bdsm κοινότητα αποδυναμώνεται και πλήττεται το βανίλα προνόμιο, καθώς ένας τρόπος το να χτυπήσουμε την βανίλα κυριαρχία είναι να κάνουμε λόγο για την εξουσία της.

Προκειμένου να υπερασπιστούμε την kinks πτυχή της ζωής μας θεωρήσαμε ότι η μετάφραση του κειμένου Vanilla Privilege Checklist αποτελεί ένα απαραίτητο εργαλείο.

• Ένα βανίλα άτομο δεν φοβάται αν ανακαλύψει κανείς ότι είναι βανιλά και σχετικά με το τι συνέπειες θα έχει αυτό στην επαγγελμαστική του ζωή.

• Ένα βανίλα άτομο συνήθως δεν φοβάται για πιθανές νομικές συνέπειες της πρακτικής του (όταν αυτή γίνεται συναινετικά με ενήλικο* παρτενέρ)

• Ένα βανίλα άτομο δεν φοβάται αν θεωρείται ok για να γίνει γονιός.

• Ένα βανίλα άτομο δεν ανησυχεί αν η σεξουαλικότητα του θεωρείται άρρωστη ή παθολογική.

• Ένα βανίλα άτομο θα βρεί ευκολότερα αναπαραστάσεις ατόμων με την σεξουαλικότητα σαν την δικιά του στα media και η φορτιση των αναπαραστάσεων δεν θα έχει αρνητικό πρόσημο.

• Ένα βανίλα άτομο που θα αναζητήσει ιατρική βοήθεια για ένα ατύχημα που θα συμβεί την ώρα του σεξ δεν θα αντιμετωπιστεί καχύποπτα εξαιτίας της βανίλα φύσης της σεξουαλικής του δραστηριότητας.

• Η λέξη βανίλα δεν χρησιμοποιείται απο την κυρίαρχη κουλτούρα υποτιμητικά (σε αντίθεση με την λέξη ανώμαλ#). Το βανίλα δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ στο απολογητικό context “kinky but passionate”. (είμαστε μεν ανώμαλ# αλλά τουλάχιστον είμαστε παθιασμέν# ή ρομαντικ#)

• Ένα βανίλα άτομο δεν είναι καχύποπτο για βιασμό εξαιτίας της βανιλοσύνης του, ούτε το βανίλα θα χρησιμοποιηθεί ποτέ ως λέξη για να περιγράψει κακοποιητικά άτομα και βιαστές.

• Δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ οι βανίλα πρακτικές για σκοπούς σοκ.

• Ένα βανίλα άτομο δεν θα διερωτηθεί για τον έμφυλο προσανατολισμό (sexual orientation) του εξαιτίας της βανίλα σεξουαλικότητάς του (π.χ. αν ένας έτερο kinky άντρας δέχεται διείδυση με strap on dildo θα του ειπωθει ότι δεν είναι έτερο)

• Τα βανίλα άτομα δεν θα ανησυχήσουν ποτέ σχετικά με το ότι οι απ’έξω θα τα θεωρήσουν κακοποιητικά ή παθολογικά άτομα.

• Ένα βανίλα άτομο δεν θα υποθέτει ότι τα άτομα που επιθυμεί βρίσκουν τον ερωτισμό του αηδιαστικό.

• Τα μέρη που γίνεται η βανίλα κοινωνικοποίηση έχουν καλύτερη αντιμετώπιση απο νομικές καταγγελίες όπως και ασφάλεια (κάψιμο χώρου της bdsm κοινότητας στην στοκχόλμη όταν έκανε δημόσιο λόγο για τις δραστηριότητες της, έκληση για παύση πραγματοποίησης asexual kink πρακτικής απο ιδιοκτήτη/υπεύθυνο αθηναϊκού καφε σε θαμώνες, εφόδους αστυνομίας σε εγχώριο swinger club)

• Ένα βανίλα άτομο δεν θα φοβηθεί ότι οι σεξουαλικές του πρακτικές θα παίξουν ρόλο εναντίον του σε ένα διαζύγιο.

• Ένα βανίλα άτομο δεν θα ερωτηθεί για τις ρίζες της βανιλοσύνης του ή αν η σεξουαλικότητα του προέρχεται απο ψυχικό τραύμα ή ασθένεια.

• Ένα βανίλα άτομο δεν ανησυχεί μην τυχόν και ο συγκάτοικός του ανακαλυψει την βανιλοσύνη του.

• Σύμβολα της βανίλα κοινωνικοποίησης/ρομαντισμού δεν θα χρησιμοποιηθούν ως “edgy” αξεσουάρ μόδας (π.χ. κολάρα με slave rings)

• Σε ένα βανίλα άτομο δεν θα αμφισβητηθεί η θυληκότητα ή η αρρενοπώτητά του εξαιτίας της σεξουαλικής του κυριαρχικότητας ή υποτακτικότητάς (αν είσαι άντρας και είσαι υποτακτικός ή είσαι γυναίκα και είσαι κυριαρχική)

• Οι πράξεις ενός βανίλα ατόμου δεν θα συνδυαστούν με το γεγονός ότι είναι βανίλα (αρκετοί άνθρωποι ταυτίζουν άσχημες συμπεριφορές με το kink πχ “μπορεί να είναι και κλέφτης αφού είναι ανώμαλος”)

• Η ανακάλυψη εξοπλισμού σχετικού με σεξουαλικές πρακτικές (όπως προφυλακτικά, λιπαντικά ίσως και δονητές) δεν θα αλλάξει την γνώμη κάποιου για τον/την κάτοχο, σε περίπτωση όμως που ο εξοπλισμός αυτός ανήκει στην kink κουλτούρα τότε υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο να γίνει το αντίθετο.

• Η ανακάλυψη ενός διάσημου ατομού που επιδίδεται σε βανιλα σεξ (μονογαμικού,ετεροφυλόφιλου,κλπ) δεν θα αποτελέσει ποτέ είδηση.

• Ο σεξουαλικός εξοπλισμός ενός βανίλα ατόμου (π.χ. προφυλακτικά,λιπαντικό,δονητές) δεν θα εξεταστεί εξονυχιστικά για ασφάλεια από την κυβερνητικές υπηρεσίες.

• Τα βανίλα άτομα μπορούν να βρουν αρκετές μελέτες σχετικά με την σεξουαλικότητα και την επιθυμία τους απο την επιστημονική κοινότητα όπου δεν αντιμετωπίζεται η βανιλοσύνη τους ως κάτι το παθολογικό ή μεμπτό.

• Τα μίντια αναπαράγουν λανθασμένες πληροφορίες σχετικά με το kink (πχ αρκετές φορές ότι τα dominant άτομα φοράνε κολάρο με slave ring)

• Όταν οι ερευνητές μελετούν τις συνέπειες του σεξ στο ανθρώπινο σώμα, αντιμετωπίζουν ως σεξ μόνο το βανίλα σεξ.

• Ένα βανίλα άτομο δεν θα ανησυχήσει ποτέ για το πως αντανακλάται η βανιλοσύνη του πάνω στο φύλο του, την ηλικιακή ομάδα που ανήκει,κλπ.

• Ένα βανίλα άτομο δεν θα ψάξει αρκετά προκειμένου να βρεί κάποιον σύμβουλο που να κατανοεί και να υποστηρικτικός της σεξουαλικότητάς του.

• Η βανιλοσύνη δεν εξωτικοποιείται και δεν ταυτίζεται με το κακό απο τα media (ειδικότερα σε αστυνομικές σείρες τύπου CSI/Bones/Law and Order όπου ο σαδισμός ταυτίζεται με κάποιον κακοποιό ή δολοφόνο ή κάποιες απεικονίσεις femdom όπου η dominatrix απεικονίζεται ως παραβιαστική και διψασμένη για σεξ)

• Ένα βανίλα άτομο μπορεί να μην το ενδιαφέρουν οι όροι που σχετίζονται με το bdsm

• Ένα βανίλα άτομο δεν θα υποτεθεί ότι είναι σεξουαλικά έμπειρο εξαιτίας της βανιλοσύνης του.

• Η βανιλοσύνη δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή ως σεξουαλική διαθεσιμότητα.

• Ένα βανίλα άτομο μπορεί να περάσει την υπόλοιπη ζωή του χωρίς να το αποκαλούν βανίλα

• Όπως πάντα ένα βανίλα άτομο μπορεί να αδιαφορήσει για το βανίλα προνόμιό του.

Ολοκληρώνοντας βάζουμε κι εμείς κάποιες προσθήκες:

• Τα βανίλα άτομα που βρίσκονται εντός κινηματικών χώρων δεν θα ερωτηθούν ποτέ για το αν υποστηρίζουν εξουσιαστικά συστήματα λόγω της σεξουαλικότητάς τους.

• Τα βανίλα άτομα δεν θα αντιμετωπιστούν με καχυποψία ή δεν θα δεχτούν επίθεση από ορισμένους φεμινιστικούς κύκλους για την σεξουαλικότητά τους (ειδικότερα αν είναι άντρες dominant ή γυναίκες submissive)– βλ. κινκφοβικός λόγος τύπου Μωβ και Φύλο Συκής.

• Τα βανίλα άτομα δεν θα αποτελέσουν έναν απο τους βασικούς στόχους της sex negative κουλτούρας

• Δεν θα γίνουν υποθέσεις για την επαγγελματική ή την κοινωνική ζωή ενός ατόμου επειδή είναι βανίλα (ένα dominant άτομο πχ να είναι πλούσιο, να έχει διευθυντική θέση και να φέρεται με αυστηρότητα παντού ή ένα submissive άτομο να θεωρείται αδύναμο και ανίκανο να ανταπεξέλθει σε καταστάσεις)

• Η λέξη βανίλα δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ ως βρισιά ή μομφή που πηγάζει απο ψυχολογικοποίηση (σκεφτείτε απλά το με ποιά φόρτιση έχετε ακούσει την λέξη σαδιστής και μαζοχιστής εκτός bdsm).

• Το να είσαι βανίλα δεν γίνεται αντιληπτό ως “πρόλογος”, μια “προχώ” μόδα ή μια τάση της χρονιάς που πρέπει να προσεγγίσουμε επιδερμικά για να είμαστε in σε εναλλακτικούς χώρους.

Manowar και φεμινισμός

Όντας συνειδητή ότι γράφοντας το ακόλουθο βιωματικό κείμενο παράγω «λόγο για το σεξ» και ότι το σύστημα της σεξουαλικότητας εδραιώνεται και αναπαράγεται κυρίως μέσα από το λόγο για το σεξ θα ήταν σημαντικό ίσως εδώ να άρω κάθε αντίφαση που μπορεί να προκύψει.

«Οι λόγοι, όπως και οι σιωπές δεν υπάγονται άπαξ και διά παντός στην εξουσία, ούτε ορθώνονται άπαξ και διά παντός εναντίον της. Είναι ένα περίπλοκο και ασταθές παιχνίδι, όπου ο λόγος μπορεί να είναι ταυτόχρονα εργαλείο και αποτέλεσμα εξουσίας, αλλά και εμπόδιο, αντέρεισμα, σημείο αντίστασης και αφετηρία για μια αντιτιθέμενη στρατηγική. […] Στους λόγους για το σεξ δεν πρέπει πρωτίστως να απευθύνουμε το ερώτημα της υπόρρητης θεωρίας από την οποία απορρέουν, ή, των ηθικών διαχωρισμών που επικυρώνουν, ή της ιδεολογίας (κυρίαρχης ή κυριαρχούμενης) που εκφράζουν, αλλά πρέπει να τους εξετάσουμε στα δύο επίπεδα της τακτικής παραγωγικότητάς τους (ποια αμοιβαία αποτελέσματα εξουσίας και γνώσης διασφαλίζουν) και της στρατηγικής ενταξής τους (ποια κυριαρχία και ποια σχέση δυνάμεων καθιστά τη χρησιμοποίησή τους αναγκαία σ’ αυτό ή το άλλο επεισόδιο των διάφορων αντιπαραθέσεων που προκύπτουν).» Μισέλ Φουκώ, Η Ιστορία της Σεξουαλικότητας, Τόμος Ι – Η βούληση για γνώση

Στόχος, λοπόν, αυτού του κειμένου είναι να επιφέρει μια ακόμα ρωγμή στο σύστημα της σεξουαλικότητας και να προτάξει επιθετικά απέναντι σε κάθε λόγο για το «πως θα έπρεπε να είναι το σεξ» το «πως είναι κάποιες πτυχές του για μια ατομικότητα». Να άρει, δηλαδή, αποκλεισμούς και όχι να δημιουργήσει καινούριους. Η κάθε ατομικότητα βιώνει το bdsm και το σεξ εν γένει με μοναδικό και διαφορετικό τρόπο και το ζητούμενο εδώ δεν είναι η ταύτιση των βιωμάτων μας για την παραγωγή κάποιας συγκεκριμένης γνώσης (πέρα από τη γνώση ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάποια συλλογική γνώση για το σεξ) αλλά η ενδυνάμωση μιας τακτικής πολυσθένειας των λόγων όπου τα βιώματα και τα γούστα μας να συνυπάρχουν παράλληλα μπλοκάροντας τη δημιουργία κανονικοτήτων, κυρίαρχων ή εναλλακτικών.

Ήμουν 17 και ήταν το πρώτο ανθρώπινο ζώο με το οποίο βρεθήκαμε στην «απόλυτη» σωματική και συναισθηματική εγγύτητα. Το στενό μου μουνί καθώς και ο δρόμος των κολπικών οργασμών άνοιξαν διάπλατα και το μόνο που ήθελα ήταν να με γαμάει δυνατά, πολύ δυνατά. «Σφυροκόπα με!», τον ικέτευα. Η εγγύτητα βέβαια δεν απέκλειε τον συνεχή υπόγειο πόλεμο κυριαρχίας. Η εγκεφαλική μας μάχη μεταφερόταν και στο κρεβάτι. Πάλη με κάθε μέσο, λαβές, κιλά, δόντια, ακόμα και μια κατάνα έπαιζε στη φάση και όχι μόνο με συμβολική χρήση…

Ένα βράδυ ήμασταν έξω και μου ζήτησε να μη φύγω. «Εμπόδισέ με.» «Θα αντισταθώ όσο μπορώ αλλά αν καταφέρεις να με δέσεις και να με σύρεις μέχρι το σπίτι σου τότε θα κάτσω.» Έτσι και έγινε. Το παιχνίδι αυτό με καύλωσε απίστευτα και το γεγονός ότι ο κόσμος στο δρόμο μας κοίταζε περίεργα δε με πτόησε καθόλου και συνέχισα να βάζω κόντρα αναγκάζοντάς τον κυριολεκτκά να με σύρει. Ήμουν παραδομένη στην καύλα μιας μάχης που ήθελα να «χάνω» στο σεξουαλικο πεδίο και να «κερδίζω» στο εγκεφαλικό.

Όταν λοιπόν σε μια συζήτηση για το φεμινισμό τον οποίο αυτός, σε προβοκατόρικο τουλάχιστον επίπεδο – όπως δήλωσε χρόνια μετά– , δεν αποδεχόταν, προσπάθησε να αμφισβητήσει τη φεμινιστική μου συνείδηση με βάση το ότι έχυνα ποτάμια όταν με έδενε ή όταν με έσκιζε με soundtrack το “woman be my slave” με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά ενοχές για το φετίχ μου αυτό. Το ένστικτό μου, ωστόσο, μου έλεγε ότι δεν υπήρχε κάποια αντίφαση. Για κάποι@ με το δικό μου slut pride και παρόλο που τότε δεν είχα διαβάσει περί τριτοκυματικού φεμινισμού, η αυτοδιάθεση του σώματος και η ολοκληρωτική απελευθερωσή του ήταν κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί όμως woman be my slave? Γιατί η σύνδεση της γυναικείας μου πλευράς με την υποταγή με καύλωνε? Δεν είχαν παίξει τα κυρίαρχα πρότυπα ρόλο σε αυτό? Λογικά είχαν. Αλλά ποι@ από μας μπορεί να ισχυριστεί ότι η καύλα τ@ είναι καθαρή από τη γαμημένη κοινωνία μέσα στην οποία ζει από παιδί ή από τη διαμεσολάβηση του εμπορεύματος στις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα? Γιατί η καύλα θα πρέπει να είναι καθαρή βασικά? Και πως ακριβώς η θέσπιση political correct προτύπων καύλας θα συνέβαλε στην απελευθέρωσή μας από τα παλιά πρότυπα? Αντικαθιστώντας τα απλώς με καινούρια? Εν τέλει, η αποτοξίνωσή τ@ καθεμιάς/νός από όλα αυτά είναι μια σταδιακή και δυναμική διαδικασία στην οποία η απενοχοποίηση κάθε μη παραβιαστικής ηδονής μόνο θετικά μπορεί να συμβάλει. Το ζητούμενο είναι ένας πλουραλισμός από ερεθίσματα και μια αποδόμηση των πρακτικών και των ρόλων μέσα από το παιχνίδι των ηδονών (ΟΛΩΝ των ηδονών, όχι πια διαχωρισμένων).

Ο πόνος και η ντροπή για την ηδονή της βίας που ξύπνησαν μέσα μου τις ενοχές μετά την παρατήρηση του τύπου είχαν γεννηθεί από τη βία της πατριαρχίας πάνω στην προσωπικότητα και το σώμα μου. Από την πρώτη μου πίπα, που την πήρα σένα τύπο κυρίως επειδή ήταν ιδιαίτερα πιεστικός, μέχρι την κάθε φορά που προχαρακτηριζόμουν ως αδύναμη ή άχρηστη σε κάποια «αντρική» δραστηριότητα, όλα αυτά που με γέμιζαν οργή και ντροπή.. Και η πατριαρχία θα ήταν αυτή που θα έβγαινε κερδισμένη αν υπέκυπτα στις ενοχές και αρνιόμουν την ηδονή της βίας και της υποταγής.

Προφανώς, η σχέση στο πλαίσιο της οποίας τέθηκε αυτό το ερώτημα δεν ήταν ασφαλής από σεξισμό. Το ότι βρισκόμουν συνεχώς σε μια εμπόλεμη κατάσταση μαζί του προκειμένου να περιφρουρήσω το σώμα και την προσωπικότητά μου δεν ήταν καθόλου ιδανική κατάσταση. (Ήταν, ωστόσο, επιλογή μου, τη σκοπιμότητα της οποίας επιφυλάσσομαι να κρίνω εγώ.) Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι παρόλο που υπήρχε συναίνεση από πλευράς μου στην οποιαδήποτε πράξη κυριαρχίας του στα πλαίσια του σεξ (αρκεί να νίκαγε στη μάχη που προηγούνταν) είναι πολύ πιθανόν εκείνος να το βίωνε ως πραγματική παραβίαση και να αντλούσε ηδονή απ’ αυτή την ιδέα υποτιμώντας την αξία της συναίνεσής μου ή να θεωρούσε ότι μέσω αυτού με «δάμαζε» γενικότερα. But I don’t fuckin’ care! Δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος σεξιστής που μου έδωσε συναινετική ηδονή βιώνοντάς την στον στενότατο ορίζοντά του ως γενικότερη κυριαρχία πάνω μου γιατί απλά δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι κάποι@ μπορεί να γουστάρει υποταγή και πόνο στο σεξ και να παραμένει κυρί@ εαυτ@.

Παρόλο που τέλος πάντων έχω καταλήξει ότι δε με καυλώνει να γαμάω μαλάκες, οι λόγοι ανάγονται στα γούστα και τις ορέξεις μου και όχι στη φεμινιστική μου συνείδηση. Κι αυτό γιατί θεωρώ ότι το σεξ είναι πρωταρχικά ένα εργαλείο ηδονής. Κι όπως μπορεί να είναι μια πράξη αγάπης μεταξύ φίλων ή εραστών, μπορεί να είναι και μια ουδέτερη πράξη ή μια πράξη μίσους μεταξύ εχθρών. (Προσοχή, όταν μιλάω για πράξη μίσους δεν συμπεριλαμβάνω για κανένα λόγο το οτιδήποτε μη συναινετικό. Ο βιασμός ενός βιαστή π.χ. ανήκει σε άλλο κεφάλαιο για συζήτηση.)

Anyway, σε βάθος χρόνου, συνειδητοποίησα το πόσο απελευθερωτικά βίωνα τη βία που ασκούσα και μου ασκούσαν στο πλαίσιο του bdsm. Ένστικτα που αλλιώς θα με οδηγούσαν σε εξουσιαστικές ή αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές στην καθημερινή μου ζωή ή θα καταπιέζονταν δημιουργώντας εσωτερικά μπλοκαρίσματα εκτονώνονταν και εκτονώνονται σε αυτές τις τελετουργίες και ακόμα και οι πιο «σκοτεινοί» οργασμοί μου απελευθερώνουν τόσο φως και ενδορφίνες..

απο ariadne

Για μια πρώτη επαφή με το Bdsm

Επειδή παρατηρούσα με τον καιρό να με ρωτάνε όλο και περισσότερα άτομα για το bdsm και συνήθως αυτό κατέληγε πέρα απο την κουβέντα να θέλουν και κάτι σε γραπτό λόγο αποφάσισα ότι είναι σημαντικό το να γράψω μια εισαγωγή για όσ@ ενδιαφέρονται. Επειδή το κείμενο είναι ήδη γεμάτο με ορισμούς και παραδείγματα θα προσπαθήσω να αποφύγω τις ιστορικές αναφορές για λόγους οικονομίας και επικέντρωσης κυρίως στην κατανόηση κάποιων βασικών νοημάτων.

Ξεκινώντας θα ήθελα να αναφέρω ότι το bdsm ανήκει στην ευρύτερη οικογένεια της kink κουλτούρας.

Περι Kink

Tι είναι το kink; Προσπαθώντας να δώσω έναν ορισμό καταλήγω στο ότι είναι ένα σύνολο πρακτικών (και ταυτοτήτων ή σκηνή μιας υποκουλτούρας έχοντας ως βάση αυτές τις πρακτικές) που απομακρύνονται απο την κυρίαρχη σεξουαλικότητα προς μια μη συμβατική ηδονιστική κατεύθυνση (σε κάποιες περιπτώσεις σχετίζεται με την αυτογνωσία ή την ωρίμανση που προκύπτει απο την ενασχόληση με αυτές τις πρακτικές ). Βέβαια ως γνωστόν κάθε είδους νόρμα είναι προϊόν κοινωνικής θέσμισης οπότε αναλόγως με την κοινωνία την οποία μιλάμε καθορίζεται και το τι είναι kink. Παραδείγματα τέτοιων σεξουαλικών πρακτικών είναι ο φετιχισμός,η πρόκληση/ απόλαυση πόνου,η κυριαρχία /υποταγή,το παιχνίδι ρόλων (όπως μωρό,ζώο,νοσοκόμ@,διαρρήκτ@),η ουρολαγνεία,το ερωτικό δέσιμο με χρήση σχοινιών,το σεξ σε δημόσιο χώρο, τα όργια ,η παρενδυσία, ο λεκτικός εξευτελισμός, η επιτέλεση φανταστικών σεναρίων, η ανταλλαγή σκλάβων, το branding, το ξύρισμα κεφαλιού, η κατοχή ενός ατόμου, το παιχνίδι με βελόνες, ο συνδυασμός διαφόρων πρακτικών, κλπ. Στον αντίποδα του kink είναι το vanilla, το σύνολο των συμβατικών σεξουαλικών πρακτικών δηλαδή η κυρίαρχη προνομιακή κουλτούρα.

Το Bdsm

Τι είναι το bdsm; Ένας ορισμός του Jay Wiseman που εμπεριέχεται στο βιβλίο sm 101 είναι: Η συνειδητοποιημένη ψυχολογική κυριαρχία και υποταγή και/ο φυσικός περιορισμός (δέσιμο σώματος) και/ή πρόκληση πόνου και/ή σχετικών πρακτικών με ένα ασφαλή, νόμιμο και συναινετικό τρόπο προκειμένου τα υποκείμενα που συμμετέχουν να βιώσουν ερωτική διέγερση και/ή προσωπική ωρίμανση.

Αν θέλουμε να αναφερθούμε στα αρχικά: To bdsm αποτελείται απο τα B/D (bondage– discipline) τα οποία αναφέρονται στο όταν καποι@ περιορίζει με ορισμένα μέσα κάποι@ άλλ@ και τ@ν εκπαιδεύει να συμπεριφέρεται με κάποιους τρόπους. Το D/S στο dominance–submission δηλαδή τις ερωτικές σχέσεις που βασίζονται στην κυριαρχία κάποιου υποκειμένου και την υποταγή κάποιου άλλου. To S/M στο sadism–masochism, τον ερωτισμό που προκύπτει από την πρόκληση πόνου και την απόλαυση του.

Το bdsm είναι ένας ερωτισμός όπου είσαι ταυτόχρονα ηθοποι@,σκηνοθέτ@ και συγγραφέας…Τα μέλη μιας συνεδρίας- session (χρόνος που πραγματοποιούνται έπειτα απο συμφωνία τα bdsm δρώμενα) ουσιαστικά στήνουν μια σκηνή και δημιουργούν συνειδητά ερωτικούς ρόλους προς επιτέλεση .Ένα χαρακτηριστικό του bdsm είναι ότι ενεργοποιεί το παιδί μέσα μας λόγω της δημιουργικότητας και του παιχνιδιού που απαιτεί, παράλληλα με τ@ ενήλικ@ εαυτ@ μας λόγω της ύπαρξης ευθύνης για το υποκείμενο/α που έχουμε απέναντι μας και την ερωτική ηδονή που εισπράττουμε. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας συνδυασμός πολιτισμένων συμφωνιών και πρωτόγονων ορμών. Σε μία κοινωνία που μας ωθεί όλο και περισσότερο προς την αδρανοποίηση της δημιουργικότητας μας το bdsm είναι μια μορφή ερωτισμού που βασίζεται στην ενεργοποίηση της φαντασίας μας.

Το bdsm έχει την υπέροχη ιδιότητα του να δίνει ερωτική φόρτιση σε αντικείμενα ή καταστάσεις που κανονικά δεν την έχουν (μια ζώνη πχ στην κανονική της χρήση λειτουργεί ως αξεσουάρ ένδυσης, ενώ στο bdsm μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένας τρόπος μαστιγώματος). Κάνεις πράγματα τα οποία υποτίθεται οτι δεν πρέπει να κάνεις στην καθημερινή σου ζωή δημιουργώντας έναν άλλο κόσμο.

Το bdsm δανείζεται το” περιτύλιγμα” ή αλλιώς την επιφάνεια της εξουσίας και της δύναμης ενώ ταυτόχρονα κρατά τον πυρήνα της ελευθερίας, της αμοιβαιότητας και της συναίνεσης δημιουργώντας μια κατάσταση ηδονής ή και κάθαρσης που ωφελεί τα συμβαλλόμενα μέλη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι “κλέβει” την αναπαράσταση της εξουσίας στερώντας της την ουσία της εκτρέποντας την προς μια κουλτούρα ισότητας. Χρησιμοποιεί την δύναμη για αμοιβαία διασκέδαση και όχι για εκμετάλλευση ή κακοποίηση. Τα υποκείμενα έχουν τον έλεγχο της εξουσίας καθώς αυτά την δημιουργούν και την διαχειρίζονται με βάση συμφωνία και αυτά την καταργούν όταν το επιθυμούν.

Bdsm επιθυμία και διαφάνεια

Γιατί η bdsm επιθυμία; Γιατί μας προσφέρει ηδονή ή αυτογνωσία και ωρίμανση. Γιατί είναι πιο ξεκάθαρο το όταν βγαίνεις με κάποι@ και λες συζητώντας με κάβλα και νάζι “μου αρέσει να με πνίγεις, να μου ρίχνεις χαστούκια στο πρόσωπο βρίζοντας με, όταν το κάνουμε αλλά να μην με φτύνεις και πειράζεις τα μαλλιά μου…” Το να συζητούν οι άνθρωποι τις επιθυμίες τους συνιστά ενός σεξουαλικού τύπου διαφάνεια. Η κουλτούρα της διαφάνειας καθιστά ορατή την επιθυμία κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να αμφισβητηθεί και να επεξεργαστεί από τα υποκείμενα που συμμετέχουν. Το bdsm εμπεριέχει την συζήτηση για την εκπλήρωση των ερωτικών επιθυμιών καθώς όταν μεταχειρίζεσαι ποιητικά και συναινετικά βία, εξουσία, παράλογα σενάρια και ασυνήθιστους ρόλους τότε πρέπει αναγκαστικά να συζητήσεις, δεν γίνεται αλλιώς. Το βανίλα αντεπιχείρημα σε αυτό είναι ότι με την συζήτηση χάνεται ο αυθορμητισμός και η έκπληξη ώστε το σεξ να καταλήξει σε μια ορθολογική αγγαρεία. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι “βαρετό” το να σε απασχολούν τα όρια και η ευχαρίστηση του ανθρώπου που έχεις απέναντι σου, το αντίθετο μαλίστα: όταν υπάρχει κατανόηση κι εμπιστοσύνη τότε υπάρχει άνεση και απελευθέρωση κάτι που οδηγεί σε πιο συγκλονιστικές και ηδονικές ερωτικές καταστάσεις.

Οι ρόλοι του bdsm

Οι ρόλοι του bdsm είναι τρείς top, bottom και switch. Ο top ρόλος είναι αυτός που δίνει, ο bottom αυτός που δέχεται και ο switch αναφέρεται σε άτομα που δεν έχουν κάποιο σταθερό ρόλο καθώς τους αρέσει να εναλλάσσονται. Η σχέση που έχουν τα υποκείμενα μεταξύ τους είναι ανταλλαγής δύναμης, το bottom άτομο δανείζει την δύναμη στο top και αυτό ουσιαστικά αναλαμβάνει να την πολλαπλασιάσει ώστε να την εισπράξουν μεγαλύτερη πίσω όλα τα μέλη . Υποκατηγορίες του top είναι ρόλοι όπως dominant (κυρίαρχ@), master (αφέντ@),pet owner (ιδιοκτήτ@ κατοικίδιου),rigger (το άτομο που δένει), δάσκαλ@, γιατρός ,γονέας,κλπ. Υποκατηγορίες του bottom είναι ρόλοι όπως submissive (υποτακτικ@),slave (σκλάβ@), pet (κατοικίδιο), rope bottom (το άτομο που το δένουν),μαθητ@, ασθενής,brat (κακομαθημένο παιδί),κλπ. Γενικά το όρια τα θέτει η φαντασία των υποκειμένων…

Όρια και Safeword

Αρχικά τα μέλη μιας bdsm σχέσης δημιουργούν κάποια κοινά προσυμφωνημένα όρια. Ορίζουν το τι θέλουν να κάνουν και το τι όχι σε μια σκηνή (σκηνή λέγεται ουσιαστικά ο χρόνος που λαμβάνει χώρο το bdsm). Είναι απαραίτητο να γίνεται μια συζήτηση σχετικά με το τι επιθυμούν τα μέλη κάθε φορά. Η ειλικρινής επικοινωνία όπως και η εμπιστοσύνη ανάμεσα στα συμβαλλόμενα μέλης της bdsm σχέσης είναι κάτι το σημαντικό και αναγκαίο.

Υποχρεωτικός φορέας ελέγχου μια σκηνής είναι το safeword (λέξη ασφάλειας) που κανονίζεται απο την συζήτηση πριν την σκηνή. Όταν κάτι δεν πάει καλά, υπάρχει ένα πρόβλημα ή πρέπει κάτι να αλλάξει σε μια σκήνη και ειπωθεί το safeword τότε όλα σταματάνε και γίνεται συζήτηση για το τι πήγε στραβά ώστε να μην ξανασυμβεί. Το safeword συνήθως είναι λέξη μικρή και κοφτή ώστε αν ένα άτομο βαριανασαίνει να μπορεί να την αναφέρει. Κάποιες φορές μπορεί να είναι ένας ελαφρύς χτύπος (πχ όταν πνίγεται ένα άτομο και δεν μπορεί να μιλήσει, μπορεί χτυπήσει ελαφρά τ@ν top του στο πλευρό ως ένδειξη σταματημού) ή μια συγκεκριμένη ματιά. Βέβαια έχει να κάνει και με την επικοινωνία που έχουν τα υποκείμενα, μπορεί σε μια σκηνή να γίνει όντως κάτι κακό και το ένα απο τα δύο άτομα να το καταλάβει και να σταματήσει η σκηνή χωρίς να ειπωθεί το safeword, αυτό όμως συμβαίνει σε περιπτώσεις που υπάρχει μεγάλη εγγύτητα και πάρα πολύ επικοινωνία. Τα όρια όπως και το safeword εξασφαλίζουν ότι καμία κατάσταση δεν θα βγει εκτός ελέγχου.

Τύποι σχέσεων στο bdsm

Υπάρχουν διάφοροι τύποι σχέσεων στο bdsm, από παιχνίδι που περιορίζεται αποκλειστικά στο υπνοδωμάτιο μέχρι σχέσεις όπου το παιχνίδι λαμβάνει χώρο 24 ώρες την μέρα, 7 μέρες την εβδομάδα (το γνωστό 24/7). Κάποιες έχουν να κάνουν μόνο με το σεξουαλικό κομμάτι, κάποιες έχουν να κάνουν με την συνολική ζωή του ατόμου (οι σχέσεις όπου υφίσταται το tpe – total power exchange – ολική ανταλλαγή δύναμης) κάποιες μπορεί να είναι και asexual. Μια σχέση μπορεί να είναι μονοσυντροφική ή και πολυσυντροφική ανάλογα με τις επιθυμίες των υποκειμένων.

Τα μοντέλα SSC και Rack

Μία σταθερά που έχει προκύψει στο bdsm είναι τα δύο μοντέλα εκτελεσής του. Το SSC δηλαδή: safe, sane consensual (ασφάλεια, νηφαλιότητα και συναίνεση). Ασφάλεια σημαίνει το να έχουν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα ώστε να μην προκληθούν μεγάλες σωματικές – ψυχικές βλάβες ή και θάνατος στα άτομα που πραγματοποιούν την σκηνή. Η νηφαλιότητα σχετίζεται με την ύπαρξη μιας κατάστασης όπου τα άτομα που συμμετέχουν θα έχουν συνειδητά τον έλεγχο της κατάστασης. Δηλαδή δεν θα είναι υπο την επήρεια ουσιών (αλκοόλ ναρκωτικών), ή σε κάποιο αρκετά νεανικό ηλικιακό στάδιο ή σε μια ανισσόροπη πνευματική κατάσταση που θα είναι ανίκανα να συναινέσουν. Για την συναίνεση θα μπορούσαν να ειπωθούν αρκετά πράγματα καθώς είναι θεμέλια λίθος της φεμινιστικής σεξουαλικότητας , το ακριβώς αντίθετο της κουλτούρας βιασμού, για την ώρα όμως θα περιοριστούμε την ορίσουμε ως εξής: Συναίνεση είναι μια ενεργή συνεργασία για το ώφελος, την ευεξία και την ευχαρίστηση όλων των ατόμων που τα αφορά.

Το δεύτερο μοντέλο είναι το Rack δηλαδή risk-aware consensual kink (οι συναινετικές kink δραστηριότητες όπου υπάρχει το ενδεχόμενο του κινδύνου και το γνωρίζουν τα άτομα). Πρέπει όλα τα μέλη να γνωρίζουν τους κινδύνους που υφίστανται σε μια πρακτική. Στο rack μοντέλο τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί απόλυτα ασφαλές, υπάρχει απλά το λιγότερο ασφαλές και το περισσότερο ασφαλές. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η έννοια του κινδύνου μετατίθεται περισσότερο στις υποκειμενικότητες των ατόμων : για κάποιο άτομο κάτι μπορεί να θεωρηθεί κίνδυνος και για κάτι άλλο όχι. Το erotic asphyxiation (η διέγερση που προκαλείται μέσω της πρόκλησης ασφυξίας) θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα rack.

Συνοψίζοντας: και τα δύο μοντέλα έχουν να κάνουν με την προστασία των συμμετεχόντων, η διαφορά είναι ότι το rack σου λέει “κοίταξε αυτό που κάνεις φλερτάρει με την κόκκινη γραμμή του να πάθεις κακό απο κει και πέρα έχει να κάνει με σένα αν συνεχίσεις ή όχι” ενώ το ssc “με ενδιαφέρει περισσότερο από όλα να μην πάθει κανείς μας κακό “

Aftercare

Ύστερα απο κάθε σκηνή, πρέπει να υπάρχει μια διαδικασία που να επιστρέψουμε στην προηγούμενη μας κατάσταση καθώς πιο πριν είχαμε αγγίξει τα όρια μας. Τότε πρέπει το bottom άτομο να νιώσει ασφάλεια, φροντίδα και εκτίμηση με κάποιον τρόπο. Αυτή η διαδικασία λέγεται aftercare και μπορεί να είναι μια τρυφερή αγκαλιά, μια βόλτα, μια χαλαρή κουβέντα,ένα γεύμα …γενικά κάτι που να λειτουργεί με θετικό τρόπο απέναντι στο bottom άτομο. Το aftercare είναι αρκετά σημαντικό για το bdsm καθώς είναι υπεύθυνο για την εξισορρόπηση των ατόμων και την καλύτερη επικοινωνία τους.

Κακοποίηση

Προκειμένου να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα καθώς υπάρχουν άτομα που καλύπτουν κακοποιητικές συμπεριφορές βαφτίζοντας τες bdsm θεωρώ χρήσιμο να γίνουν κάποιες αναφορές (σίγουρα το θέμα της κακοποίησης είναι μεγάλο και δεν μπορεί να θιχτεί σε λίγες γραμμές). Επίσης να αναφέρουμε το ότι εαν κάποιο υποκείμενο δρα κακοποιητικά, χρησιμοποιώντας το bdsm για να καλύψει και να δικαιολογήσει τον μισογυνισμό του ή κάθε είδους σεξισμό τότε αποκλείεται από την κοινότητα (ή τουλάχιστον αυτό πρέπει να γίνεται).

1.Η κακοποίηση καταστρέφει κάθε μορφή εμπιστοσύνης, ενω το bdsm βασίζεται στην ύπαρξη εμπιστοσύνης και το χτίσιμό της.

2. Στην κακοποίηση δεν υπάρχει επικοινωνία και υποστήριξη, το bdsm δημιουργεί ένα περιβάλλον στο οποίο όλα τα μέλη μπορούν να μιλήσουν για τις επιθυμίες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους.

3. Στην κακοποίηση τα μέλη έχουν σχέση φόβου μεταξύ τους ενώ στο bdsm υπάρχει θέληση να για συνάντηση.

4.Στην κακοποίηση κανείς δεν ξέρει πως ή πότε θα γίνει κάτι και δεν υπάρχει συμφωνία ή διαπραγματεύσεις, ενώ στο bdsm συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

5.Στην κακοποίηση ένα μέλος παίρνει όλη την δύναμη του άλλου, ενώ το bdsm είναι μια συναινετική ανταλλαγή δύναμης όπου όλα τα μέλη αισθάνονται ενδυναμωμένα.

Kinkphobia: Η διάκριση εναντίον του bdsm

Όπως είχαμε αναφέρει πριν η κυρίαρχη προνομιούχα κουλτούρα είναι το vanilla.Και ως τέτοια παράγει αποκλεισμούς απέναντι στο διαφορετικό.  Η kinkphobia είναι ο αποκλεισμός που δέχονται οι bdsmers. Για τ@ς βανίλι@ς το bdsm είναι κάτι κακό που πρέπει να εξαληφθεί ή τουλάχιστον να μείνει κοινωνικά αόρατο (το περίφημο “να κάνουν ότι θέλουν στα κρεβάτια τους αλλά να μην προκαλούν”). Η πιο διαδεδομένη μορφή kinkphobia είναι η ταύτιση του bdsm με την κακοποίηση.

Θεσμικά το bdsm μέχρι πρόσφατα θεωρούταν διαταραχή απο το DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders της American Psychiatric Association). Στο DSM-5 αποπαθολογικοποιήθηκε. Με λίγα λόγια μέχρι το 2013 μας θεωρούσαν ψυχική διαταραχή. Όχι μόνο το bdsm βέβαια,αλλά και την παρενδυσία, τον φετιχισμό, τον τρανσβεστισμό,κλπ.

Τι γίνεται συνήθως; Αν είσαι αγόρι και dom θα σε θεωρήσουν μανιακό, εξουσιομανή, νάρκισσο, βιαστή, μισογύνη, κλπ. Αν είσαι αγόρι και sub θα σε θεωρήσουν λιγότερο άντρα, προβληματικό ως προς τον ρόλο που πρέπει να επιτελέσεις. Αν είσαι dom γυναίκα θα σου πουν ότι δεν έχεις βρει τον κατάλληλο να σε βάλει στην “θέση σου”, ότι δεν είναι στην φύση σου, ότι είσαι υστερική μίσανδρη,κλπ. Αν είσαι κοπέλα sub θα προταθούν να σε σώσουν επειδή θα έχεις ψυχολογικά θέματα και αυτό γίνεται επειδή σου έχουν φερθεί άσχημα στο παρελθόν (το περίφημο “σε χτυπούσαν οι γονείς σου;”, ή το κλασσικό – πλέον – σε κινηματικούς χώρους “έχεις εσωτερικεύσει μισογυνισμό και εξουσιαστική κουλτούρα.”).

Πολλ@ φοβούνται το bdsm γιατι ουσιαστικά φοβούνται τις ίδιες τους τις επιθυμίες. Αρκετ@ θέλουν να βλέπουν το bdsm ως κακοποίηση επειδή αδυνατούν να κατανοήσουν τον συναινετικό του ερωτισμό και το γεγονός ότι δεν έχουν όλ@ τις ίδιες επιθυμίες με αυτούς. Το bdsm προκαλεί σύγχυση στον συνηθισμένο θεατή, μια κλασσική κινκφοβική αντίδραση που προκαλεί είναι το οτι “κάτι κακό συμβαίνει σε εναν άνθρωπο που του αρέσει να υποφέρει” και εκεί συνήθως ενεργοποιείται το εξουσιαστικό σύνδρομο του αυτεπίκλητου σωτήρα που πρέπει να σώζει εμάς τ@ ανώμαλ@ και να μας επαναφέρει στην βανίλα κανονικότητα είτε το θέλουμε είτε όχι… ούτως ή άλλως ένας “άρρωστος άνθρωπος δεν έχει σώας τας φρένας με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αποφασίσει τι είναι καλό για αυτόν και χρειάζεται μονίμως κάποιον κηδεμόνα”. Αν η ελευθερία είναι αντιληπτή ως ατομικός και κοινωνικός αυτοκαθορισμός τότε αυτή η αντιμετώπιση μας απο τους “κανονικούς” είναι ακριβώς το αντίθετο της. Συνήθως οι προστάτες δεν επιθυμούν να ακούσουν τ@ άλλ@ να λέει “αυτό είναι που θέλω” καθώς επιθυμούν περισσότερο να επιβάλλουν την δική τους οπτική περί σωστού ή λάθους.

Ακούμε συνήθως το “σε μια απελευθερωμένη κοινωνία δεν θα υπήρχε bdsm”, ναι ωραία μόνο που σε μια απελευθερωμένη κοινωνία δεν θα υπήρχε τίποτα με τον τρόπο που το γνωρίζουμε τώρα,είτε αυτό είναι bdsm, είτε είναι μονογαμικό ετεροφυλόφιλο vanilla sex, είτε είναι polyamory,κλπ. Αυτή η προσέγγιση προδίδει επιθετική χρήση του vanilla προνομίου προκειμένου να επιβληθεί η σίγαση (δλδ ο θάνατος) της kink επιθυμίας

Σύμφωνα με τ@ς βανίλ@ς συνεισφέρουμε στην παρακμή των ανθρώπινων σχέσεων και συντηρούμε κακές συνήθειες παράλληλα εξελίσσοντας τις και ότι τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτά ύστερα από χρόνια θα μετανιώσουν και θα έχουν προβλήματα προσπαθώντας να διορθώσουν τα τραύματα που τους άφησε αυτή η σεξουαλικότητα. Ότι προωθούμε τον βιασμό, την κακομεταχείριση και αντικειμενοποίηση των γυναικών (και των αντρών). Όλα αυτά είναι άμυνες καθώς είναι πιο εύκολο το να μας δαιμονοποιήσουν παρά το να ενδιαφερθούν το για ποιόν λόγο μας αρέσει… Κι εκτός από όλα αυτά έχουμε και το θράσος να τα φέρνουμε στην δημόσια σφαίρα αντι να τα κρατήσουμε ως ένα ένοχο μυστικό στο κρεβάτι μας! Για να το πω πιο απλά όση σχέση έχει το σεξ με τον βιασμό άλλα τόση σχέση έχει το bdsm με την κακοποίηση.

Πρέπει να ειπωθεί το ότι οι αποκλεισμοί που βιώνονται ήδη απο τα υποκείμενα συνδυάζονται παράλληλα με την kink ταυτότητα καθώς κάθε υποκείμενο αποτελεί σύνολο πολλαπλών ταυτοτήτων πχ μια πολυσυντροφική ομοφυλόφιλη trans mistress προφανώς βιώνει χειρότερη κοινωνική καταπίεση απο έναν μονογαμικό ετεροφυλόφιλο cis αρσενικό dom, δηλαδή υπάρχει καταπίεση από την μονοκανονικότητα (μονογαμική νόρμα) από το cis προνόμιο ,απο το αντρικό προνόμιο και την ετεροκανονικότητα. Δυστυχώς λογικές αποκλεισμού υπάρχουν πάντου (όπως στον ετεροφυλόφιλο ή ομοφυλόφιλο κόσμο μπορούμε να συναντήσουμε αντίστοιχες και στο bdsm) αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να λάβουμε μέτρα ανάλογα με τι περιστάσεις και να ασκήσουμε κριτική ώστε να εξαλειφθούν.

Εισήγηση της ομάδας “Bdsm: Βίωμα και πολιτική” στο 3ο Lgbtqi+ Pride Κρήτης

Tags

bdsm, lgbtqi+ pride

Facebook Event link

Πρόγραμμα 3ου Lgbtqi+ Pride Κρήτης

 

Αγαπητές ανώμαλες υπάρξεις ως ομάδα συμμετέχουμε στο Crete Pride στις 30/6 ώρα 19:00 με εισηγήση “Bdsm: Βίωμα και πολιτική” (όπου θα ακολουθήσει και συζήτηση). Θα έχουμε και μαζί μας ορισμένα περιοδικά radical kink politics. Ελάτε να γνωριστούμε απο κοντα

Περιγραφή:

“BDSM: Βίωμα και πολιτική, ομάδα Spank

Αρχικά θα γίνει μια εισαγωγή σχετική με την kink κουλτουρα και ειδικότερα το bdsm,βασικά σημεία της θεωρίας του, τις δυναμικές των ρόλων,την kinkphobia,το βανίλα προνόμιο, όπως επίσης την σύνδεση τους με το queer και τον sex positive φεμινισμό. Πιο συγκεκριμένα θα γίνει ανάλυση του bdsm ως πεδιο μαχης στη διαλεκτικη μεταξυ θεωριας και πραξης και της συναινεσης ως το μονο οριο της ηδονης ως θεωρητικο εργαλειο. Στο δεύτερο μέρος της εισήγησης θα γίνει αναφορά και ανάλυση kink βιώματων ορισμένων μελών της συλλογικότητας όπως επίσης και το πως όλα αυτά γίνονται αντιληπτά απο ένα χειραφετησιακό πολιτικό πλαίσιο. Επίσης θα γίνει εκτενής αναφορά το φασμα της switch επιθυμιας και στην switchphophia ως υπερασπιση της ουσιοκρατικής λογικής εφαρμοσμένη στην kink σεξουαλικότητα. Στο τέλος των εισηγήσεων θα πραγματοποιηθεί συζήτηση.
(Αν κατα την διάρκεια της συζήτησης κάποιο υποκείμενο εκφραστεί σεξιστικά ή κινκφοβικά ο λόγος θα του αφαιρεθεί, καθώς ως kink ατομικότητες δε μας δίνεται συχνά χώρος να εκφραστούμε δημόσια με ελεύθερια και ασφάλεια.)”

τρικακια που πεταξαμε στο athens pride

Tags

kinkphobia

Toxic masculinity (Όξινη Αρρενωπότητα)

Tags

toxic masculinity

“The three most destructive words that every man receives when he’s a boy is when he’s told to ‘be a man,’” —Joe Hermann, coach and former NFL player

     Ουσιαστικά η όξινη αρρενωπότητα είναι ένα θεωρητικό πλαίσιο για την περιγραφή και την προσέγγιση των αρνητικών επιπτώσεων το πώς ορίζεται η έννοια του ανδρισμού υπό την πατριαρχία. Κάτ. αρχάς μέσω της κοινωνικοποίησης ότι υπάρχει ένα αντικειμενικό σετ κριτήριων και στόχων που πρέπει κάποιος που αυτό προσδιορίζεται ως άντρας να εκπληρώσει. Να είναι στρέιτ, δυνατός, να έχει υψηλή και σιωπηρή αντοχή στον πόνο, να έχει αυτοπεποίθηση, να είναι μη δείχνει συναισθήματα πάρα μέσω του θύμου και της βίας, να θέλει πάντα το σεξ και κάτ. επέκταση να είναι επιτυχής “κατακτητής”, να απορρίπτει συναισθηματικές δεσμεύσεις κλπ.

     Αυτά το απραγματοποίητα σετ συνθήκων, οδηγούν όσους προσδιορίζουν τον εαυτό τους ως άντρες να είναι αποκομμένοι από τα συναισθήματα τους και να αδυνατούν να τα εκφράσουν με υγιές τρόπους. Μην έχοντας υγιές και εποικοδομητικές διόδους έκφρασης , υποφέρουν σωματικά και ψυχολογικά νοσήματα σιωπηρά, και θα πάνε στον γιατρό η ψυχολόγο πολύ αργότερα από τις γυναίκες. Σημαίνει ότι οι άντρες έχουν μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονίας, τραυματισμού η θανάτου λογού βίας, και προβλήματα υγείας λόγο του ότι πήγαν πολύ αργά στον γιατρό (άρθρα που περιγράφουν σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια τα παραπάνω φαινόμενα εδώ και εδώ )

     Στο χώρο του BDSM που υπάρχει μέσα στην πατριαρχεία και αρά επηρεάζεται από αυτήν, αναπαράγεται αυτή η τοξικότητα. Πέραν του σεξουαλικού προσανατολισμού, ο άντρας σε ενεργητικό ρολό (dom/master/predator) θεωρείται η πρώτη και λογική επιλογή ενός άντρα. Πάλι αναπαράγεται ένα μη ρεαλιστικό πρότυπο του τι εστί Κυρίαρχος. Σκληρός, δυνατός με αυτοπεποίθηση απόμακρος συναισθηματικά. Ουσιαστικά πάλι ένα μονοδιάστατο ων, ενός κυνηγού με μόνο ενδιαφέρον το θήραμα, χωρίς συναίσθημα.

    Δεν υπάρχει χώρος για χιούμορ, ευαισθησία, συναισθηματική δέσμευση. Ο Κυρίαρχος άντρας πρέπει να ελκύεται στον σαδισμό σαν επέκταση της βίας.

    Σε αντίθεση, Ο υποτακτικός άντρας, αποδίνει τον ανδρισμό του με το να αποδέχεται τον πόνο η την εκάστοτε οδηγία σιωπηρά και χωρίς παράπονο, πολλές φορές πέραν τον ορίων της αρέσκειας και αντοχής του.

     Υπάρχουν υπερβολικά πολλά παραδείγματα αρνητικών εκφράσεων του ανδρικού ρολού γενικά και στο BDSM συγκεκριμένα και δεν θα κουράσω με το να τα γράψω όλα εδώ. Το θέμα μας είναι πως το αντιμετωπίζουμε.

     Κάτ. αρχάς σε προσωπικό βαθμό πρέπει να απορρίψουμε την βασική ιδέα ότι πρέπει να «αποδείξουμε» ότι είμαστε άντρες είτε στον εαυτό μας είτε στους άλλους.

    Χρειάζεται να ψάξουμε τον εαυτό μας, με ειλικρινά και κατανόηση. Να ξεχωρίσουμε τι κάνουμε γιατί το θέλουμε και τι γιατί θεωρούμε ότι πρέπει ως άντρες. Έτσι ώστε να μπορούμε να τα αποβάλλουμε και να δράμε σαν την ιδιαιτερότητα που είμαστε.

     Σε συλλογικό βαθμό, και αυτό είναι ζήτημα μεγάλης σημασίας, πρέπει να δημιουργήσουμε συλλογικότητες στήριξης και αλληλοβοήθειας. Να ενθαρρύνουμε τους άντρες στο κοινωνικό μας κύκλο να μιλάνε ανοιχτά για το πώς νιώθουν και να στηρίζουμε την έκφραση τους ιδίως στο BDSM χώρο. Επίσης να κατακρίνουμε συμπεριφορές που αναπαράγουν αυτή την όξινη αρρενωπότητα οπού και οπότε παρουσιάζονται.

     Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αποβάλλουμε αυτή τα όξινα χαρακτηριστικά και να απολαύσουμε την σεξουαλικότητα μας με ένα υγιές και συνολικό τρόπο.

Η toxic masculinity είναι μια έννοια που πρώτα παρουσιάστηκε σε ένα κίνημα ανδρικών δικαιωμάτων (Male Rights Movement) και συγκεκριμένα το Mythopoetic Men’s Movement. (1) Σήμερα είναι κομμάτι των θεωρητικών συζητήσεων και προσεγγίσεων του 4 κινήματος φεμινισμού* (2) όσο αφορά τον ανδρικό ρολό (male gender role). Επειδή η λέξη τοξικ@ χρησιμοποιείται, ιδίως στο ελληνικό γλωσσικό πλαίσιο για να στιγματίσει χρήστ#ς και εθισμέν#ς σε παράνομες ψυχοδραστικές ουσίες, επιδιώκουμε μέσα σε κάποια κομμάτια των queer και φεμινιστικών κινημάτων την επανοικειοποίηση της λέξης, στα πλαίσια του αποστιγματισμού της χρήσης και ήδη έχουν δημοσιευτεί σχετικά κείμενα.(3) Επειδή λοιπόν ο όρος “τοξική αρρενωπότητα”, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δηλώσει πως στιγματίζεται και αναπαρίσταται ως ελλειπτική μια αρρενωπότητα που χρησιμοποιεί ουσίες, δε θέλουμε να τον χρησιμοποιήσουμε για να αναφερθούμε σε καταπιεστικές εκφάνσεις τις αρρενωπότητας γι’ αυτό θα αποδώσουμε τον όρο ως όξινη αρρενωπότητα.

1)Mythopoetic Men’s Movement: κίνημα αντρών της δεκαετίας που προσπαθούσε να βρει μια χρυσή τομή ανάμεσα στον ανδρικό σωβινισμό και το φεμινισμό με ένα πρόταγμα για τους άντρες να ανακαλύψουν τη βαθιά τους αρρενωπότητα. δεν ήταν επιθετικό μισογυνικό και αντιφεμινιστικό όπως είναι τα σύγχρονα, όμως του έλειπε μια πολιτική κριτική στην πατριαρχία και μια αυτο-αμφισβήτηση του ανδρικού προνομίου. ανεξάρτητα απ’ τα όποια προβλήματος του συγκεκριμένου κινήματος, ο όρος τοξική αρρενωπότητα επινοήθηκε απ’ αυτό για να στιγματίσει κακοποιητικές πλευρές της αρρενωπότητας και αξιοποιήθηκε μεταγενέστερα απ’ τους φεμινισμούς σε άλλα πλαίσια πολιτικού λόγου.

2)τέταρτο κύμα φεμινισμού ονομάζεται από κάποι#ς θεωηρητικ#ς η νέα ανάδυση φεμινιστικής συλλογικοποίησης κι ενδυνάμωσης μέσα απ’ τα social media, που χαρακτηρίζεται από έντονη διαθεματικότητα και σύνδεση με άλλα κινήματα. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε το βιβλίο της Kira Cochrane All the Rebel Women: The Rise of the Fourth Wave of Feminism

3)διαβάστε: Ένα πρώτο πολιτικό κείμενο από queer toxic άτομο https://postmodernresistance.wordpress.com HYPERLINK “https://postmodernresistance.wordpress.com/2015/06/16/ενα-πρωτο-πολιτικο-κειμενο-απο-toxic-queer-ατομ/”/2015/06/16/ενα-πρωτο-πολιτικο-κειμενο-απο-toxic-queer-ατομ/

Το κείμενο αυτό βρίσκεται στο πρώτο τεύχος του Radical Kink Politics