Εκ-φυλες Πολιτικές της βίας

Στο κείμενο θα προσπαθήσω να πω βιωματικά και θεωρητικά για τη βία ως απόλαυση στα πλαίσια του σαδομαζοχισμού, του κίνκι σεξ, των πολεμικών τεχνών, τη βία στο δρόμο, στις διαδηλώσεις. Τη βία που λαμβάνουμε και ασκούμε συναινετικά, τη βία που επιβάλλουμε μη-συναινετικά, τη βία που δεχόμαστε μη συναινετικά.

.

Αρκετές τάσεις των φεμινιστικών και κουίρ κινημάτων έχουν μια ουσιοκρατική τοποθέτηση απέναντι στη βία. Η βία σε πολλά κείμενα χρησιμοποιείται ως ταυτόσημη έννοια με την κακοποίηση, την παραβιαστικότητα και την αίσθηση ιδιοποίηση των προνομιούχων ταυτοτήτων πάνω στα σώματα των υπεξούσιων. Πολλές φορές, η αντίσταση στην εξουσία ταυτίζεται απόλυτα και ιδεολογικά με όλη τη φαλλογοκεντρική φόρτιση του όρου με τη μη-βία, ή η βία εμφανίζεται απλώς νομιμοποιημένη σαν αναγκαίο κακό σαν άμυνα με τα μέσα του εχθρού. Σε κάθε περίπτωση είναι ένας τόπος ξένος από εμάς, τ@ς φεμινιστ@ς, τ@ς queers. Eίναι ο τόπος του αφέντη και της άσκησης της αυθαίρετης εξουσίας του.

Ήδη όμως έχουμε οριστικά νομίζω ξεπεράσει μετά τον πρώτο τόμο της ιστορίας της σεξουαλικότητας του μισέλ φουκό μια αναλυτική της εξουσίας που να βασίζεται στην απλουστευμένη ανάγνωση του ρουσσό, το όριο του φιλελεύθερου και διαλεκτικού ανθρωπισμού, που βλέπει μια διάφανη και όμορφη κοινωνία και φύση να διαστρέφεται απ’ την εξουσία σα μια κακή εξωτερική δύναμη, απ’ την οποία θα πρέπει να χειραφετηθεί, τη φαντασίωση μια κοινωνίας ελεύθερων ανθρώπων καθαρών απ’ την εξουσία. Δεν ξεχνάμε άλλωστε ότι η ίδια η έννοια άνθρωπος έχει δομηθεί κοινωνικο-ιστορικά πάνω στα μέτρα του str8, cis, λευκού, αρτιμελή, χριστιανού άντρα, οι υπόλοιπες ταυτότητες έχουν διεκδικήσει με αντιαποικιοκρατικούς, έμφυλους και ταξικούς αγώνες τη συμπερίληψη τους σε αυτή την ταυτότητα, και υφίστανται διαρκώς το κίνδυνο της απανθρωποποίησης, να βρεθούν πάλι στην κατάσταση εξαίρεσης.

Η εξουσία όμως είναι κάτι που υπάρχει σε κάθε σχέση δύναμης, σε κάθε τι που μας υποκειμενοποιεί, που μας μετασχηματίζει, που μας συγκροτεί ως συνείδηση, την ασκούμε κάθε φορά που επιδράμε σε ένα άλλο σώμα που το μεταβάλλουμε με τη δράση και την παρουσία μας… Η εξουσία είναι διάχυτη ως δυνατότητα χωρίς να μπορεί ένα κέντρο να καναλιζάρει και να ελέγξει το σύνολο των εκφράσεων και την πολλαπλότητα της. Το παραδοσιακό μοραλιστικό σχήμα χειραφέτησης που τη βλέπει σαν τον τόπο του κακού απ’ το οποίο πρέπει να απαγκιστρωθούμε, σα να είναι μια υπερβατική εξωτερικότητα, δεν οδηγεί τις περισσότερες φορές παρά στην απώθηση και φυσικοποίηση αρκετών λειτουργιών της που ενισχύουν προνόμια και αποκλεισμούς. Η αντιεξιουσιαστική στρατηγική που αντιλαμβάνεται την εξουσία σαν εγγενή λειτουργία της σωματικότητας μας, ενδιαφέρεται να την ασκήσει με ποιοτικό τρόπο που να μην αποκλείει και να περιορίζει αλλά να ενισχύει τον αυτοκαθορισμό κάθε σώματος και όντος μέσα σε ένα πλέγμα διατομικών σχέσεων.

Μπορούμε να κάνουμε μια ανάλογη αναλυτική της βίας? Αντί να την απωθούμε εστιάζοντας μόνο σε συγκεκριμένες εκφορές της που προβληματικοποιούνται περισσότερο, να δούμε ότι υπάρχει σε κάθε διαδικασία πίεσης κι εξαναγκασμού των σωμάτων μας. Το νόημα δεν είναι να αποκηρύξουμε τη βία ως κάτι ξένο κάτι αποκρουστικό αλλά να στρατηγικοποιήσουμε τη χρήση της, να μιλήσουμε για το πως βιώνουμε την απόλαυση που μπορεί να μας χαρίζει ή την αποστροφή που μπορεί να μας φέρει. μπορούμε λοιπόν να μιλήσουμε για μια καταφατική ηθική πάνω στη βία που μπορεί να είναι φεμινιστική, queer, αντιεξουσιαστική.

Η βία ήταν πολύ συνδεδεμένη πάντα με τη σεξουαλικότητα μου. Στο δημοτικό θυμάμαι να ερεθίζομαι με τα αγόρια που με χτυπούσαν. Καθώς ήμουν εύκολος στόχος bullying κυρίως όχι λόγο έκφρασης φύλου αλλά λόγω νευροατυπικότητας και ελλειματκής προσοχής που οδηγούσε σε έλλειψη ικανότητα στα αντανακλαστικά έτρωγα συχνά ξύλο από παρέες αγοριών-νταήδων. Συχνά, αφού έτρωγα ξύλο, σκεφτόμουν όλες αυτές τις σωματικές στάσεις, την επαφή που υπήρχε μεταξύ μας τα μπούτια που μπλέκονταν, τα χέρια που έσφιγγαν τα αρχίδια, τα ανακυλίσματα με αγκαλιασμένα κορμιά που πάλευαν και ερεθιζόμουν σεξουαλικά και η απόλαυση που έπαιρνα απ’ αυτό τον ερεθισμό ήταν το αντιστάθμισμα στην κακοποίηση που δεχόμουν σε αυτά τα ξύλα που ήμουν μοναχό μου συνήθως και οι άλλοι περισσότεροι- βέβαια ήταν κάποιες φορές που έριξα κι εγώ τότε λόγο ή πολύ ξύλο αλλά ήταν σίγουρα πολύ λιγότερες οι φορές, λόγω ασυμμετρίας δυνάμεων. Τα σεξουαλικά σενάρια και οι φαντασιώσεις που είχα τότε, περιείχαν ρόλους, δεσίματα, κυριαρχία, υποταγή, εναλλαγή ρόλων μέσα σε αυτές και αρκετά στοιχεία της ήδη κίνκυ σεξουαλικότητας μου. H συναινετική ανταλλαγή βίας μέσα απ’ το bdsm, ήταν ο τρόπος με τον οποίο ενδυναμώθηκα απέναντι στο τραύμα της μη-συναινετικής βία που δεχόμουν απ’ τα δυνατά αγόρια…

Βέβαια, εκτός από κάποια κίνκυ παιχνίδια, πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να κάνω τις σαδομαζοχιστικές φαντασιώσεις μου πράξη καθώς με έφαγε η vanilla νορματίβιτι που καθόρισε τα πρώτα χρόνια της σεξουαλικής μου ζωής… το έναυσμα για τη να περάσω στη bdsm πρακτική ήταν οι πολεμικές τέχνες και διάφορες εμπειρίες από ξύλο δρόμου κυρίως αντιφασιστικού περιεχομένου. Κάνοντας τέχνες που περιλάμβαναν πάλη στο έδαφος, έβρισκα πολύ αισθησιακές τις διάφορες λαβές ακινητοποίησης, τα κλειδώματα, τις τεχνικές απεμπλοκής, τη συνειδητή εναλλαγή ρόλων, τους κανόνες ασφαλείας, τη φροντίδα μετά, ένιωθα μια όμορφη και ηδονιστική οικειότητα με τ@ς πάρτνερ μου μετά την έντονη ανταλλαγή χτυπημάτων, αγγιγμάτων, βλεμμάτων, συμβουλών και σκεφτόμουν ότι ήθελα να το μεταφέρω αυτό το βίωμα σε ένα καθαρά σεξουαλικό επίπεδο, και έτσι έκανα τις πρώτες μου καθαρά s/m σχέσεις, άλλοτε ως το dom άλλοτε ως sub, με άλλα άτομα ήθελα να έχω ένα συγκεκριμένο ρόλο με άλλα ήθελα να τον εναλλάσσω… το bdsm ήταν το πεδίο στο οποίο μπορούσα να εκφράσω για πρώτη φορά τη φυλορευστότητα μου, μέσα από εναλλαγές ρούχων και επιτελέσεων γινόμουν πχ άλλοτε κυριαρχική πριγκίπισσα κι άλλοτε υποτακτικός φασίστας, μέσα απ’ την ποικιλία εκφράσεων ανακάλυπτα τα φύλα μου και μέσα απ’ αυτό εύρισκα μια διέξοδο απέναντι στην έλλειψη άνεσης με την ανδρική ταυτότητα.

Ταυτόχρονα, λόγω της κινηματικής μου δραστηριότητας, οι εμπειρίες σωματικής βίας μετά άλλαξαν περιεχόμενο, καθώς ήταν συνδεδεμένες με δράσεις του αντι-εξουσιαστικού χώρου, με συμμετοχές σε μπάχαλα, με προετοιμασία και πέταγμα πετρών και μολότοφ, με πεσίματα για ξύλο σε μπάτσους. φασίστες, κομματικούς. Βέβαια, ο αντιεξουσιαστικός χώρος ήταν πάντα υπερβολικά αντρικός. Προσωπικά, αν και μπορούσα σε πολλές περιπτώσεις λόγω μεγαλόσωμου αντρικά παρουσιαζόμενου σώματος να κάνω pass εύκολα σε αυτό το χώρο, αυτή την αρρενωπότητα πάντα τη βίωνα σαν ένα είδος drag, σα μια υπερταύτιση και, παρότι, συμμετείχα ως ένα βαθμό σε αυτή την έμφυλη κανονιστικότητα, ταυτόχρονα διατηρούσα μια συνειδητή camp ειρωνεία απέναντι της… Όχι αυτόματα βέβαια, μετά από μια περίοδο αποδοχής αυτών των αξιωμάτων, έγινε η αποδόμηση, ωστόσο, πάντα υπήρχε μια αμηχανία στη συσχέτιση λόγω της έλλειψης άνεσης που είχα με ένα μεγάλο μέρος της αρρενωπής κοινωνικοποίησης, μια αποτυχία που έπρεπε κάπως να την ξεπεράσω με ένα νέο συμβολικό- queer the art of failure.

Τη συμμετοχή μου σε αυτό που αποκαλείται πολιτική βία(αν και δεν αντιλαμβάνομαι διαχωρισμό πολιτικού-προσωπικού, η διαχείριση σχέσεων είναι κατ’ εξοχήν πολιτική, ένα bdsm session ή το sex είναι ήδη πολιτική πράξη είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι) θα τη διαπραγματευτώ με όρους σωματικότητας, κατ’αρχήν. Τι κοινό και τι διαφορά έχει η απόλαυση και, αν μιλήσουμε με όρους τους συρμού της pop βιοχημείας, η έκρηξη και η πτώση ντοπαμίνης, σεροτονίνης κι ενδορφινών ανάμεσα σε ένα ξύλο με ένα φασίστα, και αυτή που νιώθω όταν συμμετέχω σε μια άσκηση paintaining, εμπλοκής/απεμπλοκής ή σπαρινγκ σε μια πολεμική τέχνη και αυτή που δέχομαι ή ασκώ ανάλογα με το ρόλο μου σε ένα bdsm session? Σαφέστατα στις 2 πρώτες δεν υπάρχει το στοιχείο της καθαρής σεξουαλικής ηδονής και του συναισθηματικού δεσίματος με ένα partner μέσα απ’ την εμπειρία της συνεδρίας. Στην περίπτωση της πολεμικής τέχνης βιώνω, βέβαια, ένα συνήθως μη ρητό αισθησιασμό που μετατοπίζεται αλλά με εμπνέει σεξουαλικά, επίσης όπως είπα και πιο πάνω βιώνω μια ξεκάθαρη συμπάθεια για το άτομο με το οποίο αθλούμαι μαζί, ένα ενδιαφέρον για την αμοιβαία βελτίωση, που προκύπτει στο δικό μου βίωμα απ’ την ίδια την εμπειρία της ψυχοσωματικής εγγύτητας που παράγεται την ώρα της άσκησης. Στην περίπτωση, τέλος, που έρχομαι σε σωματική αντιπαράθεση με έναν εχθρό, εκεί υπάρχει ξεκάθαρο μίσος και ψυχρότητα, η απόλαυση πηγάζει απ’ την παραβίαση του σώματος του άλλου και της ακεραιότητας του. Είναι κάτι που θα έλεγα ότι είναι διαφορετικό απ’ τη σαδιστική απόλαυση όπως τη νοηματοδοτεί η bdsm κοινότητα αλλά και όπως την έχω βιώσει στη πρακτική μου. Εκεί η απόλαυση προκύπτει απ’ την κυριαρχία του άλλου μέσω της πρόκλησης ενός πόνου απ’ τον οποίον ξέρω ότι το άλλο υποκείμενο αντλεί ευχαρίστηση, ότι δένεται μαζί μου εκείνη την ώρα, μέσα απ’ αυτό εκτονώνεται κι εναλλάσσονται διάφορα συναισθήματα αλλά το στοιχείο που ενώνει το σαδιστικό με το μαζοχιστικό υποκείμενο είναι οι αμοιβαία επιθυμία να φτάσουν σε μια ηδονική κορύφωση μέσα σε μια συναινετική βία που σε καθαρές d/s (dom/sub) σχέσεις είναι μονόπλευρες απ’ τ@ dom στ@ sub σε διάφορα αλλά s/m πσιχνίδια που δεν υπάρχει καθαρή πόλωση, αμφίπλευρη. Γι’ αυτό, όταν κάποι@ αποκαλούν τη μη-συναινετική βία που απολαμβάνουν να ασκούν σαδισμό, νιώθω ότι αναπαράγουν ένα στιγματιστικό λόγο απέναντι στην kinky community που συσχετίζει το σαδομαζοχισμό με την κακοποίηση και την παραβίαση αν όχι εντελώς τουλάχιστον περισσότερο απ’ ότι το vanilla sex… To ίδιο να με προσβάλλουν νιώθω όταν αποκαλούν ένα βασανιστή μπάτσο ή ρατσιστή σαδιστή για την απόλαυση της βίας απέναντι στο θύμα του, που στην ουσία είναι μέρος ενός σεξιστικού παθολογικοποιητικού λόγου, που στοχεύει μια μειονοτική σεξουαλική επιθυμία, συγκρίνοντας 2 διαφορετικές σωματικότητες.

Κάποι@, βέβαια, λένε το επιχείρημα ότι το bdsm δεν είναι καν βία γιατί περιέχει συναίνεση. Η θέση αυτή οφείλεται στην υπερβατολογική θεώρηση της βίας που θίξαμε πιο πάνω, που αρνείται την πολλαπλότητα της και νομίζει ότι μπορεί να ξεφύγει εντελώς απ’ αυτή αντί να αναλάβει την ευθύνη της διαχείρισης της. Στην πραγματικότητα, η θέση ότι δεν υπάρχει υποκειμενοποίηση χωρίς βία, σημαίνει ότι όσο συνειδητός και αναγνωρισμένος είναι ένας αναγκαίος περιορισμός για την πραγμάτωση μιας επιθυμίας, η δράση του βιώνεται σα μια εξωτερικότητα που προκαλεί ένα πόνο και μια τραυματική οριοθέτηση. Η κούραση που νιώθω όταν μαθαίνω κάτι, τα πόδια που πονάνε όταν μαθαίνω μια χορευτική φιγούρα, είναι πράγματα που τα μαθαίνω βίαια, είναι η αναγκαία υποταγή μου σε κάποιους κανόνες για να αλληλεπιδράσω με άλλα σώματα. Αντίστοιχα, όταν αυτοπεριορίζομαι στους συλλογικούς κανόνες που αποφασίζουμε σε μια συνέλευση, παρότι το νιώθω ως συνειδητή επιλογή μου, η πειθαρχία σε αυτή βιώνεται ταυτόχρονα στο σώμα μου ως βία, και όχι μόνο όταν συμβιβάζομαι με κάτι που διαφωνώ. πχ είναι ξεκάθαρη επιθυμία μου να γράψω αυτό το κείμενο, ωστόσο, η πίεση που ασκώ στο/η εαυτό/η μου αυτή τη στιγμή να μείνω ξύπνια/ος ενώ νυστάζω, η πίεση να μείνω συγκεντρωμένη/ος σε αυτό που γράφω ή πίεση στο χέρι μου να κάνει τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις στο πληκτρολόγιο είναι βία που ασκεί ένα μέρος του σώματος μου στο υπόλοιπο σώμα. Με το να μην το αναγνωρίζω ως βία αυτό, στο όνομα μιας ουσιοκρατικής αιτιολόγησής της, οδηγεί στο να παραγνωρίζεται ότι η ύπαρξη σε ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο έχει κάποιους αναγκαστικούς περιορισμούς στα πλαίσια των οποίων προάγομαι ως ένα υποκείμενο που αλληλεπιδρά με άλλα σώματα με συγκεκριμένα όρια, κάποια απ’ τα οποία μπορούν να μετασχηματιστούν με μη προβλέψιμο και προκαθορισμένο τρόπο.

Οπότε, ναι, αντί να αποκηρύσσω τη βία, το ζήτημα μου είναι μια ηθική γύρω απ’ την παραγωγή της. Αντί να λέω ότι δεν είναι βίαιο πχ το να αναλύω τις θέσεις μου και να επηρεάζω, καλύτερα να αναγνωρίσω τη βία και την εξουσία που ασκείται στο σώμα του άλλου, όταν έρχεται σε επαφή με μια νέα σκέψη και προβληματίζεται, επηρεάζεται η συνείδηση του, την υλική επίδραση στο νευρικό του σύστημα, που πιθανόν να μην είναι έτοιμο να την αντιμετωπίσει και αντιδρά πολλές φορές με απρόσμενο τρόπο, όπως αντίστοιχα όταν ακούω κάποι@ αλλ@ αφήνομαι να πάρει χώρο σε κάτι που έχει να κάνει εντελώς με το σώμα μου, και μετασχηματίζει τη συνείδηση μου, αναγνωρίζοντας με αυτό το τρόπο τη σοβαρότητα και την αξία κάθε αλληλεπίδρασης που ενίοτε φυσικοποιείται με έναν εθιμικό τρόπο, ακριβώς για να ενισχύσω την αξία της συναίνεσης σε όλες αυτές τις αλληλεπιδράσεις. Γιατί ακριβώς, όσο πιο συναινετική και σε σύμπτωση με κοινές προοπτικές είναι η βία που ασκούμε η μία στην άλλη και συνδέεται με μια εμμενή ηθική δέσμευση ενίσχυσης του αυτοκαθορισμού και της πολλαπλότητας των δυνατοτήτων μας, τόσο πιο χειραφετητική είναι και τόσο πιο ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση τ@ άλλ@ και συμπερίληψης τ@ στ@ μέσα στ@ εαυτ@ αποκτούμε, είτε πρόκειται για ένα bdsm session, είτε για ένα ομαδικό μαγείρεμα…

Ωστόσο όταν μιλάμε για τη μη-συναινετική βία, αυτή είναι κάτι ομοιογενές? Είναι το ίδιο πχ το μαχαίρι που ξεκοιλιάζει ένα βιαστή με την πράξη του βιασμού? Είναι το ίδιο ένα προληπτικό ξύλο σε ένα φασίστα με μια ρατσιστική επίθεση σε έν@ μετανάστ@? Είναι απλώς το ίδιο μέσο, που χρησιμοποιείται άλλοτε για καλό και άλλοτε για κακό σκοπό? Αυτό δεν είναι μια προβληματική ουσιοκρατική κι εργαλειακά ορθολογική τοποθέτηση που βασίζεται σε ένα διαχωρισμό μέσων-σκοπού? Στην πραγματικότητα, ακόμα και όταν η μορφή ή τεχνική της κλωτσιάς είναι ίδια η υλικότητα της σχέσης που δημιουργείται σε μια ρατσιστική επίθεση και ο αποκλεισμός που διαιωνίζει, την καθιστούν μια εντελώς διαφορετική διαδικασία απ’ την κλωτσιά σε έναν τύπο που έκανε σεξιστικό σχόλιο απ’ αυτ@ που το δέχτηκε, στην ουσία παρά την ομοιότητα στη μορφή είναι μια διαφορετική πράξη που αντιστοιχεί σε διαφορετικές υποκειμενοποιήσεις…. Στην πραγματικότητα, επίσης, για να μην εμμένουμε σε μία μορφή, πιο αποτελεσματική αντιρατσιστική βία, από την κλωτσιά μπορεί να ναι ένα καλό ανθελληνικό ανέκδοτο ή μια ατάκα κλπ…

Η αφήγηση που ταυτίζει τη μη-συναινετική βία με την άσκηση προνομίου και την ενίσχυση των διακρίσεων δεν είναι παρά μια αηδιαστική σχετικοποίηση που αποσιωπεί τις ασυμμετρίες ανάμεσα στη θέση, στην πρόθεση των υποκειμένων που την ασκούν , ανάμεσα στα διάφορα πλαίσια στα οποία εκφέρεται, την ίδια τη δυναμική εξουσίας και αντι-εξουσίας ως υλική σχέση σε μια κοινωνία.

Αν προχωρήσουμε στην αναγνώριση της βίας που ασκούμε και δεχόμαστε καθημερινά, μπορούμε να την τροποποιήσουμε με τρόπο που να λειτουργεί ανατρεπτικά και όχι επιβεβαιωτικά προς τις έμφυλες, ταξικές και φυλετικές ιεραρχίες και κανονιστικότητες, αναγνωρίζοντας τη θέση μας στους αποκλεισμούς και το προνόμια που βιώνουμε, και μετασχηματίζοντας στο βαθμό που μπορούμε τις σχέσεις γύρω μας. Η ίδια η αρρενωπότητα, στις κυρίαρχες καταπιεστικές εκδοχές της, είναι μια ποιοτική και ποσοτική οριοθέτηση στις γλώσσες βίας. Το να πρέπει να καταστέλλω τις θηλυκές μου εκφράσεις και την εν μέρει γυναικεία υποκειμενικότητα τις στιγμές που ασκούσα βία, μέσα στη φυλορευστότητά μου, αλλά και στην ίδια τη cis-sexist κανονιστικότητα που με ταξινομούσε αυθαίρετα ως αγόρι και που είχα εσωτερικεύσει με αποτέλεσμα να μην έχω διέξοδο να εκφράσω την ασυμφωνία της ύπαρξης μου με αυτή την ταυτότητα φύλου, ήταν αφόρητο για μένα. Δεν είναι παρά μέρος της ευρύτερης νόρμας, όπου η αρρενωπότητα και η ανδρική ταυτότητα είναι προϋπόθεση για να διεκδικείς χώρο σε αυτή την κοινωνία

Για μένα, η εκδήλωση μιας femme κινηματικής/εξεγερσιακή βίας ως ψυχολογική κι επιτελεστική συνθήκη, ήταν πάντα μια χειραφετητική εμπειρία. Αυτό, όταν πραγματώνεται σε ένα επίπεδο, σημαίνει απεδαφικοποίηση απ’ την περίφραξη, τόσο της ηρωικής αρρενωπότητας, όσο και της εργαλειακής ορθολογικότητας, και στην απώθηση του αισθήματος και της σωματικότητας, του πόνου , του φόβου, της ταχυπαλμίας, της συναισθηματικής εναλλαγής. Σημαίνει επίσης υπονόμευση των κωδίκων της πατριαρχίας, του κώδικα πούτσα και ξύλο, του αντρίκιου ένας με έναν, της υπεροχής του συμβολικού της μυικής δύναμης, των θεσμών, των άτυπων και τυπικών ιεραρχιών αυτής της κοινωνίας. Η αντρική βία θέλει να επιβεβαιώσει πάντα ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ των αντρών, που βασίζεται στην κυριαρχία πάνω στα θηλυκά σώματα και στην κατανομή του χώρου μεταξύ τους. Η θηλυκή και πούστικη βία, θέλει ως δυνατότητα μια κραυγή, να αισθανθεί , να δώσει φωνή στα σώματα που αποσιωπούνται και προκαλεί αμηχανία στο κυρίαρχο όταν εισβάλλει στο προσκήνιο. Δεν υπακούει σε καμιά αρσενική διαλεκτική, που ενδιαφέρεται να αναδειχθεί ως ηρωική να καμαρώσει τον εαυτό της, επιδιώκει να καταστρέψει την ίδια τη σημασιοδοτική οικονομία που νομιμοποιεί και αναπαράγει αυτό τον κώδικα αντιπαράθεσης, ακυρώνοντας τις ίδιες της αξίες στις οποίες βασίζεται. Είναι άνανδρη, εξιλεωτική, θανάσιμη και παιγνιώδης. Ταραχές με pink blocks,με glitter και κραγιόν, θηλυκότητες σε ορατότητα, εκ-φυλα ντυσίματα κι επιτελέσεις, έξυπνα όπλα που να παρακάμπτουν τα προνόμια της μυικης δύναμης, κραγμένα κουήρ συνθήματα. Aπέναντι σε σφικτά σώματα που φοβούνται να εκφραστούν, σώματα που : « Γιατί αγαπουλίνια μου αν μια εξέγερση δεν είναι ροζ, τότε δεν είναι εξέγερση και η αντιεξέγερση κυριαρχεί ήδη στον εσωτερικό της…»

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Advertisements

Essays from the anarchist bookfair in Stockholm

During June, two members of Spank Collective were invited to talk in Stockhom’s anarchist bookfair. Here are the essays:

Spank Collective: Presentation of the collective and introduction to bdsm,politics and identity

Introduction:

• Spank Collective was initially created in 2015 with the publication of some texts clarifying the framework of a queer and anti sexist approach to kink and BDSM. The idea evoluted to the creation of a collective and the publication of a zine on the topic.
• As far as our way of operation is concerned, we are experimenting from the start with a model of edgy aformalism. This means that we don ’t meet on a standard basis, we have never really followed our deadlines and that any result that has come out has been produced on the basis of an inspirational synchronicity. Given that almost all of the current or ex members are neurodiverse or toxic, the priority has consciously been given to the relation and respect between our symptoms, the trust among us and taking care of each other, which we consider political and indispensable in order to feel honest with the political components and not just write vain theories. And this is exactly what we mean by the term “collective”, a dynamic procedure to create these political and personal bonds with each other in order to be in position to open up about our experiences or to fight together in our common struggles. We are open in discussing our disagreements and we don’t necessarily have the same political position in all fields, but we always try to approach each aspect multi aspectively.
• So what do we mean by a queer approach to BDSM? How do we bridge these phenomenal different worlds? On one hand, and despite the fact that the origins of BDSM culture are on the gay culture, more specifically on the leather movement, there has been a sex negative tendency in feminism, considering violence as inherently male and patriarchal which may also reject anti state violence for the same reasons. On the other hand, a large portion of the anarchist scene in Greece is also kink phobic and considers BDSM as the Trojan horse of authority inside antiauthority. And then we have the mainstream BDSM community in Greece which still carries heavy stereotypes of male dominants and female submissives with standard clothes, equipment and practices like a holy tradition, and of course hierarchy based on social relations, male privilege, class privilege, mainstream events with expensive entrance etc. Our member M., who has been in the greek BDSM community for years has ran a lot of struggles for example for the exclusion of male doms who used this status in order to abuse or blackmale their female subs and tried to get away with it because they were event coordinators or really old in the scene. He has even been threatened for this. Also, as spank collective we have been targetted and threatened by a supposedly anarchist misogynistic dom who had abused more than one female comrades in the newly born anarchist BDSM community, which was were some of us actually met each other. I actually have a more anti community approach, I ’m more on the DIY, maybe that ‘s not irrelevant with the fact that when I discovered the community some years ago as a young female swich I got really disgust by the dominant notion that I had to become the sub of an old one in order to learn, and of course that I was a sub and I didn ’t know it. Or for example, because I loved shibari, there was this dominant who is top in shibari in Greece and we started negotiations where I clearly stated that all I wanted was to be tied up and learn to tie up as well and he pretended to agree while he was strategically trying to manipulate me to have a session with him, which in the end I forced him to make it clear and then we had no deal of course. So for me the distinction between ars erotica and holy tradition which is hierarchically transmitted has to be clear.
• So, by trying to make radical kink politics, we firstly challenge any essentialistic view of violence. Violence can also be female and we consider anyway that any act of resistance against power exercises power.
• Secondly, we challenge any stereotypical confusion between BDSM and abuse. The line is definitely drawn by the existence of consent covering each and every action taking place in a BDSM session. What ’s more, BDSM culture entails a number of elements, focusing exactly in the preservation of joy and safety for both parts. Either in the ssn (safe sane and consensual), or in the rac (risk aware consensual) it is usual that the preferences, the desires, the fantasies, the roles, the softer or harder limits are discussed in advantage. This is called a BDSM agreement. Also, during the session, the existence of a safe word or nod is necessary to preserve that the consent is present. But also, regardless of the safe word, the top person needs to be aware of the body language of the bottom for any sign of distress and pause the session if necessary. What ’s more, there is the concept of after care, namely after the session, the top person needs to take care of the bottom. This may include the caressing of any physical damage, and tender caressing in general, to counterbalance any emotional tension and any positive action that makes the bottom person feel safety, since breaking one ’s limits always includes the experience of strong emotions. That ’s why BDSM is not exclusive of persons with neurodiversities or persons who have experiences sexual traumas as long as the other person keeps constantly in mind their singularities and takes care of them. It can actually get an excellent therapeutic tool exactly because of this culture.
• As far as the kink identity, or the kink identity characteristic is concerned, it is not something single dimentional, since we consider every sexuality as inherently bastard, nor something elitistic relating to an alien desire but exists when one ’s sexuality in a given point in time, is so strongly seized by kinky desire that self realization is impossible without the performance of roles and practices considered as antisocial, namely their visibility entails a social stigma. So when one can perform and socialize its sexuality without getting a social stigma is in a privileged position, and this is called a vanilla privilege. Of course, the kink identity, or identity characteristic may co exist with other identities connected with privilages or oppressions, and how privileged one is must always be seen under a multi aspect spectrum.

 

I.THEORY AND ACTION : A PERPETUAL DIALECTIC

BDSM as a way of realization and liberation of desire can become politically sharp and threatening for what exists.

Ok, personal is political but what do we exactly mean by that? But, of course, that in a way all of our relations and actions are political. For me, the political dimension of personal experience is exactly the meeting point between theory and action. When they crash each other, actually, very often, one of the two will change or a contradiction will become conscious. So, on one hand, the realization and verification of a theory can only be achieved through experience, on the other hand, this process can lead to a revision or evolution of the theory. Finally, it ’s usually an experience which, at the start, leads us to formulate a theory.

For example, the experience of a monogamous relationship can lead one to start thinking about polyamory. However, when the time to put it in practice comes, one can find itself coming up against with all of its insecurities, indeed socially constructed, existing, therefore. And, somewhere at this point, one can consider that poliamory can’t work in general, deducting its experiential conclusions into general laws of the human nature etc, or consider that it can’ t work for it, being, maybe more honest, but, still characterizing itself too soon, for me. One can also force itself to verify the theory by ignoring its internal barriers and not really passing through them, risking a trauma which could evolve into a stronger internal barrier in the future. Finally, one can realize this internal contradiction as such and consider, on one hand, which desire(s) of it poliamory satisfies and, on the other hand, which desires of it are satisfied through the existence of the internal barriers such as jealousy and possessiveness and hierarch these desire(s). What would also be helpful would be looking into and realizing not only why but how these internal barriers were constructed in the first place in order to deconstruct them. What I basically want to stress here, is that we should not be afraid to realize and recognize our internal contradictions while trying to transmute theory into action, neither stay stagnant in the realization of a theory because of them, nor pass into action without getting pleasure out of it, forcing ourselves and just hiding them.

Here to, I think that pleasure is another key notion. When speaking about priorization of desire(s), the only experiential honest criteria is pleasure. Of course, this is not less chaotic, since, anyway, our self realization can simultaneously pass through conflicting actions, sometimes even through self destruction or oppression or through the cancellation of a more “creative” self realization. So, yes, in a way our complexes, our urge to oppress and our self destructive mechanisms include a kind of self realization and that’s why we experience them, me, at least with guilt. However, and, although, I don’t want to say here that there is “right” and “wrong” self realization, I will accept that there is one that leads towards an overall liberation and one that leads to stagnation. So, the priorization of desire and self realization doesn’t just have to do with some measurement of pleasure but goes, for me, with a conscious choice. And this is exactly a realized view of freedom, the choice of one to priorize liberating self realization, even when it ’s harder, and to deconstruct one ’s internal barriers, even when they ‘re concrete.

So, between theory and action there ‘s a sea of internal contradictions. In some levels, this sea is so deep than we can only speak of veneer of identities. We are veneer of anarchists just by consuming inside capitalism, I ’m a veneer of an antispeciest just by teaching my non human roommate to obey me when I ask him to come towards me. But in some levels the sea is swimmable. We can be in a constant battle with the cop inside of us all, we can abstain from using our privileges in order to exercise power to non privileged ones, I can stop drinking milk and you can stop using a leash when taking out your non human roommate.

Our bodies, our desires, our pleasures, are as political as anything else. As a field so close to the Freudian “Id”, to our most unprocessed urges is, therefore, one of THE battlefields between theory and action. It ’s actually difficult to decrystalize one ’s sexual experience in order to formulate theory. So is pleasure, sexual or not, an action inherently incompatible with theory? The formulation of sexual theories comes with a risk of exclusion. Let ’s see it in relation to its purpose. Can sex have any purpose other than pleasure? Well, pleasure, sexual or not is a purpose by itself but sex can also be a means, a conscious or unconscious tool, as well. Usually, if you ask me it ’ s a combination of both but I can only speak for myself. For example, for me, sexual pleasure and kinky pleasure more specifically, is a tool of liberation and enhancement of my rage and desire through pleasure, as well as a psychedelic therapy. Kinky pleasure and, more specifically pleasure through BDSM practices, the pleasure of domination and submission, the pleasure of violence, is a battlefield inside the battlefield. Since occurring by playing on the edge of one ’ s urges, it ’s a field where we can clearer process the only theoretical limit that can be formulated about sexual pleasure as a purpose and as a tool of anything : CONSENT.

BDSM, as a tool of realization of desire, reverts the essentialist validation of violence produced by state ’s monopolies in its use, mocking it and, thus, fleetingly, abolishing it.

The invisible violence, the economical, the statutory, the coldly calculated and keenly executed is the most establishing tool of the dominant power systems. The violence of the wage slavery, soaking every second of our stolen time. The political and penal prisoners rotting in the democracy cells, the trafficking victims being raped by family guys in their own cells inside metropolis. Some kilometers out of the big European capitals, the migrants are being piled up in the detention and punishment centres. At the same time, there is the naturalized violence. The violence against the bodies of the non privileged ones or the “Others”. The cop bullets penetrating in the non white bodies, the male violence acting on the female bodies, the everyday murders of trans women, the corpses of the non human animals hanged out of the butcher shops.. Finally, there ’s the violence occurring “elsewhere”. The war violence, the bloodsheds of the executive organs of the authorities, when they can ’t stay invisible nor naturalized through power knowledge systems, then they become spectacular tragedies. The empathy of the masses towards them, is decompressing inside the spectacle and the violence occurring “elsewhere” is finally naturalized as well in an another level.

At the same time, their rage, all of this desire flow is being engaged and directed through complicated power knowledge systems. Like was put by Deleuze and Guattari : “The true history is the history of desire. The fact that the persons in a society desire oppression for the others as well as for themselves, that there are always persons that want to break the ribcage of others and they have the chance, the “right” to do so, is what brings up the problem of a deep link between libidic desire and the social sphere. An altruistic love for the oppression machine.”

If we accept every insurrection or revolution as a desire explosion, it ’s then impossible to ignore the intense sexual complexion tone that transpires them. The Freudian theory that supports that without the transmutation of the sexual libido into mature non sexual libido there would be no accomlishments in civilization nor art, involves a suspicious neoteric separation. From the other side, Leninism rejects sexual liberation as bourgois degeneration. (Let ’s not forget that Raich was deleted from the communist party when he proposed the creation of spaces for the workers to have sex in.) It was only in the barriers and the speech of May of ’68 that desire was recognized as constituent element of the insurrection and the subject emerged as undivided sexual and political being, not just without these two being in contrast with each other but, understood as undivided.

The system of sexuality is indispensable for the existence of the other power knowledge systems, exactly because it manages to detach sexual desire from the rest of desire. Stripping it from the rage of desire for a total liberation, it makes it politically harmless. As far as sexual consensual violence or violence as pleasure, since pleasure in BDSM practices is not necessarily sexual, if we accept this division for analytic reasons, it was exiled in the psychoanalytic divan, at least for the urbans who had the privilege of the access to this divan. Today, evoluting together with the social conditions the system of sexuality is trying to absorb it in the spectacle and sterilize it by distorting it in the mainstream culture.

But why is BDSM so politically sharp? But exactly because it expropriates violence as well as pleasure from the dominant power knowledge systems controlling them. By implementing violence and power dynamics in a game level towards pleasure as purpose it derails them from any convenience and utility they would have for authorities and reverses their meaning. The act of consent as a conscious choice, which applies for both parts as a political act of self determination of one ’s body, opens a rapture in power lines, an escape line. The thing is that these escape lines need to get crafted together in a revolutionary level. Because political, may start from personal but the subversivity of desire has a lot to do with its communization. And maybe this exactly where Wilhelm Reich failed. After all, the tumbling of violence and pain and familiarization with them can get a lethal weapon in every crash with authority. As my first Master once told me, after a lot of violence, we beat up pain, now it ’s time to beat up fear.

Anyway, my relation with pain is a complicated story. I m not a masochist, namely, I don’ t take pleasure from pain as such. Pain is part of the procedure. As a brat, pain is the cost I pay for breaking the rule and mocking the law. And I take pleasure in feeling strong enough to do so. As a submissive, pain is part of the submission. The mightiest of beating can only have a symbolic value in my twisted sapiosexual mind. A double symbol since two jouissances cross each other and finally meet and this is violent by itself. It comes with a BOOM or, more specifically, a SPANK. The real symbolic stake in submission is trust. Trust of the Other, trust of my self, trust of the Other ’s trust on me. So, when I met my father, after some days of dark psychedelic exploration of each other ’s everything he told me “You ’re crazy, you need to get tied up. Shall I tie you up?” We stood in silence for an hour. I was aware of the heavy symbolism his words carried. All kinds of thoughts crossed my mind. I could feel his desire, strong enough to break my legs. I could also feel my desire, challenging him to do so. I was afraid. But I wanted it, fuck! I wanted so much to trust him! I stood up. “You ’re invited…” I said. And so he did, he tied me up. And I became his little girl. And up to this day he still marks me with his affection.

 

II: The experience of A.

Hello, my name is A. and I ’m gonna speak about my experience, of how some of my identity characteristics, as kink, homoerotism and bisexuality were formulated, interacted with each other and connected. I choose the term identity characteristics over identities because identity as a term is something concrete and entails a normativity element, while the term identity characteristic expresses better the fluidity characterisng, for me at least, my sex or its lack, and my sexuality.

I have the experience of sexual encounters with my 6 year older cousin from a very young age, more specifically, from when I was 7. There is a repression in my memory of what occurred during this first time, I don ’ t remember what we did. We were in my aunt ’s bedroom. It was basically for me like playing a totally new game, I kind of hazily remember that I liked it. But the game stopped and was replaced by the phrase “Don ’t tell mom, nor aunt not anybody” I remember this phrase accompanied by a very ugly feeling, a mix of fear, insecurity, shame, loneliness and self negation. I feel that sexual games among us continued between 7 and 9 years but I have no recall from this period. I definitely didn’t feel pain, neither the first time, nor in general. My body was responding positively

Since I went to first grade of primary school, I discovered that I liked girls. More specifically, I was in love with two girls from my class who were the most femme and nearest to the dominant notion of beauty in my class. In the third and fourth grade, in another school, while my interest was still monopolized by a classmate of mine, I was having homoerotic encounters with my cousin. When we stayed alone in the house we were playing sexual games. During that period, our encounters had role playing as a basic characteristic. For example, we were playing cinema. We used to put an animation movie, close the jalousie very well, place two chars next to each other and depict that we were in a cinema hall. While pretending to watch the movie he was slowly applying his hand on me and looking at my ass, while I was bending over as much as I could, for him to grab it better and couldn’t wait and bending even more in order to put one of his fingers in my butt.

At other times, we used to play doctor. He was taking the style of the expert and pretended to be the doctor while I was obeying to his orders, like to lie down facing down in order to examine me, firstly by putting a finger inside me for the diagnosis and following many fingers inside me since it was the only way for the therapy to be achieved.

I was feeling really ok with all these. Don ’t kids want to play with joy as the only purpose? I was enjoying more than the “games of my age” and the physical pleasure without however feeling erotic attraction for my cousin as a whole, but only for his hard dick, his dirty looks on my ass and in general for the sessions we were doing together.

We were spending endless hours together. His mother, having schizophrenia was vanished in that period so my cousin was staying a lot over. My mother was in her own universe, she was taking care of us, my father was working until late. It ’ usual for parents and the wider family to strictly guard a kid ’ s sexuality and sex expression aiming for the kid not to deviate from the cis hetero normality, in regardless of how he/she feels.

This phenomena didn’t exist in our house, since everybody was usually away , or busy. And that was actually really convenient since their presence entailed repressive care, when they remembered and a lot of shouting . But when we were gathering together around television watching tv shows, I could hear my mother, her friends, my godmother, my aunts, my cousins ( I was raised up mainly with females treating me as a boy) laughing at every expression of femininity from persons classified as males, I was hearing extreme homophobic comments and so I was getting in the procedure of not allowing myself act as I wanted e.g. they were all painting their nails, but they were happy if I debased that as girl nonsense. While, I wasn’t seeing it as nonsense at all and I would have liked to take part equally in what was taking place in the house. In a few words, women of my life wad put it as a goal to make a man out of me. This first “don ’t say” that my cousin had told me, that once costed me my internal peace, I was slowly starting to understand it as self evident. The only way to protect myself in a society that even your parents hate you for your desires. This secrecy became my fetish, I was breaking their rules in secret, and getting extra pleasure from the breaking as such, beyond sexual practices.

Since the fifth grade, my cousin had started taking me with him in a variety of places, squats, metalheads’ spots in Exarcheia, football teams’ leagues etc. Of course, I was adopting the identities since they were giving me a sense of freedom against the family normative activities and duties and we were operating as a team. He was of course the leader. When we were home alone, I enjoyed bringing him objects that I had chosen to put them in my butt. He was often asking me to stand well on four and he liked to caress me and put objects inside me while I was standing completely still. I think that he had tried once or twice to penetrate in me with his dick but had not made it. This period I was getting pleasure by the idea of exhibition and I was inviting him to play in front of the window, which frightened him and obviously was never actualized. But for some reason, the idea of humiliation got me really erected. I was imagining that me and him were being laughed at while we were playing, being spitted and having objects such as eggs, tomatoes etc thrown at us and this thought made the hard on even bigger. I had discovered the distinction between normal and perverted since I was very young without though having experienced the consequences of being considered as perverted by the others, society. And I enjoyed this secrecy.

When I was on sixth grade, I had discovered at home a bag with pornographic material and dildos in the upper part of my parents’ wardrobe. For a period I had kept it secret and when I had the chance I was taking down the magazines, with witch I was astonished. It was my first experience with pornography

And they were actually all hardcore. What made me special impression were the faces of women full of sperm and that it could bee considered as humiliating. Some time later, I showed them also to my cousin. We were getting really horny to play with each other. We were picking which picture to depict but first we had to choose who was going to play the woman. My cousin considered this role as pejorative so we were tossing coins. It was very fun because every time the coin put him as woman we came down and found an excuse to toss the coins again until I had to be the woman. I never felt a desire to have the top role. I had learned that the word homosexuality was a threat but I was anyway identifying with women so I was protecting me somehow from my phobia, since I was feeling sure that my secret was not gonna leak out from my cousin. To him it caused panic. He was saying homophobic and misogynistic stuff which made me feel embarrassed since I really wanted to bend down, I really wanted to eat dick! So, I had a voice internalized in me, a voice stared speaking in my head saying “you ’re a pervert’ “faggot” “embrassment of the family etc. But as long as nobody else knew about it I was feeling hurt but safe

When I started middle school, it was the period when my parents broke up. I was living with my mother and my six years younger sister. At the first grade I was depressed since my mother, who already was not in good terms with her own nervous system, let off her steam on me for her breaking up with my father, presenting me as a monster, putting guilt on me, hitting me and turning also my father against me. I don ’t want to stay here on my relation with my parents or how they treated me but on the fact that my house was not a safe space for me. Soon enough, both school and the street became unsafe as well.

After the first year, my mother had me to change school because she thought that the teachers had created a bad opinion on me. My new school was full of bullies and I, because I had a very extreme external appearance, was drowing their attention. But there was a quality difference among us, although teachers classified us in the same context. As trumps.

I was hanging out with an immigrant from Albania, a year younger than me, who was also not safe in his house. During breaks or gaps we were hanging out smoking in the toilets and I think we had started developing a relationship similar to the one that I had with my cousin, just this time I was the more experienced one. I was then thinking sex with women all the time, something that I had not done yet. One day, my friend and I were jerking each other off while at the same time I was narrating a pornographic story that I was making up. The bullies heard us and soon enough they leaked it out and we were immediately targeted as faggots, dick suckers etc and we were everyday receiving physical or verbal violence for all the rest of the school year. A top point of this violence was an afternoon when I was found on a pedestal street near my house and got circled by fifteen persons kicking me, spitting me, blackguarding me and generally sexistic attacking me. I characteristically remember that they forced me to open my mouth and searching with a torch for sperm. In all this, I clearly found something sexual and hedonistic, regardless of the fact that my dominant emotions were fear and shame. Beyond the fifteen boys who actively participated in my abuse, they were at least as many persons, boys and girls watching and laughing at the spectacle.

The sexual scenarios and fantasies created at this time, all included humiliation, submission and domination, I was fantasizing being humiliated, gangbanged, being an object and of course, bukkake on the face, in the mouth and generally everywhere. Which I was trying to depict by myself, with self made sex toys and just before ejaculation I was taking such position, so that my sperm would spill on my face. I was imagining the girls that I liked making me licking their feet etc. Other times, I was imagining that we had all been kidnapped together and we were tied up, blackmailed and that they came on her face and I had to lick the sperm from her lips, her cheeks etc

My outcome is that my kinky and sadomasochistic desire, are, in a great degree the counterbalance to the sexualized non consensual violence I was receiving at school

The situation was totally out of control. Violence at home, violence at school. I left Athens next year and went to stay with my father at Lamia

After I left things got normalized. I went somewhere that they didn ’t know me, I made new friends and the situation at home was calm. I was performing the male role, to be fit in normativity, although I knew that it was a stupid rule, the breaking of which though, carried heavy consequences in order not to get targeted as well as in order to be desired from the subjects I was interested in, namely, girls. However, although I was “passing” , my secret was there and I was terrified with the idea that it could become known.

Returning to Athens after four years, I had learned very well to protect myself from stigma, I was in a relationship with a girl, slowly slowly, the greek homophobia stopped coming after me, at least not as intensively as it used to do. I continued to have homoerotic fantasies but at the same time I was not attracted to men. I was experiencing homosexuality in a fetishist way and only on a fantasy level.

Years later, Ι got involved with antifa and antiauthoritarian scene, I started troubling with homophobia and any kind of racism with the result my guilt and embarrassment to get transformed into faggot pride. I was fucking with men but I liked what a man could do to me and not the fact that he was a man, so I started to take bottom roles with women, with whom until now I was only top, appearing with feminine clothes, expressing my feelings, not being ashamed of looking weak, since I was than clearly viewing male strength as a systemic power I refused to reproduce

The last time that I saw my cousin I told him that I had enjoyed everything we did and that there was nothing problematic about it and he told me that homosexuality is a perversity and that we simply didn’t have any other choice. After that conversation, I never had a fantasy including him again, because I found and I find homophobia extremely unattractive.

Since the period I am experiencing sex only as a social construct, I have also expressed myself through the feminity spectrum, I have experienced myself as both a woman and a non binary person and I have generally experimented on sexes. This specific period, I m mainly expressing myself through the masculinity spectrum but I don’t care to include me in the male sex. I had passed a period during which I considered every masculinity as acid. The last two years, I have rethought masculinity and perform again my own masculinity without guilt. I still experience homoerotism as connected with fetishism, however my fetishism has also become self reliant. As far as kink is concerned, I consider myself as a swich, since I swich roles such as anal bottom, slave, pet, with roles such as dom, pet owner, bastard and trump, depending on the interaction of desire and biochemistry of the moment, since I am toxic as well, namely I ’m a user of psychodrastic substances.

Το βανίλα προνόμιο

Tags

προνόμιο, βανίλια, vanilla priviledge

Όσα εμπλεκόμαστε σε ριζοσπαστικούς πολιτικούς χώρους και το kink αποτελεί σημαντικό τμήμα της ζωή μας σίγουρα θα έχουμε ακούσει ατάκες ακύρωσης του βιώματός μας πολλές φορές συνοδευόμενες απο ειρωνίες ή γέλια.“Όλοι θέλουν δικαιώματα θέλουν και οι ανώμαλοι” “Σιγά την καταπίεση που υφίστανται τα άτομα του bdsm” “Πολυ ευαίσθητ# και υπερβολικ# δεν είστε;” “έχουμε πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθούμε απο την κάβλα σας” Τα άτομα που δεν ορίζονται ως kinkster και δεν υφίστανται διακρίσεις και αποκλεισμούς λόγως της kink σεξουαλικότητάς τους θεωρούμε ότι μιλάνε απο την θέση του βανίλα προνομίου. Προφανώς και το βανίλα προνόμιο δεν είναι κάτι που υφίσταται κοινωνικά μόνο του. Ακολουθώντας μια διαθεματική προσέγγιση το βανίλα προνόμιο, μια χαρά μπορεί να συνδυαστεί με αντρικό, ταξικό,λευκό,ελληνικό cis προνόμιο,κλπ ή επίσης ένα kink υποκείμενο δεν σημαίνει ότι δεν απολαμβάνει κοινωνικά προνόμια σε άλλες ταυτότητες τις οποίες ενσωματώνει. Ένα προνόμιο έχει ρευστό χαρακτήρα καθώς η δυναμική του μπορεί να μεταβληθεί ανάλογα με το κοινωνικό πλαίσιο.

Με λίγα λόγια κάποια προνόμια μπορούν να έλθουν και να παρέλθουν. Οι καταπιέσεις αλληλοδιαπλέκονται και είμαστε υπερ του πολέμου απέναντι σε όλες τις καταπιέσεις. Κάποιες κοινωνικές διαστάσεις ενός προνομίου μπορεί εν μέρει να διατηρούνται (π.χ. Στα άτομα που ειναι passing- αλλά πολλές φορές όχι χωρίς ψυχικό κόστος). Οι ψυχικές διαστάσεις ενός προνομίου όμως, ειναι αναποφευκτες και πονάνε σε πιο βαθειά σημεία τα μη προνομιούχα σε σχέση με αυτό άτομα. Η μη δυνατότητα κοινωνικοποίησης του φύλου, της σεξουαλικότητας ή της νευροδιαφορετικότητας- αναπόσπαστων μερών της προσωπικότητας τους- τα αναγκάζει να παίζουν με την ίδια τους τη συνείδηση, την αυτοπραγμάτωση και τη σχέση με το “Άλλο” σε ένα πολύ πιο δύσκολο level. Παράλληλα τα άτομα που επιλέγουν ή δεν έχουν καν την επιλογή να αποφύγουν την ορατότητα μετατρέποντας θέλοντας ή μη το σώμα τους σε πεδίο μάχης είναι αναγκασμένα να διοχετεύουν συνεχώς τεράστιες ποσότητες ψυχικής δύναμης απλά για να υπάρχουν.

Τι ειναι κινκ; Τι είναι βανίλα; Ως προς τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ βανίλα και κινκ, ας πούμε κατ΄αρχήν ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τη σεξουαλικότητά ως κάτι καθαρό ή μονοδιάστατο αλλά ως κάτι εξ’ αρχής μπάσταρδο. Συνεπώς, κίνκυ στοιχεία μπορούν να υπάρχουν σε κάθε σεξουαλικότητα. Κινκ ειναι η σεξουλικοτητα που υπονομεύει την πεποιθηση οτι η σεξουαλικη απολαυση προερχεται αποκλειστικα απο τον φαλλικό ή κλειτοριδικό/κολπικό οργασμό. Η κίνκυ διάσταση μπορεί να υπαρχει ακόμα και σε επίπεδο φαντασιώσεων. Η κινκ ταυτότητα λοιπόν – στο βαθμό που δεχόμαστε την έννοια της ταυτότητας για λόγους πολιτικής- δεν είναι μια ελιτιστική ταυτότητα σχετιζόμενη με κάποια εξωγήινη επιθυμία (εκτος αν είμαστε υπερ του πο-σαδισμού), αλλά έγκειται στο ότι η σεξουαλικότητα ενός ατόμου σε μια δεδομένη στιγμή καταλαμβάνεται τόσο κυρίαρχα από την κίνκυ επιθυμία, σε σημείο που δεν νοείται η αυτοπραγμάτωσή του ατόμου χωρίς την επιτέλεση σεξουαλικών πρακτικών-ρόλων που θεωρούνται αντικοινωνικές (δηλαδή ότι η ορατότητα τους συνεπάγει κοινωνικό στίγμα).

Η φεμινίστρια Gayle Rubin στο σημαντικό έργο της “thinking sex” (1984) αναφέρεται στο πως οι σεξουαλικές πρακτικές ειδωμένες από ένα βλέμμα “κανονικότητας” ιεραρχούνται και το πως επηρεάζουν την ύπαρξη του ατόμου εντός κοινωνίας. Σύμφωνα με την Rubin πιο ψηλά στην ιεραρχία βρίσκονται τα παντρεμένα και μη, ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που επιδίδονται σε αναπαραγωγικό σεξ, ακολουθούν τα μη μονογαμικά και ύστερα τα μη- ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Όσο κατεβαίνουμε στην ιεραρχία συναντάμε τα άτομα που ανήκουν στις queer/trans ταυτότητες, σεξεργάτες/τριες και άτομα που ανήκουν στο bdsm.

Ο Foucault στο έργο του “history of sexuality” αναφέρει ότι η “ανώμαλη” σεξουαλικότητα έχει δομηθεί κοινωνικά και αποτελεί δημιουργία της κυρίαρχης “μη ανώμαλης” κουλτούρας αναφορικά με την άσκηση εξουσίας και τον ελέγχο του πληθυσμού. Ισχυρίζεται ότι η σεξουαλικότητα λειτουργούσε κρυφά και έπαψε να είναι στο επίκεντρο κυρίως στον 19ο αιώνα, όπου επιβλήθηκαν πιο σκληροί ηθικοί κανόνες και επικράτησε το “η ησυχία ως κανόνας” (silence became the rule). Σύμφωνα με τον Fouccault η καταδίκη της μη-σεξουαλικότητας στην ανυπαρξία μπορεί να αντιμετωπιστεί με το να γίνει ρήξη με την κυρίαρχη κουλτούρα τοποθετώντας τον εαυτό εκτός του εύρους της δύναμης (placing [oneself] outside the reach of power) και να γίνει ανοιχτός λόγος για την σεξουαλικότητα. Με αυτόν τον τρόπο το στίγμα απέναντι στην bdsm κοινότητα αποδυναμώνεται και πλήττεται το βανίλα προνόμιο, καθώς ένας τρόπος το να χτυπήσουμε την βανίλα κυριαρχία είναι να κάνουμε λόγο για την εξουσία της.

Προκειμένου να υπερασπιστούμε την kinks πτυχή της ζωής μας θεωρήσαμε ότι η μετάφραση του κειμένου Vanilla Privilege Checklist αποτελεί ένα απαραίτητο εργαλείο.

• Ένα βανίλα άτομο δεν φοβάται αν ανακαλύψει κανείς ότι είναι βανιλά και σχετικά με το τι συνέπειες θα έχει αυτό στην επαγγελμαστική του ζωή.

• Ένα βανίλα άτομο συνήθως δεν φοβάται για πιθανές νομικές συνέπειες της πρακτικής του (όταν αυτή γίνεται συναινετικά με ενήλικο* παρτενέρ)

• Ένα βανίλα άτομο δεν φοβάται αν θεωρείται ok για να γίνει γονιός.

• Ένα βανίλα άτομο δεν ανησυχεί αν η σεξουαλικότητα του θεωρείται άρρωστη ή παθολογική.

• Ένα βανίλα άτομο θα βρεί ευκολότερα αναπαραστάσεις ατόμων με την σεξουαλικότητα σαν την δικιά του στα media και η φορτιση των αναπαραστάσεων δεν θα έχει αρνητικό πρόσημο.

• Ένα βανίλα άτομο που θα αναζητήσει ιατρική βοήθεια για ένα ατύχημα που θα συμβεί την ώρα του σεξ δεν θα αντιμετωπιστεί καχύποπτα εξαιτίας της βανίλα φύσης της σεξουαλικής του δραστηριότητας.

• Η λέξη βανίλα δεν χρησιμοποιείται απο την κυρίαρχη κουλτούρα υποτιμητικά (σε αντίθεση με την λέξη ανώμαλ#). Το βανίλα δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ στο απολογητικό context “kinky but passionate”. (είμαστε μεν ανώμαλ# αλλά τουλάχιστον είμαστε παθιασμέν# ή ρομαντικ#)

• Ένα βανίλα άτομο δεν είναι καχύποπτο για βιασμό εξαιτίας της βανιλοσύνης του, ούτε το βανίλα θα χρησιμοποιηθεί ποτέ ως λέξη για να περιγράψει κακοποιητικά άτομα και βιαστές.

• Δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ οι βανίλα πρακτικές για σκοπούς σοκ.

• Ένα βανίλα άτομο δεν θα διερωτηθεί για τον έμφυλο προσανατολισμό (sexual orientation) του εξαιτίας της βανίλα σεξουαλικότητάς του (π.χ. αν ένας έτερο kinky άντρας δέχεται διείδυση με strap on dildo θα του ειπωθει ότι δεν είναι έτερο)

• Τα βανίλα άτομα δεν θα ανησυχήσουν ποτέ σχετικά με το ότι οι απ’έξω θα τα θεωρήσουν κακοποιητικά ή παθολογικά άτομα.

• Ένα βανίλα άτομο δεν θα υποθέτει ότι τα άτομα που επιθυμεί βρίσκουν τον ερωτισμό του αηδιαστικό.

• Τα μέρη που γίνεται η βανίλα κοινωνικοποίηση έχουν καλύτερη αντιμετώπιση απο νομικές καταγγελίες όπως και ασφάλεια (κάψιμο χώρου της bdsm κοινότητας στην στοκχόλμη όταν έκανε δημόσιο λόγο για τις δραστηριότητες της, έκληση για παύση πραγματοποίησης asexual kink πρακτικής απο ιδιοκτήτη/υπεύθυνο αθηναϊκού καφε σε θαμώνες, εφόδους αστυνομίας σε εγχώριο swinger club)

• Ένα βανίλα άτομο δεν θα φοβηθεί ότι οι σεξουαλικές του πρακτικές θα παίξουν ρόλο εναντίον του σε ένα διαζύγιο.

• Ένα βανίλα άτομο δεν θα ερωτηθεί για τις ρίζες της βανιλοσύνης του ή αν η σεξουαλικότητα του προέρχεται απο ψυχικό τραύμα ή ασθένεια.

• Ένα βανίλα άτομο δεν ανησυχεί μην τυχόν και ο συγκάτοικός του ανακαλυψει την βανιλοσύνη του.

• Σύμβολα της βανίλα κοινωνικοποίησης/ρομαντισμού δεν θα χρησιμοποιηθούν ως “edgy” αξεσουάρ μόδας (π.χ. κολάρα με slave rings)

• Σε ένα βανίλα άτομο δεν θα αμφισβητηθεί η θυληκότητα ή η αρρενοπώτητά του εξαιτίας της σεξουαλικής του κυριαρχικότητας ή υποτακτικότητάς (αν είσαι άντρας και είσαι υποτακτικός ή είσαι γυναίκα και είσαι κυριαρχική)

• Οι πράξεις ενός βανίλα ατόμου δεν θα συνδυαστούν με το γεγονός ότι είναι βανίλα (αρκετοί άνθρωποι ταυτίζουν άσχημες συμπεριφορές με το kink πχ “μπορεί να είναι και κλέφτης αφού είναι ανώμαλος”)

• Η ανακάλυψη εξοπλισμού σχετικού με σεξουαλικές πρακτικές (όπως προφυλακτικά, λιπαντικά ίσως και δονητές) δεν θα αλλάξει την γνώμη κάποιου για τον/την κάτοχο, σε περίπτωση όμως που ο εξοπλισμός αυτός ανήκει στην kink κουλτούρα τότε υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο να γίνει το αντίθετο.

• Η ανακάλυψη ενός διάσημου ατομού που επιδίδεται σε βανιλα σεξ (μονογαμικού,ετεροφυλόφιλου,κλπ) δεν θα αποτελέσει ποτέ είδηση.

• Ο σεξουαλικός εξοπλισμός ενός βανίλα ατόμου (π.χ. προφυλακτικά,λιπαντικό,δονητές) δεν θα εξεταστεί εξονυχιστικά για ασφάλεια από την κυβερνητικές υπηρεσίες.

• Τα βανίλα άτομα μπορούν να βρουν αρκετές μελέτες σχετικά με την σεξουαλικότητα και την επιθυμία τους απο την επιστημονική κοινότητα όπου δεν αντιμετωπίζεται η βανιλοσύνη τους ως κάτι το παθολογικό ή μεμπτό.

• Τα μίντια αναπαράγουν λανθασμένες πληροφορίες σχετικά με το kink (πχ αρκετές φορές ότι τα dominant άτομα φοράνε κολάρο με slave ring)

• Όταν οι ερευνητές μελετούν τις συνέπειες του σεξ στο ανθρώπινο σώμα, αντιμετωπίζουν ως σεξ μόνο το βανίλα σεξ.

• Ένα βανίλα άτομο δεν θα ανησυχήσει ποτέ για το πως αντανακλάται η βανιλοσύνη του πάνω στο φύλο του, την ηλικιακή ομάδα που ανήκει,κλπ.

• Ένα βανίλα άτομο δεν θα ψάξει αρκετά προκειμένου να βρεί κάποιον σύμβουλο που να κατανοεί και να υποστηρικτικός της σεξουαλικότητάς του.

• Η βανιλοσύνη δεν εξωτικοποιείται και δεν ταυτίζεται με το κακό απο τα media (ειδικότερα σε αστυνομικές σείρες τύπου CSI/Bones/Law and Order όπου ο σαδισμός ταυτίζεται με κάποιον κακοποιό ή δολοφόνο ή κάποιες απεικονίσεις femdom όπου η dominatrix απεικονίζεται ως παραβιαστική και διψασμένη για σεξ)

• Ένα βανίλα άτομο μπορεί να μην το ενδιαφέρουν οι όροι που σχετίζονται με το bdsm

• Ένα βανίλα άτομο δεν θα υποτεθεί ότι είναι σεξουαλικά έμπειρο εξαιτίας της βανιλοσύνης του.

• Η βανιλοσύνη δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή ως σεξουαλική διαθεσιμότητα.

• Ένα βανίλα άτομο μπορεί να περάσει την υπόλοιπη ζωή του χωρίς να το αποκαλούν βανίλα

• Όπως πάντα ένα βανίλα άτομο μπορεί να αδιαφορήσει για το βανίλα προνόμιό του.

Ολοκληρώνοντας βάζουμε κι εμείς κάποιες προσθήκες:

• Τα βανίλα άτομα που βρίσκονται εντός κινηματικών χώρων δεν θα ερωτηθούν ποτέ για το αν υποστηρίζουν εξουσιαστικά συστήματα λόγω της σεξουαλικότητάς τους.

• Τα βανίλα άτομα δεν θα αντιμετωπιστούν με καχυποψία ή δεν θα δεχτούν επίθεση από ορισμένους φεμινιστικούς κύκλους για την σεξουαλικότητά τους (ειδικότερα αν είναι άντρες dominant ή γυναίκες submissive)– βλ. κινκφοβικός λόγος τύπου Μωβ και Φύλο Συκής.

• Τα βανίλα άτομα δεν θα αποτελέσουν έναν απο τους βασικούς στόχους της sex negative κουλτούρας

• Δεν θα γίνουν υποθέσεις για την επαγγελματική ή την κοινωνική ζωή ενός ατόμου επειδή είναι βανίλα (ένα dominant άτομο πχ να είναι πλούσιο, να έχει διευθυντική θέση και να φέρεται με αυστηρότητα παντού ή ένα submissive άτομο να θεωρείται αδύναμο και ανίκανο να ανταπεξέλθει σε καταστάσεις)

• Η λέξη βανίλα δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ ως βρισιά ή μομφή που πηγάζει απο ψυχολογικοποίηση (σκεφτείτε απλά το με ποιά φόρτιση έχετε ακούσει την λέξη σαδιστής και μαζοχιστής εκτός bdsm).

• Το να είσαι βανίλα δεν γίνεται αντιληπτό ως “πρόλογος”, μια “προχώ” μόδα ή μια τάση της χρονιάς που πρέπει να προσεγγίσουμε επιδερμικά για να είμαστε in σε εναλλακτικούς χώρους.

Manowar και φεμινισμός

Όντας συνειδητή ότι γράφοντας το ακόλουθο βιωματικό κείμενο παράγω «λόγο για το σεξ» και ότι το σύστημα της σεξουαλικότητας εδραιώνεται και αναπαράγεται κυρίως μέσα από το λόγο για το σεξ θα ήταν σημαντικό ίσως εδώ να άρω κάθε αντίφαση που μπορεί να προκύψει.

«Οι λόγοι, όπως και οι σιωπές δεν υπάγονται άπαξ και διά παντός στην εξουσία, ούτε ορθώνονται άπαξ και διά παντός εναντίον της. Είναι ένα περίπλοκο και ασταθές παιχνίδι, όπου ο λόγος μπορεί να είναι ταυτόχρονα εργαλείο και αποτέλεσμα εξουσίας, αλλά και εμπόδιο, αντέρεισμα, σημείο αντίστασης και αφετηρία για μια αντιτιθέμενη στρατηγική. […] Στους λόγους για το σεξ δεν πρέπει πρωτίστως να απευθύνουμε το ερώτημα της υπόρρητης θεωρίας από την οποία απορρέουν, ή, των ηθικών διαχωρισμών που επικυρώνουν, ή της ιδεολογίας (κυρίαρχης ή κυριαρχούμενης) που εκφράζουν, αλλά πρέπει να τους εξετάσουμε στα δύο επίπεδα της τακτικής παραγωγικότητάς τους (ποια αμοιβαία αποτελέσματα εξουσίας και γνώσης διασφαλίζουν) και της στρατηγικής ενταξής τους (ποια κυριαρχία και ποια σχέση δυνάμεων καθιστά τη χρησιμοποίησή τους αναγκαία σ’ αυτό ή το άλλο επεισόδιο των διάφορων αντιπαραθέσεων που προκύπτουν).» Μισέλ Φουκώ, Η Ιστορία της Σεξουαλικότητας, Τόμος Ι – Η βούληση για γνώση

Στόχος, λοπόν, αυτού του κειμένου είναι να επιφέρει μια ακόμα ρωγμή στο σύστημα της σεξουαλικότητας και να προτάξει επιθετικά απέναντι σε κάθε λόγο για το «πως θα έπρεπε να είναι το σεξ» το «πως είναι κάποιες πτυχές του για μια ατομικότητα». Να άρει, δηλαδή, αποκλεισμούς και όχι να δημιουργήσει καινούριους. Η κάθε ατομικότητα βιώνει το bdsm και το σεξ εν γένει με μοναδικό και διαφορετικό τρόπο και το ζητούμενο εδώ δεν είναι η ταύτιση των βιωμάτων μας για την παραγωγή κάποιας συγκεκριμένης γνώσης (πέρα από τη γνώση ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάποια συλλογική γνώση για το σεξ) αλλά η ενδυνάμωση μιας τακτικής πολυσθένειας των λόγων όπου τα βιώματα και τα γούστα μας να συνυπάρχουν παράλληλα μπλοκάροντας τη δημιουργία κανονικοτήτων, κυρίαρχων ή εναλλακτικών.

Ήμουν 17 και ήταν το πρώτο ανθρώπινο ζώο με το οποίο βρεθήκαμε στην «απόλυτη» σωματική και συναισθηματική εγγύτητα. Το στενό μου μουνί καθώς και ο δρόμος των κολπικών οργασμών άνοιξαν διάπλατα και το μόνο που ήθελα ήταν να με γαμάει δυνατά, πολύ δυνατά. «Σφυροκόπα με!», τον ικέτευα. Η εγγύτητα βέβαια δεν απέκλειε τον συνεχή υπόγειο πόλεμο κυριαρχίας. Η εγκεφαλική μας μάχη μεταφερόταν και στο κρεβάτι. Πάλη με κάθε μέσο, λαβές, κιλά, δόντια, ακόμα και μια κατάνα έπαιζε στη φάση και όχι μόνο με συμβολική χρήση…

Ένα βράδυ ήμασταν έξω και μου ζήτησε να μη φύγω. «Εμπόδισέ με.» «Θα αντισταθώ όσο μπορώ αλλά αν καταφέρεις να με δέσεις και να με σύρεις μέχρι το σπίτι σου τότε θα κάτσω.» Έτσι και έγινε. Το παιχνίδι αυτό με καύλωσε απίστευτα και το γεγονός ότι ο κόσμος στο δρόμο μας κοίταζε περίεργα δε με πτόησε καθόλου και συνέχισα να βάζω κόντρα αναγκάζοντάς τον κυριολεκτκά να με σύρει. Ήμουν παραδομένη στην καύλα μιας μάχης που ήθελα να «χάνω» στο σεξουαλικο πεδίο και να «κερδίζω» στο εγκεφαλικό.

Όταν λοιπόν σε μια συζήτηση για το φεμινισμό τον οποίο αυτός, σε προβοκατόρικο τουλάχιστον επίπεδο – όπως δήλωσε χρόνια μετά– , δεν αποδεχόταν, προσπάθησε να αμφισβητήσει τη φεμινιστική μου συνείδηση με βάση το ότι έχυνα ποτάμια όταν με έδενε ή όταν με έσκιζε με soundtrack το “woman be my slave” με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά ενοχές για το φετίχ μου αυτό. Το ένστικτό μου, ωστόσο, μου έλεγε ότι δεν υπήρχε κάποια αντίφαση. Για κάποι@ με το δικό μου slut pride και παρόλο που τότε δεν είχα διαβάσει περί τριτοκυματικού φεμινισμού, η αυτοδιάθεση του σώματος και η ολοκληρωτική απελευθερωσή του ήταν κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί όμως woman be my slave? Γιατί η σύνδεση της γυναικείας μου πλευράς με την υποταγή με καύλωνε? Δεν είχαν παίξει τα κυρίαρχα πρότυπα ρόλο σε αυτό? Λογικά είχαν. Αλλά ποι@ από μας μπορεί να ισχυριστεί ότι η καύλα τ@ είναι καθαρή από τη γαμημένη κοινωνία μέσα στην οποία ζει από παιδί ή από τη διαμεσολάβηση του εμπορεύματος στις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα? Γιατί η καύλα θα πρέπει να είναι καθαρή βασικά? Και πως ακριβώς η θέσπιση political correct προτύπων καύλας θα συνέβαλε στην απελευθέρωσή μας από τα παλιά πρότυπα? Αντικαθιστώντας τα απλώς με καινούρια? Εν τέλει, η αποτοξίνωσή τ@ καθεμιάς/νός από όλα αυτά είναι μια σταδιακή και δυναμική διαδικασία στην οποία η απενοχοποίηση κάθε μη παραβιαστικής ηδονής μόνο θετικά μπορεί να συμβάλει. Το ζητούμενο είναι ένας πλουραλισμός από ερεθίσματα και μια αποδόμηση των πρακτικών και των ρόλων μέσα από το παιχνίδι των ηδονών (ΟΛΩΝ των ηδονών, όχι πια διαχωρισμένων).

Ο πόνος και η ντροπή για την ηδονή της βίας που ξύπνησαν μέσα μου τις ενοχές μετά την παρατήρηση του τύπου είχαν γεννηθεί από τη βία της πατριαρχίας πάνω στην προσωπικότητα και το σώμα μου. Από την πρώτη μου πίπα, που την πήρα σένα τύπο κυρίως επειδή ήταν ιδιαίτερα πιεστικός, μέχρι την κάθε φορά που προχαρακτηριζόμουν ως αδύναμη ή άχρηστη σε κάποια «αντρική» δραστηριότητα, όλα αυτά που με γέμιζαν οργή και ντροπή.. Και η πατριαρχία θα ήταν αυτή που θα έβγαινε κερδισμένη αν υπέκυπτα στις ενοχές και αρνιόμουν την ηδονή της βίας και της υποταγής.

Προφανώς, η σχέση στο πλαίσιο της οποίας τέθηκε αυτό το ερώτημα δεν ήταν ασφαλής από σεξισμό. Το ότι βρισκόμουν συνεχώς σε μια εμπόλεμη κατάσταση μαζί του προκειμένου να περιφρουρήσω το σώμα και την προσωπικότητά μου δεν ήταν καθόλου ιδανική κατάσταση. (Ήταν, ωστόσο, επιλογή μου, τη σκοπιμότητα της οποίας επιφυλάσσομαι να κρίνω εγώ.) Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι παρόλο που υπήρχε συναίνεση από πλευράς μου στην οποιαδήποτε πράξη κυριαρχίας του στα πλαίσια του σεξ (αρκεί να νίκαγε στη μάχη που προηγούνταν) είναι πολύ πιθανόν εκείνος να το βίωνε ως πραγματική παραβίαση και να αντλούσε ηδονή απ’ αυτή την ιδέα υποτιμώντας την αξία της συναίνεσής μου ή να θεωρούσε ότι μέσω αυτού με «δάμαζε» γενικότερα. But I don’t fuckin’ care! Δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος σεξιστής που μου έδωσε συναινετική ηδονή βιώνοντάς την στον στενότατο ορίζοντά του ως γενικότερη κυριαρχία πάνω μου γιατί απλά δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι κάποι@ μπορεί να γουστάρει υποταγή και πόνο στο σεξ και να παραμένει κυρί@ εαυτ@.

Παρόλο που τέλος πάντων έχω καταλήξει ότι δε με καυλώνει να γαμάω μαλάκες, οι λόγοι ανάγονται στα γούστα και τις ορέξεις μου και όχι στη φεμινιστική μου συνείδηση. Κι αυτό γιατί θεωρώ ότι το σεξ είναι πρωταρχικά ένα εργαλείο ηδονής. Κι όπως μπορεί να είναι μια πράξη αγάπης μεταξύ φίλων ή εραστών, μπορεί να είναι και μια ουδέτερη πράξη ή μια πράξη μίσους μεταξύ εχθρών. (Προσοχή, όταν μιλάω για πράξη μίσους δεν συμπεριλαμβάνω για κανένα λόγο το οτιδήποτε μη συναινετικό. Ο βιασμός ενός βιαστή π.χ. ανήκει σε άλλο κεφάλαιο για συζήτηση.)

Anyway, σε βάθος χρόνου, συνειδητοποίησα το πόσο απελευθερωτικά βίωνα τη βία που ασκούσα και μου ασκούσαν στο πλαίσιο του bdsm. Ένστικτα που αλλιώς θα με οδηγούσαν σε εξουσιαστικές ή αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές στην καθημερινή μου ζωή ή θα καταπιέζονταν δημιουργώντας εσωτερικά μπλοκαρίσματα εκτονώνονταν και εκτονώνονται σε αυτές τις τελετουργίες και ακόμα και οι πιο «σκοτεινοί» οργασμοί μου απελευθερώνουν τόσο φως και ενδορφίνες..

απο ariadne

Για μια πρώτη επαφή με το Bdsm

Επειδή παρατηρούσα με τον καιρό να με ρωτάνε όλο και περισσότερα άτομα για το bdsm και συνήθως αυτό κατέληγε πέρα απο την κουβέντα να θέλουν και κάτι σε γραπτό λόγο αποφάσισα ότι είναι σημαντικό το να γράψω μια εισαγωγή για όσ@ ενδιαφέρονται. Επειδή το κείμενο είναι ήδη γεμάτο με ορισμούς και παραδείγματα θα προσπαθήσω να αποφύγω τις ιστορικές αναφορές για λόγους οικονομίας και επικέντρωσης κυρίως στην κατανόηση κάποιων βασικών νοημάτων.

Ξεκινώντας θα ήθελα να αναφέρω ότι το bdsm ανήκει στην ευρύτερη οικογένεια της kink κουλτούρας.

Περι Kink

Tι είναι το kink; Προσπαθώντας να δώσω έναν ορισμό καταλήγω στο ότι είναι ένα σύνολο πρακτικών (και ταυτοτήτων ή σκηνή μιας υποκουλτούρας έχοντας ως βάση αυτές τις πρακτικές) που απομακρύνονται απο την κυρίαρχη σεξουαλικότητα προς μια μη συμβατική ηδονιστική κατεύθυνση (σε κάποιες περιπτώσεις σχετίζεται με την αυτογνωσία ή την ωρίμανση που προκύπτει απο την ενασχόληση με αυτές τις πρακτικές ). Βέβαια ως γνωστόν κάθε είδους νόρμα είναι προϊόν κοινωνικής θέσμισης οπότε αναλόγως με την κοινωνία την οποία μιλάμε καθορίζεται και το τι είναι kink. Παραδείγματα τέτοιων σεξουαλικών πρακτικών είναι ο φετιχισμός,η πρόκληση/ απόλαυση πόνου,η κυριαρχία /υποταγή,το παιχνίδι ρόλων (όπως μωρό,ζώο,νοσοκόμ@,διαρρήκτ@),η ουρολαγνεία,το ερωτικό δέσιμο με χρήση σχοινιών,το σεξ σε δημόσιο χώρο, τα όργια ,η παρενδυσία, ο λεκτικός εξευτελισμός, η επιτέλεση φανταστικών σεναρίων, η ανταλλαγή σκλάβων, το branding, το ξύρισμα κεφαλιού, η κατοχή ενός ατόμου, το παιχνίδι με βελόνες, ο συνδυασμός διαφόρων πρακτικών, κλπ. Στον αντίποδα του kink είναι το vanilla, το σύνολο των συμβατικών σεξουαλικών πρακτικών δηλαδή η κυρίαρχη προνομιακή κουλτούρα.

Το Bdsm

Τι είναι το bdsm; Ένας ορισμός του Jay Wiseman που εμπεριέχεται στο βιβλίο sm 101 είναι: Η συνειδητοποιημένη ψυχολογική κυριαρχία και υποταγή και/ο φυσικός περιορισμός (δέσιμο σώματος) και/ή πρόκληση πόνου και/ή σχετικών πρακτικών με ένα ασφαλή, νόμιμο και συναινετικό τρόπο προκειμένου τα υποκείμενα που συμμετέχουν να βιώσουν ερωτική διέγερση και/ή προσωπική ωρίμανση.

Αν θέλουμε να αναφερθούμε στα αρχικά: To bdsm αποτελείται απο τα B/D (bondage– discipline) τα οποία αναφέρονται στο όταν καποι@ περιορίζει με ορισμένα μέσα κάποι@ άλλ@ και τ@ν εκπαιδεύει να συμπεριφέρεται με κάποιους τρόπους. Το D/S στο dominance–submission δηλαδή τις ερωτικές σχέσεις που βασίζονται στην κυριαρχία κάποιου υποκειμένου και την υποταγή κάποιου άλλου. To S/M στο sadism–masochism, τον ερωτισμό που προκύπτει από την πρόκληση πόνου και την απόλαυση του.

Το bdsm είναι ένας ερωτισμός όπου είσαι ταυτόχρονα ηθοποι@,σκηνοθέτ@ και συγγραφέας…Τα μέλη μιας συνεδρίας- session (χρόνος που πραγματοποιούνται έπειτα απο συμφωνία τα bdsm δρώμενα) ουσιαστικά στήνουν μια σκηνή και δημιουργούν συνειδητά ερωτικούς ρόλους προς επιτέλεση .Ένα χαρακτηριστικό του bdsm είναι ότι ενεργοποιεί το παιδί μέσα μας λόγω της δημιουργικότητας και του παιχνιδιού που απαιτεί, παράλληλα με τ@ ενήλικ@ εαυτ@ μας λόγω της ύπαρξης ευθύνης για το υποκείμενο/α που έχουμε απέναντι μας και την ερωτική ηδονή που εισπράττουμε. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας συνδυασμός πολιτισμένων συμφωνιών και πρωτόγονων ορμών. Σε μία κοινωνία που μας ωθεί όλο και περισσότερο προς την αδρανοποίηση της δημιουργικότητας μας το bdsm είναι μια μορφή ερωτισμού που βασίζεται στην ενεργοποίηση της φαντασίας μας.

Το bdsm έχει την υπέροχη ιδιότητα του να δίνει ερωτική φόρτιση σε αντικείμενα ή καταστάσεις που κανονικά δεν την έχουν (μια ζώνη πχ στην κανονική της χρήση λειτουργεί ως αξεσουάρ ένδυσης, ενώ στο bdsm μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένας τρόπος μαστιγώματος). Κάνεις πράγματα τα οποία υποτίθεται οτι δεν πρέπει να κάνεις στην καθημερινή σου ζωή δημιουργώντας έναν άλλο κόσμο.

Το bdsm δανείζεται το” περιτύλιγμα” ή αλλιώς την επιφάνεια της εξουσίας και της δύναμης ενώ ταυτόχρονα κρατά τον πυρήνα της ελευθερίας, της αμοιβαιότητας και της συναίνεσης δημιουργώντας μια κατάσταση ηδονής ή και κάθαρσης που ωφελεί τα συμβαλλόμενα μέλη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι “κλέβει” την αναπαράσταση της εξουσίας στερώντας της την ουσία της εκτρέποντας την προς μια κουλτούρα ισότητας. Χρησιμοποιεί την δύναμη για αμοιβαία διασκέδαση και όχι για εκμετάλλευση ή κακοποίηση. Τα υποκείμενα έχουν τον έλεγχο της εξουσίας καθώς αυτά την δημιουργούν και την διαχειρίζονται με βάση συμφωνία και αυτά την καταργούν όταν το επιθυμούν.

Bdsm επιθυμία και διαφάνεια

Γιατί η bdsm επιθυμία; Γιατί μας προσφέρει ηδονή ή αυτογνωσία και ωρίμανση. Γιατί είναι πιο ξεκάθαρο το όταν βγαίνεις με κάποι@ και λες συζητώντας με κάβλα και νάζι “μου αρέσει να με πνίγεις, να μου ρίχνεις χαστούκια στο πρόσωπο βρίζοντας με, όταν το κάνουμε αλλά να μην με φτύνεις και πειράζεις τα μαλλιά μου…” Το να συζητούν οι άνθρωποι τις επιθυμίες τους συνιστά ενός σεξουαλικού τύπου διαφάνεια. Η κουλτούρα της διαφάνειας καθιστά ορατή την επιθυμία κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να αμφισβητηθεί και να επεξεργαστεί από τα υποκείμενα που συμμετέχουν. Το bdsm εμπεριέχει την συζήτηση για την εκπλήρωση των ερωτικών επιθυμιών καθώς όταν μεταχειρίζεσαι ποιητικά και συναινετικά βία, εξουσία, παράλογα σενάρια και ασυνήθιστους ρόλους τότε πρέπει αναγκαστικά να συζητήσεις, δεν γίνεται αλλιώς. Το βανίλα αντεπιχείρημα σε αυτό είναι ότι με την συζήτηση χάνεται ο αυθορμητισμός και η έκπληξη ώστε το σεξ να καταλήξει σε μια ορθολογική αγγαρεία. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι “βαρετό” το να σε απασχολούν τα όρια και η ευχαρίστηση του ανθρώπου που έχεις απέναντι σου, το αντίθετο μαλίστα: όταν υπάρχει κατανόηση κι εμπιστοσύνη τότε υπάρχει άνεση και απελευθέρωση κάτι που οδηγεί σε πιο συγκλονιστικές και ηδονικές ερωτικές καταστάσεις.

Οι ρόλοι του bdsm

Οι ρόλοι του bdsm είναι τρείς top, bottom και switch. Ο top ρόλος είναι αυτός που δίνει, ο bottom αυτός που δέχεται και ο switch αναφέρεται σε άτομα που δεν έχουν κάποιο σταθερό ρόλο καθώς τους αρέσει να εναλλάσσονται. Η σχέση που έχουν τα υποκείμενα μεταξύ τους είναι ανταλλαγής δύναμης, το bottom άτομο δανείζει την δύναμη στο top και αυτό ουσιαστικά αναλαμβάνει να την πολλαπλασιάσει ώστε να την εισπράξουν μεγαλύτερη πίσω όλα τα μέλη . Υποκατηγορίες του top είναι ρόλοι όπως dominant (κυρίαρχ@), master (αφέντ@),pet owner (ιδιοκτήτ@ κατοικίδιου),rigger (το άτομο που δένει), δάσκαλ@, γιατρός ,γονέας,κλπ. Υποκατηγορίες του bottom είναι ρόλοι όπως submissive (υποτακτικ@),slave (σκλάβ@), pet (κατοικίδιο), rope bottom (το άτομο που το δένουν),μαθητ@, ασθενής,brat (κακομαθημένο παιδί),κλπ. Γενικά το όρια τα θέτει η φαντασία των υποκειμένων…

Όρια και Safeword

Αρχικά τα μέλη μιας bdsm σχέσης δημιουργούν κάποια κοινά προσυμφωνημένα όρια. Ορίζουν το τι θέλουν να κάνουν και το τι όχι σε μια σκηνή (σκηνή λέγεται ουσιαστικά ο χρόνος που λαμβάνει χώρο το bdsm). Είναι απαραίτητο να γίνεται μια συζήτηση σχετικά με το τι επιθυμούν τα μέλη κάθε φορά. Η ειλικρινής επικοινωνία όπως και η εμπιστοσύνη ανάμεσα στα συμβαλλόμενα μέλης της bdsm σχέσης είναι κάτι το σημαντικό και αναγκαίο.

Υποχρεωτικός φορέας ελέγχου μια σκηνής είναι το safeword (λέξη ασφάλειας) που κανονίζεται απο την συζήτηση πριν την σκηνή. Όταν κάτι δεν πάει καλά, υπάρχει ένα πρόβλημα ή πρέπει κάτι να αλλάξει σε μια σκήνη και ειπωθεί το safeword τότε όλα σταματάνε και γίνεται συζήτηση για το τι πήγε στραβά ώστε να μην ξανασυμβεί. Το safeword συνήθως είναι λέξη μικρή και κοφτή ώστε αν ένα άτομο βαριανασαίνει να μπορεί να την αναφέρει. Κάποιες φορές μπορεί να είναι ένας ελαφρύς χτύπος (πχ όταν πνίγεται ένα άτομο και δεν μπορεί να μιλήσει, μπορεί χτυπήσει ελαφρά τ@ν top του στο πλευρό ως ένδειξη σταματημού) ή μια συγκεκριμένη ματιά. Βέβαια έχει να κάνει και με την επικοινωνία που έχουν τα υποκείμενα, μπορεί σε μια σκηνή να γίνει όντως κάτι κακό και το ένα απο τα δύο άτομα να το καταλάβει και να σταματήσει η σκηνή χωρίς να ειπωθεί το safeword, αυτό όμως συμβαίνει σε περιπτώσεις που υπάρχει μεγάλη εγγύτητα και πάρα πολύ επικοινωνία. Τα όρια όπως και το safeword εξασφαλίζουν ότι καμία κατάσταση δεν θα βγει εκτός ελέγχου.

Τύποι σχέσεων στο bdsm

Υπάρχουν διάφοροι τύποι σχέσεων στο bdsm, από παιχνίδι που περιορίζεται αποκλειστικά στο υπνοδωμάτιο μέχρι σχέσεις όπου το παιχνίδι λαμβάνει χώρο 24 ώρες την μέρα, 7 μέρες την εβδομάδα (το γνωστό 24/7). Κάποιες έχουν να κάνουν μόνο με το σεξουαλικό κομμάτι, κάποιες έχουν να κάνουν με την συνολική ζωή του ατόμου (οι σχέσεις όπου υφίσταται το tpe – total power exchange – ολική ανταλλαγή δύναμης) κάποιες μπορεί να είναι και asexual. Μια σχέση μπορεί να είναι μονοσυντροφική ή και πολυσυντροφική ανάλογα με τις επιθυμίες των υποκειμένων.

Τα μοντέλα SSC και Rack

Μία σταθερά που έχει προκύψει στο bdsm είναι τα δύο μοντέλα εκτελεσής του. Το SSC δηλαδή: safe, sane consensual (ασφάλεια, νηφαλιότητα και συναίνεση). Ασφάλεια σημαίνει το να έχουν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα ώστε να μην προκληθούν μεγάλες σωματικές – ψυχικές βλάβες ή και θάνατος στα άτομα που πραγματοποιούν την σκηνή. Η νηφαλιότητα σχετίζεται με την ύπαρξη μιας κατάστασης όπου τα άτομα που συμμετέχουν θα έχουν συνειδητά τον έλεγχο της κατάστασης. Δηλαδή δεν θα είναι υπο την επήρεια ουσιών (αλκοόλ ναρκωτικών), ή σε κάποιο αρκετά νεανικό ηλικιακό στάδιο ή σε μια ανισσόροπη πνευματική κατάσταση που θα είναι ανίκανα να συναινέσουν. Για την συναίνεση θα μπορούσαν να ειπωθούν αρκετά πράγματα καθώς είναι θεμέλια λίθος της φεμινιστικής σεξουαλικότητας , το ακριβώς αντίθετο της κουλτούρας βιασμού, για την ώρα όμως θα περιοριστούμε την ορίσουμε ως εξής: Συναίνεση είναι μια ενεργή συνεργασία για το ώφελος, την ευεξία και την ευχαρίστηση όλων των ατόμων που τα αφορά.

Το δεύτερο μοντέλο είναι το Rack δηλαδή risk-aware consensual kink (οι συναινετικές kink δραστηριότητες όπου υπάρχει το ενδεχόμενο του κινδύνου και το γνωρίζουν τα άτομα). Πρέπει όλα τα μέλη να γνωρίζουν τους κινδύνους που υφίστανται σε μια πρακτική. Στο rack μοντέλο τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί απόλυτα ασφαλές, υπάρχει απλά το λιγότερο ασφαλές και το περισσότερο ασφαλές. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η έννοια του κινδύνου μετατίθεται περισσότερο στις υποκειμενικότητες των ατόμων : για κάποιο άτομο κάτι μπορεί να θεωρηθεί κίνδυνος και για κάτι άλλο όχι. Το erotic asphyxiation (η διέγερση που προκαλείται μέσω της πρόκλησης ασφυξίας) θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα rack.

Συνοψίζοντας: και τα δύο μοντέλα έχουν να κάνουν με την προστασία των συμμετεχόντων, η διαφορά είναι ότι το rack σου λέει “κοίταξε αυτό που κάνεις φλερτάρει με την κόκκινη γραμμή του να πάθεις κακό απο κει και πέρα έχει να κάνει με σένα αν συνεχίσεις ή όχι” ενώ το ssc “με ενδιαφέρει περισσότερο από όλα να μην πάθει κανείς μας κακό “

Aftercare

Ύστερα απο κάθε σκηνή, πρέπει να υπάρχει μια διαδικασία που να επιστρέψουμε στην προηγούμενη μας κατάσταση καθώς πιο πριν είχαμε αγγίξει τα όρια μας. Τότε πρέπει το bottom άτομο να νιώσει ασφάλεια, φροντίδα και εκτίμηση με κάποιον τρόπο. Αυτή η διαδικασία λέγεται aftercare και μπορεί να είναι μια τρυφερή αγκαλιά, μια βόλτα, μια χαλαρή κουβέντα,ένα γεύμα …γενικά κάτι που να λειτουργεί με θετικό τρόπο απέναντι στο bottom άτομο. Το aftercare είναι αρκετά σημαντικό για το bdsm καθώς είναι υπεύθυνο για την εξισορρόπηση των ατόμων και την καλύτερη επικοινωνία τους.

Κακοποίηση

Προκειμένου να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα καθώς υπάρχουν άτομα που καλύπτουν κακοποιητικές συμπεριφορές βαφτίζοντας τες bdsm θεωρώ χρήσιμο να γίνουν κάποιες αναφορές (σίγουρα το θέμα της κακοποίησης είναι μεγάλο και δεν μπορεί να θιχτεί σε λίγες γραμμές). Επίσης να αναφέρουμε το ότι εαν κάποιο υποκείμενο δρα κακοποιητικά, χρησιμοποιώντας το bdsm για να καλύψει και να δικαιολογήσει τον μισογυνισμό του ή κάθε είδους σεξισμό τότε αποκλείεται από την κοινότητα (ή τουλάχιστον αυτό πρέπει να γίνεται).

1.Η κακοποίηση καταστρέφει κάθε μορφή εμπιστοσύνης, ενω το bdsm βασίζεται στην ύπαρξη εμπιστοσύνης και το χτίσιμό της.

2. Στην κακοποίηση δεν υπάρχει επικοινωνία και υποστήριξη, το bdsm δημιουργεί ένα περιβάλλον στο οποίο όλα τα μέλη μπορούν να μιλήσουν για τις επιθυμίες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους.

3. Στην κακοποίηση τα μέλη έχουν σχέση φόβου μεταξύ τους ενώ στο bdsm υπάρχει θέληση να για συνάντηση.

4.Στην κακοποίηση κανείς δεν ξέρει πως ή πότε θα γίνει κάτι και δεν υπάρχει συμφωνία ή διαπραγματεύσεις, ενώ στο bdsm συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

5.Στην κακοποίηση ένα μέλος παίρνει όλη την δύναμη του άλλου, ενώ το bdsm είναι μια συναινετική ανταλλαγή δύναμης όπου όλα τα μέλη αισθάνονται ενδυναμωμένα.

Kinkphobia: Η διάκριση εναντίον του bdsm

Όπως είχαμε αναφέρει πριν η κυρίαρχη προνομιούχα κουλτούρα είναι το vanilla.Και ως τέτοια παράγει αποκλεισμούς απέναντι στο διαφορετικό.  Η kinkphobia είναι ο αποκλεισμός που δέχονται οι bdsmers. Για τ@ς βανίλι@ς το bdsm είναι κάτι κακό που πρέπει να εξαληφθεί ή τουλάχιστον να μείνει κοινωνικά αόρατο (το περίφημο “να κάνουν ότι θέλουν στα κρεβάτια τους αλλά να μην προκαλούν”). Η πιο διαδεδομένη μορφή kinkphobia είναι η ταύτιση του bdsm με την κακοποίηση.

Θεσμικά το bdsm μέχρι πρόσφατα θεωρούταν διαταραχή απο το DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders της American Psychiatric Association). Στο DSM-5 αποπαθολογικοποιήθηκε. Με λίγα λόγια μέχρι το 2013 μας θεωρούσαν ψυχική διαταραχή. Όχι μόνο το bdsm βέβαια,αλλά και την παρενδυσία, τον φετιχισμό, τον τρανσβεστισμό,κλπ.

Τι γίνεται συνήθως; Αν είσαι αγόρι και dom θα σε θεωρήσουν μανιακό, εξουσιομανή, νάρκισσο, βιαστή, μισογύνη, κλπ. Αν είσαι αγόρι και sub θα σε θεωρήσουν λιγότερο άντρα, προβληματικό ως προς τον ρόλο που πρέπει να επιτελέσεις. Αν είσαι dom γυναίκα θα σου πουν ότι δεν έχεις βρει τον κατάλληλο να σε βάλει στην “θέση σου”, ότι δεν είναι στην φύση σου, ότι είσαι υστερική μίσανδρη,κλπ. Αν είσαι κοπέλα sub θα προταθούν να σε σώσουν επειδή θα έχεις ψυχολογικά θέματα και αυτό γίνεται επειδή σου έχουν φερθεί άσχημα στο παρελθόν (το περίφημο “σε χτυπούσαν οι γονείς σου;”, ή το κλασσικό – πλέον – σε κινηματικούς χώρους “έχεις εσωτερικεύσει μισογυνισμό και εξουσιαστική κουλτούρα.”).

Πολλ@ φοβούνται το bdsm γιατι ουσιαστικά φοβούνται τις ίδιες τους τις επιθυμίες. Αρκετ@ θέλουν να βλέπουν το bdsm ως κακοποίηση επειδή αδυνατούν να κατανοήσουν τον συναινετικό του ερωτισμό και το γεγονός ότι δεν έχουν όλ@ τις ίδιες επιθυμίες με αυτούς. Το bdsm προκαλεί σύγχυση στον συνηθισμένο θεατή, μια κλασσική κινκφοβική αντίδραση που προκαλεί είναι το οτι “κάτι κακό συμβαίνει σε εναν άνθρωπο που του αρέσει να υποφέρει” και εκεί συνήθως ενεργοποιείται το εξουσιαστικό σύνδρομο του αυτεπίκλητου σωτήρα που πρέπει να σώζει εμάς τ@ ανώμαλ@ και να μας επαναφέρει στην βανίλα κανονικότητα είτε το θέλουμε είτε όχι… ούτως ή άλλως ένας “άρρωστος άνθρωπος δεν έχει σώας τας φρένας με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αποφασίσει τι είναι καλό για αυτόν και χρειάζεται μονίμως κάποιον κηδεμόνα”. Αν η ελευθερία είναι αντιληπτή ως ατομικός και κοινωνικός αυτοκαθορισμός τότε αυτή η αντιμετώπιση μας απο τους “κανονικούς” είναι ακριβώς το αντίθετο της. Συνήθως οι προστάτες δεν επιθυμούν να ακούσουν τ@ άλλ@ να λέει “αυτό είναι που θέλω” καθώς επιθυμούν περισσότερο να επιβάλλουν την δική τους οπτική περί σωστού ή λάθους.

Ακούμε συνήθως το “σε μια απελευθερωμένη κοινωνία δεν θα υπήρχε bdsm”, ναι ωραία μόνο που σε μια απελευθερωμένη κοινωνία δεν θα υπήρχε τίποτα με τον τρόπο που το γνωρίζουμε τώρα,είτε αυτό είναι bdsm, είτε είναι μονογαμικό ετεροφυλόφιλο vanilla sex, είτε είναι polyamory,κλπ. Αυτή η προσέγγιση προδίδει επιθετική χρήση του vanilla προνομίου προκειμένου να επιβληθεί η σίγαση (δλδ ο θάνατος) της kink επιθυμίας

Σύμφωνα με τ@ς βανίλ@ς συνεισφέρουμε στην παρακμή των ανθρώπινων σχέσεων και συντηρούμε κακές συνήθειες παράλληλα εξελίσσοντας τις και ότι τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτά ύστερα από χρόνια θα μετανιώσουν και θα έχουν προβλήματα προσπαθώντας να διορθώσουν τα τραύματα που τους άφησε αυτή η σεξουαλικότητα. Ότι προωθούμε τον βιασμό, την κακομεταχείριση και αντικειμενοποίηση των γυναικών (και των αντρών). Όλα αυτά είναι άμυνες καθώς είναι πιο εύκολο το να μας δαιμονοποιήσουν παρά το να ενδιαφερθούν το για ποιόν λόγο μας αρέσει… Κι εκτός από όλα αυτά έχουμε και το θράσος να τα φέρνουμε στην δημόσια σφαίρα αντι να τα κρατήσουμε ως ένα ένοχο μυστικό στο κρεβάτι μας! Για να το πω πιο απλά όση σχέση έχει το σεξ με τον βιασμό άλλα τόση σχέση έχει το bdsm με την κακοποίηση.

Πρέπει να ειπωθεί το ότι οι αποκλεισμοί που βιώνονται ήδη απο τα υποκείμενα συνδυάζονται παράλληλα με την kink ταυτότητα καθώς κάθε υποκείμενο αποτελεί σύνολο πολλαπλών ταυτοτήτων πχ μια πολυσυντροφική ομοφυλόφιλη trans mistress προφανώς βιώνει χειρότερη κοινωνική καταπίεση απο έναν μονογαμικό ετεροφυλόφιλο cis αρσενικό dom, δηλαδή υπάρχει καταπίεση από την μονοκανονικότητα (μονογαμική νόρμα) από το cis προνόμιο ,απο το αντρικό προνόμιο και την ετεροκανονικότητα. Δυστυχώς λογικές αποκλεισμού υπάρχουν πάντου (όπως στον ετεροφυλόφιλο ή ομοφυλόφιλο κόσμο μπορούμε να συναντήσουμε αντίστοιχες και στο bdsm) αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να λάβουμε μέτρα ανάλογα με τι περιστάσεις και να ασκήσουμε κριτική ώστε να εξαλειφθούν.

Εισήγηση της ομάδας “Bdsm: Βίωμα και πολιτική” στο 3ο Lgbtqi+ Pride Κρήτης

Tags

bdsm, lgbtqi+ pride

Facebook Event link

Πρόγραμμα 3ου Lgbtqi+ Pride Κρήτης

 

Αγαπητές ανώμαλες υπάρξεις ως ομάδα συμμετέχουμε στο Crete Pride στις 30/6 ώρα 19:00 με εισηγήση “Bdsm: Βίωμα και πολιτική” (όπου θα ακολουθήσει και συζήτηση). Θα έχουμε και μαζί μας ορισμένα περιοδικά radical kink politics. Ελάτε να γνωριστούμε απο κοντα

Περιγραφή:

“BDSM: Βίωμα και πολιτική, ομάδα Spank

Αρχικά θα γίνει μια εισαγωγή σχετική με την kink κουλτουρα και ειδικότερα το bdsm,βασικά σημεία της θεωρίας του, τις δυναμικές των ρόλων,την kinkphobia,το βανίλα προνόμιο, όπως επίσης την σύνδεση τους με το queer και τον sex positive φεμινισμό. Πιο συγκεκριμένα θα γίνει ανάλυση του bdsm ως πεδιο μαχης στη διαλεκτικη μεταξυ θεωριας και πραξης και της συναινεσης ως το μονο οριο της ηδονης ως θεωρητικο εργαλειο. Στο δεύτερο μέρος της εισήγησης θα γίνει αναφορά και ανάλυση kink βιώματων ορισμένων μελών της συλλογικότητας όπως επίσης και το πως όλα αυτά γίνονται αντιληπτά απο ένα χειραφετησιακό πολιτικό πλαίσιο. Επίσης θα γίνει εκτενής αναφορά το φασμα της switch επιθυμιας και στην switchphophia ως υπερασπιση της ουσιοκρατικής λογικής εφαρμοσμένη στην kink σεξουαλικότητα. Στο τέλος των εισηγήσεων θα πραγματοποιηθεί συζήτηση.
(Αν κατα την διάρκεια της συζήτησης κάποιο υποκείμενο εκφραστεί σεξιστικά ή κινκφοβικά ο λόγος θα του αφαιρεθεί, καθώς ως kink ατομικότητες δε μας δίνεται συχνά χώρος να εκφραστούμε δημόσια με ελεύθερια και ασφάλεια.)”

τρικακια που πεταξαμε στο athens pride

Tags

kinkphobia

Toxic masculinity (Όξινη Αρρενωπότητα)

Tags

toxic masculinity

“The three most destructive words that every man receives when he’s a boy is when he’s told to ‘be a man,’” —Joe Hermann, coach and former NFL player

     Ουσιαστικά η όξινη αρρενωπότητα είναι ένα θεωρητικό πλαίσιο για την περιγραφή και την προσέγγιση των αρνητικών επιπτώσεων το πώς ορίζεται η έννοια του ανδρισμού υπό την πατριαρχία. Κάτ. αρχάς μέσω της κοινωνικοποίησης ότι υπάρχει ένα αντικειμενικό σετ κριτήριων και στόχων που πρέπει κάποιος που αυτό προσδιορίζεται ως άντρας να εκπληρώσει. Να είναι στρέιτ, δυνατός, να έχει υψηλή και σιωπηρή αντοχή στον πόνο, να έχει αυτοπεποίθηση, να είναι μη δείχνει συναισθήματα πάρα μέσω του θύμου και της βίας, να θέλει πάντα το σεξ και κάτ. επέκταση να είναι επιτυχής “κατακτητής”, να απορρίπτει συναισθηματικές δεσμεύσεις κλπ.

     Αυτά το απραγματοποίητα σετ συνθήκων, οδηγούν όσους προσδιορίζουν τον εαυτό τους ως άντρες να είναι αποκομμένοι από τα συναισθήματα τους και να αδυνατούν να τα εκφράσουν με υγιές τρόπους. Μην έχοντας υγιές και εποικοδομητικές διόδους έκφρασης , υποφέρουν σωματικά και ψυχολογικά νοσήματα σιωπηρά, και θα πάνε στον γιατρό η ψυχολόγο πολύ αργότερα από τις γυναίκες. Σημαίνει ότι οι άντρες έχουν μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονίας, τραυματισμού η θανάτου λογού βίας, και προβλήματα υγείας λόγο του ότι πήγαν πολύ αργά στον γιατρό (άρθρα που περιγράφουν σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια τα παραπάνω φαινόμενα εδώ και εδώ )

     Στο χώρο του BDSM που υπάρχει μέσα στην πατριαρχεία και αρά επηρεάζεται από αυτήν, αναπαράγεται αυτή η τοξικότητα. Πέραν του σεξουαλικού προσανατολισμού, ο άντρας σε ενεργητικό ρολό (dom/master/predator) θεωρείται η πρώτη και λογική επιλογή ενός άντρα. Πάλι αναπαράγεται ένα μη ρεαλιστικό πρότυπο του τι εστί Κυρίαρχος. Σκληρός, δυνατός με αυτοπεποίθηση απόμακρος συναισθηματικά. Ουσιαστικά πάλι ένα μονοδιάστατο ων, ενός κυνηγού με μόνο ενδιαφέρον το θήραμα, χωρίς συναίσθημα.

    Δεν υπάρχει χώρος για χιούμορ, ευαισθησία, συναισθηματική δέσμευση. Ο Κυρίαρχος άντρας πρέπει να ελκύεται στον σαδισμό σαν επέκταση της βίας.

    Σε αντίθεση, Ο υποτακτικός άντρας, αποδίνει τον ανδρισμό του με το να αποδέχεται τον πόνο η την εκάστοτε οδηγία σιωπηρά και χωρίς παράπονο, πολλές φορές πέραν τον ορίων της αρέσκειας και αντοχής του.

     Υπάρχουν υπερβολικά πολλά παραδείγματα αρνητικών εκφράσεων του ανδρικού ρολού γενικά και στο BDSM συγκεκριμένα και δεν θα κουράσω με το να τα γράψω όλα εδώ. Το θέμα μας είναι πως το αντιμετωπίζουμε.

     Κάτ. αρχάς σε προσωπικό βαθμό πρέπει να απορρίψουμε την βασική ιδέα ότι πρέπει να «αποδείξουμε» ότι είμαστε άντρες είτε στον εαυτό μας είτε στους άλλους.

    Χρειάζεται να ψάξουμε τον εαυτό μας, με ειλικρινά και κατανόηση. Να ξεχωρίσουμε τι κάνουμε γιατί το θέλουμε και τι γιατί θεωρούμε ότι πρέπει ως άντρες. Έτσι ώστε να μπορούμε να τα αποβάλλουμε και να δράμε σαν την ιδιαιτερότητα που είμαστε.

     Σε συλλογικό βαθμό, και αυτό είναι ζήτημα μεγάλης σημασίας, πρέπει να δημιουργήσουμε συλλογικότητες στήριξης και αλληλοβοήθειας. Να ενθαρρύνουμε τους άντρες στο κοινωνικό μας κύκλο να μιλάνε ανοιχτά για το πώς νιώθουν και να στηρίζουμε την έκφραση τους ιδίως στο BDSM χώρο. Επίσης να κατακρίνουμε συμπεριφορές που αναπαράγουν αυτή την όξινη αρρενωπότητα οπού και οπότε παρουσιάζονται.

     Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αποβάλλουμε αυτή τα όξινα χαρακτηριστικά και να απολαύσουμε την σεξουαλικότητα μας με ένα υγιές και συνολικό τρόπο.

Η toxic masculinity είναι μια έννοια που πρώτα παρουσιάστηκε σε ένα κίνημα ανδρικών δικαιωμάτων (Male Rights Movement) και συγκεκριμένα το Mythopoetic Men’s Movement. (1) Σήμερα είναι κομμάτι των θεωρητικών συζητήσεων και προσεγγίσεων του 4 κινήματος φεμινισμού* (2) όσο αφορά τον ανδρικό ρολό (male gender role). Επειδή η λέξη τοξικ@ χρησιμοποιείται, ιδίως στο ελληνικό γλωσσικό πλαίσιο για να στιγματίσει χρήστ#ς και εθισμέν#ς σε παράνομες ψυχοδραστικές ουσίες, επιδιώκουμε μέσα σε κάποια κομμάτια των queer και φεμινιστικών κινημάτων την επανοικειοποίηση της λέξης, στα πλαίσια του αποστιγματισμού της χρήσης και ήδη έχουν δημοσιευτεί σχετικά κείμενα.(3) Επειδή λοιπόν ο όρος “τοξική αρρενωπότητα”, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δηλώσει πως στιγματίζεται και αναπαρίσταται ως ελλειπτική μια αρρενωπότητα που χρησιμοποιεί ουσίες, δε θέλουμε να τον χρησιμοποιήσουμε για να αναφερθούμε σε καταπιεστικές εκφάνσεις τις αρρενωπότητας γι’ αυτό θα αποδώσουμε τον όρο ως όξινη αρρενωπότητα.

1)Mythopoetic Men’s Movement: κίνημα αντρών της δεκαετίας που προσπαθούσε να βρει μια χρυσή τομή ανάμεσα στον ανδρικό σωβινισμό και το φεμινισμό με ένα πρόταγμα για τους άντρες να ανακαλύψουν τη βαθιά τους αρρενωπότητα. δεν ήταν επιθετικό μισογυνικό και αντιφεμινιστικό όπως είναι τα σύγχρονα, όμως του έλειπε μια πολιτική κριτική στην πατριαρχία και μια αυτο-αμφισβήτηση του ανδρικού προνομίου. ανεξάρτητα απ’ τα όποια προβλήματος του συγκεκριμένου κινήματος, ο όρος τοξική αρρενωπότητα επινοήθηκε απ’ αυτό για να στιγματίσει κακοποιητικές πλευρές της αρρενωπότητας και αξιοποιήθηκε μεταγενέστερα απ’ τους φεμινισμούς σε άλλα πλαίσια πολιτικού λόγου.

2)τέταρτο κύμα φεμινισμού ονομάζεται από κάποι#ς θεωηρητικ#ς η νέα ανάδυση φεμινιστικής συλλογικοποίησης κι ενδυνάμωσης μέσα απ’ τα social media, που χαρακτηρίζεται από έντονη διαθεματικότητα και σύνδεση με άλλα κινήματα. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε το βιβλίο της Kira Cochrane All the Rebel Women: The Rise of the Fourth Wave of Feminism

3)διαβάστε: Ένα πρώτο πολιτικό κείμενο από queer toxic άτομο https://postmodernresistance.wordpress.com HYPERLINK “https://postmodernresistance.wordpress.com/2015/06/16/ενα-πρωτο-πολιτικο-κειμενο-απο-toxic-queer-ατομ/”/2015/06/16/ενα-πρωτο-πολιτικο-κειμενο-απο-toxic-queer-ατομ/

Το κείμενο αυτό βρίσκεται στο πρώτο τεύχος του Radical Kink Politics

Ένας Κώδικας Τιμής για τις Leather dykes

Tags

leather dykes, lesbian, pat califia, samois, second coming

 

Ένας Κώδικας Τιμής για τις Leather dykes

Από τ@ν Pat Califia, από το βιβλίο “The Second Coming”

Νοιώθω λίγο ανόητη που το γράφω αυτό. Είναι αρκετά προσωπικό και δεν είμαι σίγουρη ότι γράφοντας στο χαρτί για τα δικά μου πιστεύω θα ήταν χρήσιμο σε κάποια άλλη. Και θα ήμουν τελείως χαζή αν προσπαθούσα να πω στην οποιοδήποτε ότι αυτά τα στοιχεία δεν είναι τίποτα λιγότερο από στόχους. Και μοιάζει πολύ μακρυνό ότι μια μέρα θα πραγματωθούν.

Το ξέρω μόνο για την εαυτή μου, το leather είναι κάτι παραπάνω από ξεκίνημα. Μπορεί να είναι ένας δυνατός δεσμός μεταξύ ντόμπρων γυναικών που έχουν το κουράγιο να είναι ειλικρινείς με τις δικές τους ανάγκες, γυναίκες δυνατές που έχουν τ’ αρχίδια να ζουν έξω από τις κοινωνικές νόρμες. Για μένα, αυτοί οι δεσμοί υπερβαίνουν ο,τι επαφη ειχα ακόμη και με την οικογένειά μου. Έλεγαν παλιά “το leather είναι σκληρότερο κι από το αίμα”. Αλλά αν είναι να εγκαταλείψουμε τα στανταρτς και τους θεσμούς που κρατάνε τις περισσότερες γυναίκες εξημερωμένες, χρειαζόμαστε έναν κώδικα για τις ίδιες μας τις εαυτές που να μας αποτρέψει να φάμε η μια την άλλη.

 

1 Θα φροντίζω τα οικονομικά μου μόνη μου. Θα πληρώνω τα χρέη μου. Δε θα φέρομαι χειριστικά και δε θα αναγκάζω άλλες γυναίκες να με στηρίζουν οικονομικά. Αν είναι να δανειστώ χρήματα, θα τα επιστρέψω. Αν δανειστώ αντικείμενα κάποιας άλλης θα τα προσέχω και θα τα επιστρέψω στην ίδια κατάσταση πού ήταν όταν τα δανείστηκα.

2 Θα φροντίζω την εαυτή μου διανοητικά, συναισθηματικά και σωματικά. Αν χρειαστώ μια συμβουλή ειδικού ή ιατρική φροντίδα, θα την έχω. Αν χρειαστώ υποστήριξη προς αναζήτηση επαγγελματικής υποστήριξης, θα ζητήσω βοήθεια. Δε θα το ρίξω στην αυτοκαταστροφή, δε θ’ αφήσω το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά να με καταβάλουν και δε θα εκθέσω την εαυτή μου ή άλλη γυναίκα σε κάποια ασθένεια κάνοντας unsafe sex ή χρησιμοποιώντας τις ίδιες βελόνες.

3 Θα φροντίζω σεξουαλικά τον εαυτό μου. Δε θα χω σεξ με κάποια που περιφρονώ μόνο επειδή το χω ανάγκη. Δε θα αφήσω κάποια να με χρησιμοποιήσει γιατί απλά μου προσφέρει σεξ. Δε θα καταπατήσω άλλη γυναίκα μόνο για μια σεξουαλική επαφή. Δε θα πουλήσω τα βασικά μου δικαιώματα και ευθύνες για το σεξ. Δε θα προσποιηθώ ότι είμαι top μόνο και μόνο για το πρεστίζ και δε θα προσποιηθώ ότι είμαι bottom γιατί δε θέλω να “πάρω την ευθύνη”

4 Θα φροντίζω τις σχέσεις μου. Θα είμαι ειλικρινής με τη σύντροφό μου (τις συντρόφους μου). Θα λύνω τις διαφορές μας με μη βίαιο τρόπο. Αν χρειαστεί ν’ αλλάξω ή να λήξω μια σχέση, θα το κάνω με στοργή. Δε θα φερθώ σε κάποια που αγάπησα σαν ξένη ή σαν εχθρό. Αν κάποια λήξει τη σχέση μαζί μου θα το αναγνωρίσω σαν αναφαίρετο δικαίωμα της και δε θα το χρησιμοποιήσω σαν αφορμή υποκίνησης βεντέτας μαζί της

5 Θα φροντίζω αυτό που μου ανήκει. Θα καλυτερεύω οποία μου ανήκει. Δε θα εκμεταλλευτώ τη στοργή και την εργασία κάποιας μόνο και μόνο επειδή τεμπελιάζω ή είμαι ανασφαλής και δε μπορώ την κούραση. Δε θα καταστρέψω την ευχαρίστηση της bottom μου γιατί έχω κόμπλεξ με το επαγγελματικό της στάτους. Δε θα σαμποτάρω τη ζωή της γενικά για να την έχω μόνο υπό έλεγχο

6 Θα φροντίζω αυτή στην οποία ανήκω. Δε θα κάνω συμφωνίες που δε σκοπεύω να κρατήσω. Δε θα υπονόμευσω την εμπιστοσύνη της. Δε θ αλλάξω την άποψη μου στο αν συναίνεσα σε κάποια σκηνή όταν η σκηνή έχει τελειώσει. Δε θα την προκαλώ σε καυγάδες μαζί μου

7 Όσο περνάει από το χέρι μου, θα υπερασπιστώ την εαυτή μου και άλλες γυναίκες από κάποιο κίνδυνο. Δε θα τραυματίσω σωματικώς άλλη γυναίκα και δε θα επιτρέψω να με τραυματίσουν χωρίς να επανορθώσουν.

8 Θα κρατάω τις υποσχέσεις μου και δε θα δίνω εύκολα υποσχέσεις.

9 Δε θα προσποιηθώ ότι γνωρίζω πράγματα που αγνοώ. Δε θα ασκήσω S/M πρακτικές που είναι πέρα από τις δυνατότητες και τις εμπειρίες μου. Θα τιμάω τις δασκάλες μου και πάντα θα τις εκτιμώ για τις γνώσεις που μοιράστηκαν μαζί μου. Δε θα κρύψω αυτές τις γνώσεις και εμπειρίες, αλλά θα τις μεταβιβάσω σε όποια γυναίκα είναι αυθεντικά περίεργη και πρόθυμη να μάθει.

10 Δε θα κουτσομπολεύω. Αν γνωρίζω κάτι καλό ή κακό για κάποια, θα μοιραστώ αυτήν την πληροφορία μόνο όταν είναι απαραίτητο κι εποικοδομητικό να το κάνω, εφόσον δεν παραβιάζω την εμπιστευτικότητα της. Δε θα λέω ιστορίες που δε μπορώ προσωπικά να επιβεβαιώσω και θα “πετάω σκατά”, διαδίδω φήμες ή θα προδίδω ύπουλα κάποια. Αν δε μπορώ να κρατήσω τα μυστικά κάποιας, δε θα την αφήσω να τα μοιράζεται μαζί μου. Αν έχω πρόβλημα με κάποια θα το αντιμετωπίσω μόνη μου και δε θα “τρέφω” το πρόβλημα γκρινιάζοντας γι’ αυτό.

11 Θα σέβομαι και θα τιμώ ιδιαιτέρως άτομα εντός της κοινότητας, που κάνουν πράγματα που εγώ δεν κάνω, επειδή έχουν ικανότητες που εγώ δεν έχω. Δε θα συμβάλω σε καμία προσπάθεια στιγματισμού ή τιμωρίας τους, επειδή είναι διαφορετικά από εμένα.

12 Δε θα καυχιέμαι. Αν είμαι καθόλου καλή, άλλες γυναίκες θα καυχιούνται για μένα. Αν δεν είμαι καλή το να καυχιέμαι είναι μορφή ψέματος. Η αξιοπρέπεια κι η ήρεμη συμπεριφορά είναι το στίγμα μιας παίκτριας που αξίζει την εμπιστοσύνη σου. Μια φρενήρης καταδίωξη της καλής γνώμης του όχλου οδηγεί σε κακή πέψη και σεξουαλική απογοήτευση.

13 Υπήρξαν κι άλλες γυναίκες πριν από εμένα. Έκαναν τη ζωή μου ευκολότερη. Είναι οι προγονές μου – αν όχι καλύτερές μου – και θα είμαι ευγνώμων για τα κατορθώματά τους, ακόμη κι αν δεν τις συμπαθώ προσωπικά.

14 Το S/M είναι μια τέχνη και θα είμαι διά βίου μαθητευόμενη. Άλλες μπορούν να με αποκαλούν αυθεντία, αλλά εγώ γνωρίζω πως σε αυτό το παιχνίδι υπάρχουν πάντα νέα πράγματα να μάθεις.

15 Θα διατηρώ την αίσθηση του χιούμορ μου. Παίκτριες που παίρνουν τις εαυτές τους ή το παιχνίδι υπερβολικά σοβαρά , γίνονται τόσο “άκαμπτες” που κινδυνεύουν να καταρρεύσουν από το στρες.

16 Η καθαρή, εποικοδομητική δύναμη έρχεται από την υπευθυνότητα. Δε θα προσπαθήσω να κερδίσω δύναμη με οποιοδήποτε άλλο τρόπο – ούτε με το να κοιμάμαι με άλλες που την έχουν, ούτε να την αγοράζω, ούτε με το να την κλέβω από άλλες γυναίκες που έχουν κερδίσει δύναμη, επειδή δούλεψαν σκληρά και διακινδύνεψαν τις εαυτές τους γι’ αυτήν.

17 Δεν υπάρχουν θέσφατα σε αυτήν την κοινότητα. Αν θέλω να ανθίσω πρέπει να προσφέρω. Αν κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια, τότε είμαι ένα παράσιτο και θα πρέπει να δώσω το leather μου σε κάποια άλλη που αξίζει να το φοράει.

18 Η καλή γνώμη μου για μια γυναίκα δε βασίζεται στο αν με φλερτάρει, αν με πηδάει ή αν με φτιάχνει. Όταν παίρνω θέση σε μια διαμάχη θα προσπαθήσω να σκεφτώ ποιό είναι το σωστό, πριν σκεφτώ ποιά πλευρά καυλώνει το μουνί μου.

19 Η κύρια πίστη μου είναι στις άλλες γυναίκες. Οι γυναίκες δεν έχουν αρκετό χώρο, χρήματα ή ελευθερία. Δίνω αξία στις γυναίκες και δε θα επιτεθώ σε αυτές ή θα τις εξασθενήσω. Αν έχω άντρες στη ζωή μου δε θα τους δώσω προτεραιότητα σε σχέση με τις γυναίκες και δε θα επιβάλω τη παρουσία τους σε γυναίκες που έχουν επιλέξει να βγάλουν τους άντρες από τις ζωές τους.

20 Θα φέρομαι με προσοχή στις νεοφερμένες και αυτές που τώρα ξεκινούν. Δε θα τις κρατώ απομονωμένες από τη κοινότητα για να μονοπολώ το ενδιαφέρον τους και δε θα εκμεταλλευτώ τον ενθουσιασμό ή την άγνοιά τους. Θα τους δώσω τη σωστή εισαγωγή που θα ευχόμουν να είχε δώσει κάποια σε εμένα.

21 Θα φέρομαι με τιμιότητα στις vanilla dykes, ακόμη κι αν αντιτίθεμαι στις προσπάθειες που κάποιες από αυτές κάνουν να με συνετίσουν ή να στερήσουν τα δικαιώματά μου. Θα σκέφτομαι ότι πολλές γυναίκες που σήμερα συγχύζονται με τα S/M κάποια μέρα θα είναι leatherdykes. Δε θα κάνω πιο δύσκολο το coming out για κάποιες, με το να τις ανταγωνίζομαι ή να τις απομονώνω, χωρίς αυτό να είναι αναγκαίο. Πάραυτα, δε θα σωπάσω απέναντι στις προκαταλήψεις τους ή όταν “πετούν σκατά” απέναντι στις αδερφές μου in leather.

22 Δε θα παραδώσω ποτέ την ευφυία μου μπροστά στη γοητεία κάποιας άλλης. Δε θα δεχτώ ποτέ την άποψη μιας τρίτης ως αντικειμενικά σωστή ή λανθασμένη πάνω σε ένα ζήτημα. Θα συγκεντρώσω τα δικά μου στοιχεία, θα τα ζυγίσω στο δικό μου μυαλό και θα καταλήξω στα δικά μου συμπεράσματα. Ο σεβασμός μου απέναντι στην εαυτή μου είναι πιο σημαντικός από το να είμαι δημοφιλής και να με θαυμάζουν.

σημειωση της μεταφράστριας: Υπάρχουν σημεία που είμαστε κριτικές λόγω ζητημάτων veganism,οικολογίας,νηφαλιοκρατίας,κλπ αλλά θεωρήσαμε ότι δεν είναι της στιγμής του να τα αναλύσουμε καθώς θα χανόταν το βασικό νόημα του κειμένου.

μετάφραση Teardomme

Radical Kink Politics τευχος 1

Αγαπητ@ kinksters, η συλλογικότητα έβγαλε το πρώτο της τεύχος, για να το προμηθευτείτε (χέρι με χέρι για την ώρα) στείλτε μας inbox.

Spank Collective: Radical Kink Politics
τεύχος 1, τιμή: 2,50 ευρώ

Περιεχόμενα:
1.Για μια πρώτη επαφή με το bdsm
2.Manowar και φεμινισμός
3.Συνέντευξη με την γιαπωνέζα pro-dom/noise μουσικο Maria Jiku
4.Toxic masculinity
5.Εκ-φυλες πολιτικές της βίας
6.Μια συνέντευξη απο την pro-dom Domina Lola
7.Τρεις Λόγοι που η kink σκηνή είναι μια κόλαση για τ@ς μαύρ@ς ανάπηρ@ς μη-cis kinksters
8.Οι περισσότερες απο 50 αποχρώσεις του σεξιστικού anti-kinky μίσους
9.Disrupting The Vanilla World: αναλύσεις των αυτοκόλλητων